-30-

verwachtingen en zelfstandigheid

Het lijkt heel leuk: eindelijk op jezelf en weg van alle bemoeienis. Al snel verdwijnt de pret: je raakt uitgekeken op gebakken eieren, afhalen en brood voor het avondeten. Dan maar hopeloos een kookboek kopen, maar dan wel de meest simpele; dat valt ook niet mee als je zoveel kookboeken ziet die allemaal beweren dat de recepten in dat ene kookboek het allermakkelijkste is.
Maar goed, je gaat door met je leven. Werk lijkt in een keer een stuk vermoeiender, alleen al omdat je een takenlijstje heb met leuke dingen in het vooruitzicht zoals; stofzuigen, wassen, strijken, stoffen en koken.
Dan kom je "thuis", maar wat is thuis? In mijn geval is het een ruimte, gevuld met meubels en een doodse stilte. Nou ja, en heel veel boeken en kussens dan.

Het klonk heel leuk; zelfstandig zijn. Vrijheid, een luxe; alles waar je op gehoopt had.
De vrijheid is er, maar toch is zelfstandigheid ook niet alles. Ik geef toe dat het vast leuker was geweest als je een groot luxe appartement had en een aantal mensen had die het huishouden voor je deden. Helaas, dromen zijn leuk maar niet realistisch.
Je had zoveel ideeën over de inrichting van je eigen plekje, maar in werkelijkheid ben je aangewezen op het minimale.

Hoe deden mensen dat dan vroeger?
Simpel, het stel trouwde en gingen dan uit huis. Niet eerder. En als je ongeluk had moest je zelfs blijven wonen bij je ouders vanwege het gebrek aan huizen. Vroeger was dus niet alles makkelijker, ik zou dan voor eeuwig moeten blijven wonen bij mijn ouders. Geloof niet dat dat nog gaat werken, zij hebben van mijn kamer een grote klerenkast gemaakt. Want mijn ouders hadden een gebrek aan ruimte.

En terwijl ik een gebrek heb aan alles (lees: een goede kok, huishoudster, interieurstylist(e), gezelligheid, boodschappen, 10 liter ijs, een paar appels, 2 dozen met theezakjes, een pot Nutella en oh ja, een vriendje is ook leuk!) zitten zij daar met z'n tweeën te genieten van een vijfsterrenmenu.

Ik kom dus niet verder dan mijn gebakken ei dat niet eens een halve ster waard is. Gelukkig zijn er overal oplossingen voor. Of mijn oplossingen voor het niet kunnen koken zo gezond zijn is helaas een ander verhaal. Daarom ga ik proberen te leven als een volwassene. Hoe je dat doet? Geen idee.
Ik ga gezond eten. Mooi plan, andere uitwerking.
Ik ga sporten; mooi plan, maar wat dacht ik toen ik dat ergens in mijn korte termijn-bucketlist schreef?
Net zoals mijn ouders, zij weten vast wel van aanpakken. Hoe deden zij dat?

Mijn droom is dus om het net zo voor elkaar te krijgen als mijn ouders. Ik werk eraan, ik doe mijn best!
Google kent de term 'hoe word ik volwassen?' nu erg goed, dus dat scheelt mij weer tijd. Heb ik meer tijd om mijn ontplofte keuken op te ruimen bijvoorbeeld. Ik kan wel koken, het vergt alleen eindeloos veel geduld (die ik niet heb). Ik doe het voor het gezonde eten, net zoals mijn ouders.

P.S: mijn ouders aten gisteren en die dag daarvoor afhaalpizza....