-25-

Vittoria zag een hele grote...
...gang. Een grote ruimte, alleen maar gevuld met kleding. En nog meer kleding. Onder de kleding talloze schoenen, soms wel dezelfde paren, maar in verschillende maten. Ze was er van onder de indruk. Het was allemaal op kleur gesorteerd. Het was zo mooi dat ze even niks kon zeggen. Bridget had net een deur open getrokken en Vittoria was alweer vergeten waarom ze hier was.

Bridget stond achter haar en grinnikte. Het zag er vast komisch uit bedacht Vittoria zich, snel herstelde ze zich. "Mooi hoor!" complimenteerde Vittoria Bridget. Bridget lachte enkel en liep vooruit. Ze wees naar een stoel en gebaarde dat ze daar moest zitten. Vittoria ging zitten en voelde zich even heel erg bekeken. Bridget keek naar haar en mompelde enkel: "herfsttype...". Vittoria wist niet wat Bridget daarmee bedoelde. Vittoria hield meer van de lente, hoezo kon Bridget dan weten dat ze een herfsttype was? Even later kwam Bridget met een kaartje vol kleuren terug. Ze wapperde er even mee, toch wel erg trots. "Ooit een kaartje zoals deze gezien?" Bridget keek verwachtingsvol naar Vittoria, maar Vittoria schudde haar hoofd.

"Dit zijn alle kleuren die je goed staan. Je hebt een erg lichte huidtint en je haarkleur lijkt bijna koper. Je haar is dus wat donkerder qua gloed en jouw ogen zijn groen en bruin. Dat betekend dat er bepaalde kleuren zijn die jou goed tot zijn recht laten komen. Die kleuren staan hier afgebeeld op dit kaartje."

Vittoria vormde een 'ohhh' met haar lippen en knikte. Ze snapte het nu. Vittoria wist wel dat die kleuren bestonden, ze koos zo haar kleding ook uit op de winkel. Dat had ze dan weer van haar moeder geleerd.
Bridget gaf het kaartje aan Vittoria, zodat ze het beter kon bekijken. Vittoria haalde, na het zien van de kleuren, haar schouders op. "Deze kleuren hangen ook in mijn kledingkast, op een enkel kledingstuk na komen deze kleuren wel erg overeen." Bridget knikte begrijpend en ging op de stoel tegenover haar zitten. Haar hoofd ondersteunde ze met haar hand en ze leek diep na te denken.

"Ik mis toch iets...." begon Bridget. Ze kwam niet verder dan dat en het bleef een tijdje stil. Bridget nam Vittoria goed op en Vittoria voelde zich steeds ongemakkelijker worden. Ze haatte het als iemand naar haar ging staren. Het maakte haar ook zenuwachtig. In een keer stond Bridget op. Ze trok een lade op en haalde er een meetlat uit. Vittoria werd vervolgens opgemeten.
Bridget knipte in haar vingers en liep enthousiast naar een kledingrek. Ze haalde er een wijde blouse uit die Vittoria zelf nooit uit dat rek had gehaald. Bridget trok een deur open en keek rond. Even later kwam ze met een broek terug. Alhoewel het ook iets weg had van een rok omdat de broekspijpen ook zo wijd waren. Vittoria had het er niet zo op, maar ze besloot dat Bridget maar niet te vertellen. De broek gaf ze ook aan Vittoria en ze wees naar de deur aan het uiteinde van de gang. "Daar kun je je omkleden" zei Bridget met een knikje.

Vittoria deed maar wat er van haar verlangd werd. Er hing een spiegel, maar ze durfde pas te kijken als ze alles had aangetrokken.

Het zag er niet uit. Vittoria voelde zich verschrikkelijk. Dit wat niet zij. Dit was iemand anders. Ze voelde zich lelijk. Alle mensen die mooi waren trokken dit aan. Alle modellen, daar hoorde ze niet bij besloot ze. Ze schudde haar hoofd en net toen ze het uit een impuls wilde uittrekken hoorde ze de stem van Bridget. Of alles goed was en of dat ze klaar was.

Vittoria zuchtte zachtjes en haalde even adem. Vervolgens deed ze de deur open. Bridget was enthousiast. Ze klapte even in haar handjes als een blij kindje dat net een koekje had gekregen. Vittoria wilde haar vertellen dat er niks om te juichen was, maar aan de andere kant wilde ze Bridget ook niet ondankbaar zijn. Daarom staarde ze maar naar de grond. "Juist ja, lieverd! We moeten de schoenen nog uitkiezen!!!" Vittoria volgde haar maar en deed haar best om haar hoofd niet te laten hangen. Ze kon Bridget niet teleurstellen. "Wacht hier, ik ga de schoenen pakken!"

Vittoria bekeek zichzelf in de spiegel voor de tweede keer. Ze zuchtte. Er kwam iets op in haar. Het was iets puurs zoals het er nog nooit geweest was nadat ze verhuist was. Het was wat ze altijd bij haar moeder deed. Haar moeder die er nu niet was. Toen Vittoria zeker wist dat Bridget weg was en buiten gehoorafstand voelde ze het gevoel zo sterk dat er geen stoppen meer was. Vittoria keek in de speigel voor de derde keer. Verdriet.

Voor ze het wist rolde er een traan over haar wang.