Het begin

Mijn ogen werden geopend, met mijn blik naar het plafond gericht. Hoe zag het leven er eigenlijk uit?
Het leven op aarde zag er altijd zo simpel uit. De meeste mensen stonden iedere morgen op dezelfde tijd op, ze gaan naar hun werk, komen erna weer thuis, eten wat, en gaan dan weer terug slapen.
Waarom zou iedereen zo’n leven willen hebben?
Mijn droom was altijd al door de sterren te kunnen reizen. Niemand wist wat daar eigenlijk was.
Ik zuchtte toen de deur eenmaal open ging, Josh, mijn broer had dezelfde dromen, iedere dag probeerde hij opnieuw een plek te vinden in deze leefomgeving. Er mogen misschien wel bijzondere ontdekkingen zijn gedaan, maar daar ging het mij niet om. Ik wilde gewoon daar zijn.
Er zou mogelijk niet elke dag iets bijzonders te beleven zijn, en dat maakte mij niet uit. Het zou gewoon goed gevoeld hebben.
“Heb je iets gevonden?” Josh schudde zijn hoofd. Zoals elke morgen had hij niets gevonden.
“Ze zeiden dat het werk naar ons zal komen, dat is de snelste manier. Met onze cijfers zou dat niet heel lang duren, en toch voelt het als een eeuwigheid.”
Ik gaf hem gelijk. Elke dag wachten op werk, dat voelt inderdaad als een eeuwigheid.
Ik begon overeind te zitten.
“We zouden onze dag nog even leven zoals we dat iedere dag zouden doen.”
“Ik maak wel het ontbijt.” Josh wandelde de kamer weer uit. Dus weer een saaie dag vandaag, hm?

Onze dagen vervolgde wachtend tot de telefoon begon te rinkelen, dat ze eindelijk voor ons een plek hebben gevonden.
Ondertussen volgde we het nieuws.
Op een dag ging de telefoon, we konden het niet geloven. Eerst dacht het dat het weer zo’n adverteerder was. Ze belden wel vaker omdat sommige plekken niet meer bezocht werden, tegenwoordig ging het meer op de kwaliteit van het leven.
Plekken die vroeger prima liepen toen we nog een economische valuta hadden. Ze konden zichzelf goedkoop maken om bezoekers te trekken, maar tegenwoordig? Mogelijk alleen de vaste klanten.
Iedere dag kwamen er steeds minder, tot uiteindelijk niemand meer kwam.
We zagen dat gebeuren bij een paar grote voedselketens.
Eigenlijk gaf dat ons een beter leven, ondanks iedereen er minder nut in zag om te gaan werken, het was misschien zwaar de eerste paar jaar, maar niemand kan zonder iets te gaan doen. Ze kwamen terug naar het werk, steeds meer iedere dag.
Tot uiteindelijk iedereen het weer leuk vond te gaan werken, natuurlijk zijn er nog een aantal mensen die leefden als kluizenaar, maar ook voor hen is er zorg.
Was dit het ideale leven? Dat is niet aan mij om te beantwoorden.
Maar wij hadden een plek gevonden.
Een ruimteschip genaamd Sunselish.
Een ruimteschip waarbij plek was voor 120 man, met Josh en ik als leiding van het schip.