-22-

Vittoria zag het geprinte schema voor zich liggen. Het was een beetje wazig allemaal.
Ze probeerde echt haar best te doen, maar het systeem waarmee ze moest werken was allesbehalve duidelijk. Haar mobiel had ze maar uitgezet, ze werd gek van alle app'jes die ze binnen kreeg van Luca. Hartstikke lief natuurlijk en goed bedoeld, maar Luca moest ook werken.
Ze zuchtte, voor de zoveelste keer. Ze was de tel kwijt geraakt hoe vaak ze gezucht had. Mevrouw Dijkstra geloofde in haar, maar Vittoria had steeds meer het gevoel dat ze er juist niet voor geschikt was.

Een klopje verstoorde haar gedachten en Vittoria vroeg zich af wie het was. "Binnen!"

Het was Elodie, die ze vanochtend pas ontmoet had. Elodie zag er nogal....
......gestrest uit.
Ze keek ietwat hopeloos en hijgde wat. "Goedemiddag Elodie, gaat het? Kan ik iets voor je doen?"
Elodie knikte en probeerde haar ademhaling onder de controle te krijgen. Vittoria stond op en rolde haar bureaustoel naar Elodie toe. Deze meid moest even zitten, vond ze.
Toen Elodie eenmaal zat was ze weer op adem gekomen. "Ik heb heel even een probleem. Ik moet een stukje opvullen, als in een column, maar diegene die dat altijd deed is niet bereikbaar. Ze neemt niet op, ze reageert nergens op.... Ik moet die column over een half uur hebben, want dan is die deadline verstreken."
Vittoria dacht goed na, waarom kwam Elodie dan naar haar?

"Wat voor soort column is het? Waar gaat het over?" Elodie schudde haar hoofd en antwoordde met; "van alles en nog wat". Vittoria leunde tegen haar bureau en vroeg Elodie daarna; "Elodie, waarom kom je naar mij?"
Elodie keek heel even naar en schoenen en mompelde iets in de trant van: "Jij moet schrijven in de plaats van diegene..."
Vittoria keek Elodie met open mond aan. Zij? Iets schrijven? Waarover dan?

Elodie schudde haastig haar hoofd op en neer toen Vittoria haar even niet overtuigd aan keek. Elodie was serieus, dit was geen grap...
Vittoria knikte en even later zat ze achter haar computer te denken toen Elodie eenmaal weg was.
Het Word-document was nog een wit vel en het moesten minstens 500 woorden zijn. Waar kon ze nou 500 woorden over typen? En dat ook nog in een half uur tijd. En de tijd tikte steeds sneller weg.
Vittoria was ze hopeloos dat ze termen als 'wat lezen mensen graag in een column?' en 'help' op Google intypte. Ten einde raad pakte ze haar mobiel. Meestal belde ze haar moeder als ze het even niet wist, maar dat kon nou niet. Wie dan wel?
Ze zag dat ze weer een app'je had gekregen van Luca. Die jongen wist niet van ophouden. Er stond: 'Als ik je ergens mee kan helpen dan hoor ik het wel *knipoog * '.
Dat bracht haar op een idee. Ze schoof de telefoon op haar bureau wat dichterbij en toetste een nummer in.
Nu maar hopen dat er werd opgenomen aan de andere kant. De telefoon ging over en over. En nog een keer over. Maar niemand leek op te pakken. Ze schudde haar hoofd, dit was haar enige hoop op dat moment.
Ze probeerde het opnieuw.

Ze had nog 20 minuten de tijd.....