Hoofdstuk nr. 19 - Tom is ziek ,o

Bill Pov.

Met een halfvol glas water liep ik naar de woonkamer. Tom was nog niet wakker en dat zou vast nog wel een tijdje duren. Een leeg gevoel verspreidde zich in me. Zou dit elke dag zo gaan? Tom die tot 's namiddags in zijn bed ligt, ik die hier eenzaam in de zetel zit, echt niets te doen.
Om niet te zwelgen in zelfmedelijden liep ik naar het raam en schoof het kleurige gordijn een beetje opzij. Een jongen, een paar jaartjes jonger dan mezelf, liep naar de voordeur van Abigail. Hij was lang, knap en best wel gespierd. Een steek van jaloezie ging door me heen, wat ging die jongen in godsnaam zo vroeg bij Abigail doen? Was het misschien haar vriendje?
Met toegeknepen ogen hield ik hem in de gaten terwijl hij stond te wachten. Hij stond daar zelfverzekerd, met zijn handen in zijn kontzakken. Zou het echt haar vriendje zijn?


Abigail Pov.
Net toen ik me op mijn pianokrukje wou laten vallen ging de bel. Een opgetogen gevoel ging door me heen, misschien was het Tom wel! Maar meteen nadat dat in me opgekomen was schudde ik mijn hoofd. Het was nog véél te vroeg, hij zou bijlange nog niet wakker zijn.
Ik slofte met lichte tegenzin naar de deur, waar Thomas me met een grote glimlach stond op te wachten.
'Mééééid!'
Ik werd opgetild en in het rondgezwierd. Een begroeting die ik gewoon was van Thomas; maar deze keer voelde het anders, ongemakkelijk.
Ik was zijn playergedrag echt beu na Tiffany en ik verafschuwde hem zelfs een beetje.
Blijkbaar merkte hij niets van mijn andere stemming, want hij liep gewoon regelrecht naar de woonkamer.
Ik draaide met mijn ogen en volgde hem, bij elke stap diep zuchtend.
'Nou Abs, wat zullen we vandaag maar eens gaan doen?' zei Thomas met een vette knipoog.
Toen had ik er echt genoeg van.
'Thomas, ik heb hier echt geen zin in.' zuchtte ik, met de deur nog open in mijn hand.
'Hoe bedoel je?' Bezorgd stond hij op en liep hij naar me toe.Ik wist dat wat ik nu ging zeggen grof ging klinken, maar ik had echt even genoeg van hem en zijn gedrag.
'Ik heb liever dat je weggaat' zei ik stil.
Zijn blik stond onbegrijpend.
'Waarom?'
Ik zei niets meer en hield de deur verder open.
'Je hebt me even genoeg teleurgesteld, weet je'
Er begon iets bij hem te dagen, hij begreep dat het over het Tiffany incident ging.
'Nou, ok dan. Als dat is wat je wilt.' kuchte hij.
Ik knikte en hij liep zonder nog iets te zeggen naar buiten.
Bedroefd liet ik me op mijn pianokrukje zakken.

Bill Pov.

Dit snapte ik even niet.
De jongen was naar binnen gegaan met een grote glimlach, en 5 minuten later weer buiten gekomen met een bedroefd gezicht.
De jongen keek nog even achterom naar het huis, haalde zijn schouders op en zag toen dat ik hem aan het aanstaren was.
Vlug deed ik alsof ik de vensterbanken aan het afkuisen was, maar de jongen trapte er duidelijk niet in. Even leek het alsof hij op mij toe wou lopen maar door iets bedacht hij zich.
Zijn wenkbrauwen schoten omhoog en op zijn gezicht verscheen er een arrogante uitdrukking.
Hij trok zijn t-shirt goed, rechtte zijn rug en liep weg.
Ik deed het gordijn terug toe en ging naar de keuken. Na zo ongeveer twee uur ontbijttv gekeken te hebben, ging achter me een deur open.

Tom Pov.
Ik kreunde. Ik had op mijn arm geslapen vannacht, dus die tintelde nu helemaal. Ik had ook nog eens mijn dekens én mijn kussen op de grond gegooid, met als gevolg dat ik kou had én mijn nek stijf was. Ik voelde me ronduit ziek.
Na heel wat gezucht kroop ik uiteindelijk toch in een t-shirt en een broek, en sleepte mezelf naar de keuken. Met een diepe, diepe zucht dwong ik mezelf om in de stoel naast Bill te gaan zitten. Ik probeerde het bonkende gevoel in mijn hoofd te negeren en vestigde mijn aandacht op Bill, die me stond te onderzoeken.
'Je ziet er erg belabberd uit.' zei hij tenslotte bezorgt. Voorzichtig haalde ik mijn schouders op, zelfs die beweging voelde ik in mijn nek.
'Misschien is het beter als je je in de zetel ofzo legt.' zei Bill opnieuw, terwijl hij zachtjes aan mijn arm trok.
Beseffend dat hij wel eens gelijk zou kunnen hebben volgde ik hem.
'Wat heb jij gisterenavond nog allemaal gedaan, nadat ik weg was?' zei Bill met een opgetrokken wenkbrauw, nadat ik met een kreun in de zetel was gaan liggen.
'Niets speciaals eerlijk gezegt. Ik voelde me gisterenavond al niet zo goed. En ohjaa, Abigail was dan ook nog langsgekomen...' zei ik met gesloten ogen.
'Abigail?? Wat kwam ze doen?' vroeg Bill wel héél nieuwsgierig.
'Oh, ze had ruzie met haar moeder; eigenlijk zocht ze jou, maar omdat jij al was gaan slapen hebben we gewoon nog een film gekeken.' Met een warm gevoel dacht ik terug aan gisteren, het ging al een beetje beter met me.
'Oh.' zei Bill stil; vergiste ik me nu, of klonk er echt jaloersheid door in zijn stem?
Toen ging de bel.
Bill liep vlug weg, mij achterlatend in de zetel.
Ik sloot mijn ogen weer.
'Oei oei oei, is Superman Tommie ziekjes?'
Ik bevroor toen ik die stem hoorde.