H1. Het geheime wapen

Ik was op de mooiste plek die ik ooit had gezien. Groene heuvels vol me bloemen die ik nog nooit had gezien. Er waren geen bomen. Alles was open en toch voelde ik me niet bang. Het voelde allemaal zo veilig en vertouwd aan. De zon scheen lekker op mijn huid.
Hier wilde ik blijven. Ik wilde hier niet meer weg. Net toen ik wilde gaan liggen in het gras stortte de wereld in.
Ik lag weer in haar bed. Ik zet chagerijnig mijn wekker uit en stap met tegenzin uit bed.
Mijn ouders waren al weg dus moest ik Lola uitlaten. Het was koud buiten, zelf door mijn dikke winterkleren heen kon ik de kou voelen. Ik haat winter. Waarom is het nog geen zomer!!
Ik stapte veel te laat op de fiets. Alles zit me tegen vandaag! Lola wil niet meewerken, het brood was op, mijn fiets stond nog niet buiten en dan wilde mijn haar ook nog niet meewerken!
Als ik eenmaal op school aankomt ben ik half bevroren en veel te laat. Ik haal een keer diep adem en doet de deur van het lokaal open. Derdig paar hoofden kijken me aan. Ik wordt rood en kijkt verlegen naar beneden. Meneer van Duin loopt naar me toe. 'En wat is de rede dat je zo te laat bent?'
'Die hebt ik niet echt meneer.' Maar nu kwam mijn geheimen wapen. Ik hou mijn hooft iets schuin trekt mijn schouder een beetje op en kijk hem lief aan. Van Duin zucht. 'Ga maar op je plek zitten.'
Ik lach nog even lief en loopt naar mijn plaats. Ik weet niet hoe het komt, maar dit werkte altijd. Ik ga zitten en de les gaat weer verder.