-23-

"Hallo?"
Er werd opgenomen. De stem klonk vertrouwd en gek genoeg was ze opgelucht toen ze de stem aan de andere kant hoorde.

"Je spreekt met Vittoria." Ze bedacht zich dat ze de grijns wel kon horen aan de andere kant.
"Vittoria!" riep Luca blij uit. "Hoe gaat het? Ben je al moe?"

Ze beet even op haar lip. Vittoria vond het heel vervelend om het zo te moeten zeggen. Ze kon niet zomaar komen met: 'ik negeer je app'jes al de hele dag maar nu heb ik je hulp nodig, dus stil en luister wat ik te vertellen heb....'.
Maar ze had niet veel tijd meer. "Eigenlijk... " begon Vittoria heel klein.
"Eigenlijk heb ik je hulp nodig. Er is iemand niet bereikbaar en die zou een column moeten schrijven. Die column is er niet en daarom moet ik die nu schrijven. En het mag over alles gaan maar ik heb dus geen idee waar ik het over moet schrijven en hoe ik moet schrijven...."
Luca had al een idee en opgelucht haalde Vittoria adem. Voordat ze ophing hoorde ze hem nog zeggen; "maar nu moet je me wel trakteren...."
Ze schudde haar hoofd, Luca zou hetzelfde blijven. Die jongen toch.
Ze had nu nog 18 minuten om met iets aan te komen. Vittoria ging goed zitten, rekte zich nog even uit en begon te typen. Het begin moest pakkend zijn en het einde moest aansluiten op het begin. Ze kon maar niet ophouden en later toen ze klaar was, las ze het nog een keer. Ze kon er niet meer dan dat van maken. En het waren er precies 501 woorden. Dat vond ze redelijk precies bij de 500.
Ze rekte zich uit en stuurde het in een mailtje naar Elodie. Hopelijk was het goed genoeg voor de column.
Al snel kwam er een mailtje terug van Elodie met allemaal lachende smileys erin. En: 'ik heb genoten van jouw stuk. Wat kun jij goed schrijven!'
Vittoria glimlachte even, dat vond ze lief van Elodie. Maar de rest moest het er ook mee eens zijn. Ze keek uit het raam, de lucht was donkerblauw gekleurd en gauw zou het gaan regenen. Ze maakte het laatste blokje in het schema af en besloot thee te gaan halen. Toen ze terug kwam hing er een briefje op haar computer. Het was een gele post-it van Raphael. Ze zuchtte en las het terwijl ze in haar stoel hing.
Ze moest naar Raphael komen over 5 minuten.
Ook dat nog, eerst die schoenen en dan dit. Waar kon Raphael het nu over gaan hebben?

Ze riep zichzelf een halt toe. Dit deed ze altijd wanneer er een situatie was waar ze niet op voorbereid was. Ze sloot haar ogen en ademde in en uit.
Raphael kon niet veel zeggen hield ze zich voor, ze deed haar best en probeerde iedereen te helpen waar nodig.

Vittoria stond op en liep de lange gang uit. Klein trapje op en even later door nog een grotere deur. Ze groette Elodie die toevallig bij het koffieapparaat stond en glimlachte. Elodie stak lachend haar duim op en liep weg. Ze klopte op de eerste deur en niet veel riep Raphael "binnen"!

Raphael was niet alleen.
Naast het stond een vrouw van middelbare leeftijd hartelijk te lachen. Raphael keek daarentegen heel serieus. Toen Vittoria binnen was zei Raphael enkel:
"Dit is Bridget, een goede vriendin van mij die kledingadvies geeft en met je gaat shoppen...."