Mijn beurt om te branden

Vandaag is het mijn beurt om te branden. Misschien voor de gezelligheid, maar het kan ook een teken van rouw zijn.
“Jij brengt inspiratie!” Zeggen sommigen.
Of de stroom is uitgevallen. Soms doen ze ook het licht uit. Sommige praten.
Verhalen over lange rijzen en warme stranden. Verhalen over een baby, over opa die is gestorven.
“Deze is voor Lucky, Je was een trouw hond.” Altijd met een traan.
Vaak emotionele dingen.
Aan het eind van het jaar vliegen we erdoorheen. Dan is het extra speciaal en hoop je dat het jouw beurt is.. dan ruik je het heerlijke eten en hoor je vrolijk gelag.
Of op 14 februari. In een kring in de vorm van een hard of onder gesmolten chocolade. In de zomer op het terras.
Alleen in de zomer, maar nu in Januari alleen in de woonkamer.
De tv staat aan, maar ik ben nog steeds uit.
Ik ben er wel al.
“Hoi! Hoe is het met de kleine?” Zegt de vriendin van de bewoonster.
Mij zijn ze vergeten. De grote lamp brand. Een nut heb ik blijkbaar niet.
Chocolademelk, koekjes en heel veel gepraat.
Veel voor me vonden het prachtig, maar moet ik echt zo lang wachten?
“Wat een enig kaarsje! Liet je die nou echt wachten tot hij ons mocht verblijden met zijn warme vlam?"