1.2 Goodbye

Met mijn boek op schoot lag ik op mijn bed. Niet dat ik aan het lezen was verder... Het lukte voor geen meter, om de twee tellen klopte er iemand op mijn deur dat ik open moet doen.
'Schatje doe open, we gaan eten' hoorde ik mijn moeder me smeken.
'Geen honger' zei ik kort af. Nog een tijdje had ze daar gestaan smekend of ik de deur eindelijk open wou doen. Het had niet veel nut. En daar kwamen ze volgens mij eindelijk achter, want ik had nu al een heel uur rust! En onderhand begon ik ook wel moe te worden. Helaas kon ik niet tandenpoetsen want dan moest ik mijn kamer uit om naar de badkamer te lopen. En dan was er een grote kans dat mijn ouders in mijn kamer gingen! Ik kon hun natuurlijk ook op mijn kamer opsluiten! Of mezelf in de badkamer. Maar ik lag hier eigenlijk wel lekker. Ik gaapte en liet me weer uit bed rollen, en deed snel mijn pyjama aan. Daarna ging ik lui in mijn bed liggen trok de dekens over me heen en viel al snel in slaap. Midden in de nacht dacht ik nog dat ik wat hoorde en dat het licht in mijn kamer aan was. Maar dat had ik me vast verbeeld dus sliep ik maar gewoon verder.

Ik werd wakker tegen iets hards aan. Dat was normaal niet zo, toch? Moeizaam deed ik mijn ogen open en kwam ik erachter dat ik met mijn hoofd tegen het raam van de auto geleund zat. Huh? Ik was toch helemaal niet in een auto gestapt? Was ik soms ontvoerd?! Ik keek even naar de mensen die voorin de auto zaten. Gelukkig, het waren gewoon mijn ouders die me ontvoerd hadden.
Wacht eens even, hoe hadden ze mij ooit uit mijn kamer gehaald?! En wat hadden ze met mijn spullen gedaan?! Stonden die nu nog op mijn kamer?! Ik zag dat mijn vader achterom keek.
'Goedemorgen' zei hij vrolijk.
'Hoi' zei ik moe. Het was even stil en ik wierp mijn vader vragende blikken toe. Ik was nu echt te moe om te boos reageren op het feit dat mijn ouders me hadden ontvoerd.
'Dacht je nou echt dat wij niet een reserve sleutel van je kamer hadden' zei hij lachend.
'Ja' zei ik verward, 'maar waarom gingen jullie dan de hele avond aan mijn hoofd lopen zeuren dat ik de deur open moest doen!' zei ik geërgerd, 'jullie hadden gewoon die irritante deur open kunnen doen!'
'We konden de sleutel niet vinden' zei mijn moeder droog, 'één van ons ging zoeken en de ander probeerde je de deur open te laten doen' Kut zooi. In ons nieuwe huis moest ik alle sleutels zien te bemachtigen!
'En mijn kleren en spullen dan?' vroeg ik nog steeds een beetje verward.
'We hebben al je kleren ingepakt, je laptop, je make-up...' en zo begon de grote lijst met allemaal spullen die mijn moeder voor me had ingepakt.
'Maar dat is lang niet alles!' zei ik met mijn ogen weid open gesperd! Waren ze nou meer als de helft van mijn spullen vergeten?! Ik liep dan echt gewoon terug naar huis! Met de spullen die ze hadden in gepakt, ik ging wel bij die nieuwe bewoners wonen!
'We hebben ons huis al ingericht met allemaal nieuwe spullen' zei mijn vader, 'ook jou kamer' O help, dat meen je niet! Mijn ouders hadden mijn kamer ingericht.
'Een verkoopster heeft ons geholpen met jou kamer' vertelde mijn moeder me. Oké, er was een kans dat het niet een ramp was geworden!
Ik had gister avond dus toch mijn ogen moeten open doen! Dan had ik dit misschien kunnen voorkomen!