#1 De gevangenis

Langzaam adem ik in en uit, in en uit, in en uit,,... Ik open mijn ogen en kijk in de zwarte duisternis die me elke dag tegemoet komt. Ik sluit mijn ogen en zucht, ik zit vast in mijn eigen hoofd, er is geen uitweg. Ik zet me rechtop en kijk voor me uit. Al sinds dag 1 dat ik hier opgesloten zit heb ik een uitweg proberen zoeken, maar die leek er niet te zijn. Elke dag opnieuw loop ik oneindig veel rondjes. Er is geen uitweg. Tranen lopen over mijn wangen als ik tot het besef kom dat er ook geen uitweg zal komen. Ik zit hier op de grond in een enorme zwarte leegte. Het gepiep waar ik al die jaren mee geleefd heb, hielt op een paar dagen geleden. Ik denk niet dat dat positief is. Ik hoor nu niets meer. Mijn herinneringen beginnen te vervagen, mijn familie, mijn vrienden en huisdieren,... worden heel vaag. Hoe iets voelde, hoe iets klonk, ik kan het maar heel moeilijk voor me halen. Ik probeer mezelf te kalmeren, en op te staan. Ik haal diep adem en begin te stappen. Ik heb geen doel, geen eindbestemming, ik moet zolang ik kan nuchter blijven...
Er lijken wel uren voorbij te gaan de duisternis blijft rond hangen geen sprietje licht of kleur is hier te vinden ik weet niet waar naar ik opzoek ben, maar ik weet wel dat het iets anders is dan de zwarte leegte waar ik me nu in bevind.

Uitgeput laat ik me op de grond vallen. Het voelt alsof ik kilometers heb gewandeld, maar door gebrek aan omgeving lijkt het maar een aantal meter. Gefrustreerd baal ik mijn handen tot vuisten, ik schreeuw het uit als ik mijn handen hard op de grond sla. Ik voel geen pijn, ik voel de grond amper. Kwaad begin ik steeds harder en harder te slaan, tot mijn verbazing is er een barst in de grond ontstaan. Verbaast en verblind door het kleine beetje licht dat door de barst naar boven schijnt. Licht in schok haal ik heel voorzichtig mijn vingers over de barst. Het voelt warm aan, in al die tijd dat ik hier ben voelde ik geen koude of warmte. Zachtjes blijf ik de barst streken met mijn vingers. De tranen die eerst over mijn gezicht gleden hebben plaats gemaakt voor een kleine glimlach. Geen idee hoeveel tijd er is gepasseerd. Langzaam begin ik het gevoel te krijgen dat mijn gevangenis aan het breken is. Komt het door mij of moet dit het einde betekenen. Ik plaats mijn hand over de barst en duw eerst zachtjes, maar stilaan harder. Duwen heeft geen effect,maar slaan misschien wel. Het werkte de eerste keer dus is het is in ieder geval het proberen waard. Ik adem diep in en baal mijn vuisten. Met mijn hand boven mijn hoofd herinner ik me alles van deze plek en hoe graag ik hier weg wil. Met die gedachten in mijn hoofd sla ik zo hard ik kan met mijn vuisten tegen de grond. Steeds opnieuw en opnieuw en opnieuw tot ik met mijn hand door de grond zak. Ik draai me weg van al het felle licht dat er door heen komt, en trek snel ik kan mijn hand terug. Er gaat nu zoveel door me heen, zo veel vragen zonder antwoord. Wat gebeurt er als ik hier door heen breek? Is er iets aan de andere kant? Is het veilig? Kom ik in een ander soort gevangenis? Angst overvalt me als ik me langzaam omdraai naar het felle licht. De warmte omhelst mijn gezicht en armen. Voorzichtig hou ik mijn gezicht dichterbij en mijn oor langs het gat, ik hou mijn adem in...

Niets...

Geen geluid, verslagen laat ik mijn hoofd hangen. Er is daar ook geen geluid, wat nu. Breek ik de rest van de grond en gooi me in dit onbekende of blijf ik hier tot er niets meer van me over is. Ik leg me op mijn buik met mijn armen over mijn hoofd. Wat nu? Ik probeer kalm te blijven en mijn kansen te over wegen. Wat heb ik te verliezen. Ga gewoon!! Ik adem uit en ga recht op zitten. Inderdaad ik heb niets te verliezen. Ik plaats mijn handen op de randen van het gat en breek voorzichtig de rest van de grond, totdat het gat groot genoeg is om er door heen te kunnen. Oké hier gaan we dan. ik sluit mijn ogen en laat me door het gat zakken. Ik voel dat ik val, ik kan mijn ogen niet openen. Ik wordt verblind door al het licht. Met een smak bereik ik de grond. Bang voor wat er zal komen, langzaam haal ik mijn handen voor mijn ogen vandaan. Waar ben ik?






Je bent in Hamburg.