The Story of Moon deel 44

Moon deel 44.

" Moon ga ! " riep Aron. " Waarom jij niet? " " Ik moet andere dingen regelen, ga vlug!" schreeuwde hij. Ik knikte en snoof, ik rook de geur van Dana, het was op een paar kilometer afstand. Ik begon te rennen,en mijn tempo voerde op naar de onmenselijke snelheid. Ik snoof nog een keer. Het was niet ver meer. De groene muren om me heen, veranderde in een fel licht, ik was uit het bos. Ik rende door, totdat de geur heel sterk was, ze was hier. Ik stopte en keek om me heen. Ze zat in een boom naar iets te gluren, ik kreeg de schrik van mijn leven. Het was mijn moeder. Dana leunde wat naar achter, om haar aanval goed te peilen. En sprong toen omhoog. Ik rende naar mijn moeder, en voor ik het wist was ik voor haar. " Hé lieverd, wat doe jij hier? " " Dat kan ik beter aan jou vragen.. " mompelde ik. Ik zakte door mijn knieën voor een goede aanval, Dana stond nu tegenover me en probeerde met allemaal bewegingen, langs mij te komen, en naar mijn moeder te gaan " Zeg dames, wat is hier aan de hand " vroeg mijn moeder, terwijl ze mijn beschermende arm naar beneden wilde drukken, maar wat natuurlijk niet lukte. " Aron. " fluisterde ik en deed mijn ogen dicht. Ik kreeg geen antwoord, ik zuchtte nog een keer. " Dana, ga terug. " zei ik, en klemde mijn kaken op elkaar. " Ga terug " zei ik en keek naar beneden. Dit deed me zoveel pijn. Een pijn dat recht door mijn niet-kloppende hart sneed. " Ik wil je niks aan doen Dana " ik keek op, en zocht in haar ogen, naar een greintje spijt, dat ze me dit aan deed. Het enige wat ik zag, was pure walging. Walging voor mij. En de lust in haar ogen, dat ze mijn moeder wilde vermoorden. " Het spijt me niet, dat ik je leven kapot maak Moon. Je hebt me links liggen, toen je bij je lieve bloedzuiger liefje van je was , Aron. En jij weerwolfje, vampiertje. - Ze grijnsde haar tanden bloot - jij hebt je leven verziekt. Jij hebt geen toekomst! " riep ze en grijnsde nog meer. Ik hoorde mijn moeder verschrikt achter me haar adem inhouden. Er gleed een traan over mijn wang. Dana maakte me kapot van binnen. " Hoe kun je! " riep ik en sprong tegen haar aan. Ze viel achterover in het gras met mij op zich. Ik sloeg haar met mijn vuist tegen haar wang. Ze bloedde hevig, maar het kon me niks meer schelen. Ik sloeg haar met alle kracht die ik had. Ik werd met warme sterke armen van haar afgetrokken. Terwijl ik nog woedend aan het slaan was, suste iemand me, waarvan ik geen idee van had wie het was. Ik zag alleen maar zwarte en rode kleuren gemengd door elkaar heen, ik was verblind door mijn woede. Verblind door de kracht, de moeite, alles wilde geven om een eind aan haar leven wilde maken. " Shhht, rustig Moon. Ik heb je. " hoorde ik de stem zeggen. Ik stopte met trappen en slaan naar het niets, en liet me als een lappenpop in de sterke armen hangen. Ik wreef met mijn hand over mijn gezicht, ik huilde. Ik hielp mezelf weer om op mijn benen te staan toen ik gekalmeerd was. Wat is er mis met mij, waarom verdien ik al deze pijn? Waar was Aron. Leefde mijn moeder nog? De rode waas vaagde langzaam weg, en gaf me de kracht om me om te draaien. Sky. Ik kon alleen maar huilen en knuffelen toen ik haar zag. " Stil maar " hoorde ik haar zeggen, terwijl ze over mijn hoofd aaide. Ze wiegde me zachtjes heen en weer, in de hoop dat ik rustig werd. Ik kreeg de kracht om haar los te laten. " Je bent een van hén he?" fluisterde ze. Ik keek in haar bruine ogen. " Half " zei ik en glimlachte. " Half? " ze trok haar wenkbrauwen op. " Ik leg het je uit. Later. " zei ik, en kreeg mijn normale ademhaling weer te pakken. Ik draaide me om, en zag Aron staan, bij een groepje die allemaal om iets heen stonden. Ik liep ernaar toe en duwde de weerwolven die met Sky waren meegekomen weg. En wat ik zag, was verschrikkelijk. Mijn moeder lag daar, rustig, levenloos. Haar ogen keken naar niets, het leken net twee glazen ogen, van die poppen ogen. " Is ze dood? " fluisterde ik. Ik keek naar Aron zijn peinzende gezicht. " Ze heeft te veel bloed verloren, Dana heeft haar gebeten. Ik weet niet of ze nog te redden is Moon. " ik greep mijn haren vast, en moest mezelf beheersen dat ik zou gaan schreeuwen. " Aron, bijt haar. " zei ik uiteindelijk. " Moon, jij kan het beter doen. Jij bent meer weerwolf, je kan je beheersen, je dood haar niet. " " Maar het bloed.." Aron smoorde mijn vraag met zijn vinger. " Snel voordat het te laat is. " Ik knielde neer bij mijn moeder, en voelde haar lage, onregelmatige hartslag aan haar pols. Ik bracht mijn mond naar haar oor. " Ik zorg dat je weer gaat leven mama, i promise. " fluisterde ik en zette mijn tanden voorzichtig in haar nek, terwijl ik een klein beetje gespartel voelde. Ik voelde hoe een warme vloeistof uit mijn snijtanden kwam, en hoe het, steeds dieper haar lichaam in drong. Ik concentreerde me, concentrerend dat het gif, niet té veel werd. Toen ik voelde dat het gif door al haar aderen stroomde, stopte ik..