C H A P T E R x T H R E E

C H A P T E R x T H R E E

Ik kwam naast hem zitten en begon met het spelen van The Only High. De klanken galmde door het huis heen. ‘Wat doe je?’ Ik keek hoe hij mij aanstaarde, hij speelde de noten compleet anders terwijl ik het net had uitgelegd. ‘Wacht, doe dat nog een keer.’ Weer ging het mis, zo moeilijk was het toch niet? ‘Ik ben zo terug, blijf je oefenen of ga je terug naar de anderen?’ ‘Ik blijf hier wel.’ Ik stond om de hoek en hij speelde de noten perfect. Hij draaide zich om en zag mij staan. ‘Oh sorry, het was niet bedoeling om je af te luisteren.’ Hij staarde mij aan. ‘Je hebt die blik die je vroeger had, niet zo koud en kil.’ Ik kon dit op twee manieren opvatten. Het beste was om nu niet te reageren. Hij speelde verder en het ging weer mis. ‘Wat is nou het probleem?’ Ik ging weer naast hem zitten en hij keek mij doordringend aan en kwam dichterbij, net zoals het gebeurde in mijn droom. ‘Jij.’ Fluisterde hij. Ik keek hem niet begrijpend aan. ‘Ik word nerveus van jou.’

‘Stel je voor, ik kom naar een concert van jullie. Je word zenuwachtig van een meisje, dus het gaat mis?’ Hij keek mij weer recht in mijn ogen aan en wendde zijn blik daarna. ‘Je bent niet zomaar een meisje. Iedereen word wel eens nerveus van iemand, ooit gaat jou dat ook gebeuren.’ Hij geloofde sinds een aantal jaren dat er iets als ware liefde zou zijn, ik was er nogal sceptisch over. ‘Geloof je er nog steeds niet in, Alice?’ Ik schudde mijn hoofd en draaide mij om, deze gesprekken had ik geen behoefte aan. Hij weet dat ik het niet kan, wij hebben zo vaak dezelfde discussie gevoerd.

‘Dat onzin Alice! Hoe bedoel je “ik wil, maar kan niet”? Dat is nou echt een excuus.’ Boos keek ik hem aan. ‘Nee! Ik kan het echt niet. Ik word nerveus als mensen mij aanraken en ik wil vluchten.’ Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij mij aan. ‘Dus je hebt een hele leuke jongen ontmoet en je laat hem gaan omdat je niet kunt?’ Ik knikte. ‘Maar, ze zeggen dat als ik de ware tegenkom, het beter zal gaan.’ Lachend staat hij daar. ‘Dus lieve Alice, misschien ben ik jouw ware wel!’ Sinds kort geloofde hij er in. Laten we het op een week houden. ‘Kom op Tom! Dat kan niet, dat zou onze vriendschap verpesten.’ Hij was even stil. ‘Nee, dat denk ik niet.’

Het einde van de middag brak aan en de zon scheen fel, perfect om in de tuin door te brengen. Ik genoot altijd van de rust in onze tuin, niets was beter. Het duurde niet lang voordat hij naast mij in de tuin stond. ‘De anderen gaan uiteten, wil je mee of blijft je thuis?’ ‘Ga jij maar, ik blijf hier.’ Ik liep naar binnen en zette de muziek hard. Ik besloot een pizza te bestellen. Vaak vind ik het fijn om alleen te zijn en na te denken over de afgelopen dagen. Zoals deze week toen Tom opeens voor mijn neus stond en ik mijn gevoelens niet meer kan plaatsen. Soms weet ik niet meer waar ik het moet zoeken, alsof ik teveel ben. Je gevoelens niet in de hand hebben is eng, het word alleen maar erger. Niet veel later besloot ik alle deuren te sluiten en naar boven te gaan met een glas wijn.

‘Je had toch een keuze gemaakt? En nu is het opeens anders?’ Woedend stond Tom voor mij. Zijn prachtige lange haren vielen langs zijn gezicht. ‘Waar denk je mee bezig te zijn?’ Het enige wat ik kon doen was snikken. Het deed zoveel pijn, waarom deed ik dit. Ik draaide mij om en liep richting de achterdeur. ‘I-ik heb het niet meer in de hand Tom.’ Snel kwam hij mijn kant op lopen en legde zijn handen op mijn gezicht. ‘Vertel mij, dat je van me houdt.’ Met betraande ogen keek ik hem aan, ik kon het niet. Ik draaide mijn hoofd weg en nam zijn fijne geur nog een keer in mij op. Dit zou waarschijnlijk één van de laatste keren zijn dat hij hier zo stond. ‘Nee, nu ga je niet weg! Alice. Zo makkelijk is het niet.’ Hij liep achter mij aan naar buiten. ‘En je denkt dat dit makkelijk voor mij is?! Jij bent straks weg op tour. Ik zit hier.’ Hij pakte mijn hand en trok mij naar zich toe. Daar stond ik in zijn armen.

‘Sst.’ ‘Nee, Georg. Ik ga niet met haar in één bed.’ Ik hoorde gefluister om mij heen. ‘Kom op man, normaal doe je ook niet zo moeilijk. Ga liggen en zorg dat jij weg bent voor ze wakker word, jouw specialiteit.’ Ik hoorde hoe hij naar mijn bed liep en een dekentje van het bed pakte. Het licht stond inmiddels uit, ik liet mijn arm langs het bed vallen. Ik prikte hem in zijn schouder. ‘Psst.’ Ik hoorde hem bewegen. ‘Hoi.’ Wist hij niets beters te zeggen? ‘Je gaat niet op de grond slapen. Als uitzondering, kun je naast mij slapen deze week.’ Hij kroop naast mij het bed in en ik voelde zijn warmte. Hij kwam nog iets dichterbij, hij gleed met zijn vingers over mijn sleutelbeen, hij maakte draaiende bewegingen met zijn vingers. Het voelde als magie, ik was helemaal verstijft.

‘Alice, waarom ben je zo veranderlijk?’ Ik was even stil. ‘Soms weet ik het niet meer Tom, er gebeurt te veel.’ Hij schraapte zijn keel voorzichtig. ‘Te veel?’ Vroeg hij met enige verbazing in zijn stem. ‘Eerst zijn we elke dag samen als vrienden en nu verdwijn je steeds. Het zou te moeilijk zijn om van je te..’ Ik voelde zijn wijsvinger tegen mijn lippen aan. ‘Shht.’ Ik draaide mij om en voelde zijn hand op mijn heup leunen. Ik besloot deze zo te laten, er zou toch niets anders gebeuren.