Chapter 54

Ik sloeg mijn tas nog wat verder over mijn schouder zodat het niet af zou zakken. Voor de laatste keer, voordat ik ging werken keek ik naar het huis. Ik hoorde de stralen van de douche inclusief het gezang van Jan. Dat liet me meteen weer doen grijnzen, Jan leek wel een krijsende cavia. Ik had altijd gedacht dat ik niet kon zingen maar, dat overtrad alles. Door het raam van de slaapkamer van Danny en mij zag ik dat hij op bed tv lag te kijken. Glunderend keek ik toe waarbij ik opnieuw realiseerde dat ik ontzettend blij mocht zijn dat Danny mijn vriendje was. Terwijl ik dromerig aan het toekijken was hoe Danny naar de televisie staarde besefte ik me dat ik te laat kwam voor mijn werk als ik nu niet doorliep. Meteen toen ik mijn hoofd om draaide leek het alsof ik iets zag verplaatsen in de kamer van Danny en mij. Meteen draaide ik terug maar tot mijn verbazing was het niet Danny maar mijn vader. Meteen toen ik aan hem dacht kreeg ik het benauwd, als spontane reactie greep ik naar mijn keel, waarvan ik het gevoel had dat die werd dichtgeknepen. Ik sloot mijn ogen, en opende ze opnieuw. Dit keer zag ik Danny nog steeds rustig op bed liggen, terwijl hij tv keek. Ik zag mijn vader niet meer. Zo ver als ik kon kijken zag ik verder niemand in de kamer. Langzaam aan begon ik te beseffen dat alles wat ik net had gezien maar een illusie was. Als ik Danny moest geloven had ik een trauma opgelopen en hoorde die dingen er allemaal bij. Maar waarom leek het dan steeds zo echt? Ik was in staat om terug het huis in te lopen en te kijken of alles wel goed ging, maar dat wou ik ook weer niet. Ik wou Danny laten zien dat ik nu doorhad dat het maar illusies waren, dat ik niet meer bang was en Danny er niet meer bij zou betrekken. Want hij vond het vast stiekem ook irritant, ook al zei hij steeds van niet. Voor de allerlaatste keer gluurde ik naar binnen om te checken of hij weg was. Nog steeds lag Danny te rusten op bed. Ik draaide me om en ging naar mijn werk. Ondertussen bleef ik mezelf toepraten dat het maar een illussie was, in de hoop dat ik met een goed gevoel naar mijn werk ging. Maar mijn bezorgdheid bleef er toch hangen, al wist ik dat ik me nergens zorgen over hoefde te maken. In de verte zag ik de kroeg waar ik vandaag voor het eerst zou gaan werken. Ik stapte over mijn bezorgdheid heen en zette een glimlach op. Hopend dat dit werk me zou bevallen. Ik opende de krakende deur en zag iemand achter de bar staan wat mijn baas zou zijn. Als teken dat hij me had gezien stak hij zijn hand op. Hij vulde een aantal bierglazen in en schoof die naar een kale man die achter de bar zat. Vervolgens verliet hij de bar en kwam in mijn richting toe gelopen.