– 24 –

Dus als ik het goed begreep had ik eindelijk iemand gevonden die mijn gevoelens voor hem beantwoordde, maar hij was een prins. Een prins met een missie een geschikte echtgenote te vinden en die dacht hij te vinden in mij. Hij zag zijn toekomst voor zich met mij, als zijn vrouw en de moeder van zijn kinderen. Ik had letterlijk de prins van mijn dromen gevonden en ik was doodsbang.
      Wellicht sowieso meer bang dan verliefd. Wat dacht ik wel niet?
      Mijn hart wilde Nathanael zo ontzettend graag, maar mijn brein bleef mij eraan herinneren dat ik met geen enkele mogelijkheid mijn jawoord zou gaan geven in Westminster Abbey, gekleed in een designertrouwjurk die duizenden ponden waard was, aan een prins in uniform. Nog nooit had ik gelooft in sprookjes, dus zeker niet in het mijne. Beter nog, dit klonk niet als een magisch sprookje, maar meer als een gruwelijke nachtmerrie. Kiezen tussen mijn eigen leven of het weggeven aan de man waarvan ik zielsveel zou kunnen houden. Het was nogal iets.
      Hoe had ik kunnen vallen voor de man die ik een jaar geleden nog een getraumatiseerde militair noemde? Een prins die ik voornamelijk kende door zijn goed geformuleerde brieven? Hij had allang getrouwd moeten zijn met iemand anders en misschien zelfs al wel zijn eerste kind kunnen verwachten en ik… Ik had beter moeten weten.
      Wat betekende dit alles? Ik was toch niet ter wereld gekomen met de voorbedachte reden dat ik prinses zou moeten worden, dat ik iets groters zou gaan moeten betekenen met mijn leven dan zoals ik het nu leefde? Als kinderen in de toekomst geschiedenisboeken zouden openen, verwachtte ik niet dat mijn naam daar als echtgenote-van zou staan. Mijn naam was Westley, meer “niet-koninklijk” kon haast niet.
      Toch waren daar keer op keer de brieven van Nathanael. Het maakte hem kennelijk niet uit dat ik niet al zijn brieven beantwoordde, want hij bleef mij schrijven. Minstens één brief per week, ongeacht hoe druk hij het ook zelf had.

… Ik denk nog steeds terug aan die koude avond in de tuin. Jij droeg opnieuw een rode jurk, roder dan de vorige keer. De stof was net zo intens als dat jij bent. Als jij jezelf eens kon zien zoals ik jou zie, dan zou jij weten dat jij voorbestemt bent voor grootse dingen, Westley…

Oh, shit. Alsof Nathanael mijn gedachten kon lezen.
      Gabriella keek mij nieuwsgierig aan over haar kop thee. ‘Een liefdesbrief?’ grapte zij goedbedoeld vanaf de andere kant van de keukentafel in mijn ouderlijk huis.
      Vertwijfeld haalde ik mijn schouders op. ‘Misschien. Hij hoopt van wel,’ bekende ik eerlijk.
      Wederom gaf mijn schoonzus mij een aandachtige blik. ‘Van wie?’ wilde zij dolgraag weten. ‘Zeg eens, heb jij soms een leuk iemand ontmoet in Amsterdam? Kennen wij hem?’
      ‘De prins,’ antwoordde ik eerlijk.
      Meteen had ik ook de aandacht van mijn vader, die bezig was met het maken van een perziktaart in de aangrenzende keuken. ‘Het is een volhouder, dat moet ik hem nageven,’ knikte hij toegevend. ‘Wat heb jij met hem gedaan, Westley? Behekst, soms?’
      ‘Erg grappig…’ verzuchtte ik. Ietwat ongemakkelijk en radeloos haalde ik mijn schouders op. ‘Zolang Nathanael mij brieven schrijft is hij niet echt bezig met het wel vinden van zijn perfecte prinses. Wat moet ik doen?’
      Gabriella keek mij vol ongeloof aan. ‘De prins trouwen,’ had zij duidelijk haar mening al klaar. ‘Wat heb jij te verliezen?’
      Niet-begrijpend keek ik mijn schoonzus aan. ‘Alles. Mijn eigen leven, mijn vrijheid… Ik zou nooit een prinses kunnen zijn,’ antwoordde ik inmiddels al redelijk opdreunend, aangezien ik het al vaak genoeg had herhaald in mijn hoofd.
      ‘Waarom niet? Vroeger verkleedde jij je altijd als een prinses,’ sprak mijn vader vanuit de keuken.
      Met een kleine lach keek ik de man aan. ‘Ja, wel… Kerstmis vind ik ook leuk, maar dat wil nog niet zeggen dat ik graag een kerstboom zou willen zijn,’ mompelde ik terug.
      Gabriella schoot in de lach en mijn vader keek mij waarschuwend aan. ‘Vanavond mis jij wel mijn overheerlijke perziktaart om bij jouw prins te zijn,’ wees mijn vader mij terecht. ‘Doe die jongen een plezier en hou hem niet zo lang aan het lijntje door jouzelf ignorant te houden.’
      Lipbijtend om niet te glimlachen stond ik op van de keukentafel en gaf mijn vader een kus op zijn wang. ‘Jij ziet het natuurlijk al helemaal voor jou hoe de artikelen met de verlovingsfoto over de toonbanken zouden vliegen in jouw supermarkten,’ grapte ik terug.
      Ik was verrast te zien hoe mijn vader mij toen serieus aankeek. ‘Als jij deze jongen niet zo graag gemogen had, dan was jij hem allang weer vergeten,’ zei hij slechts eenvoudig.
      Verward knikte ik. ‘Ja, ik ga mij klaarmaken voor het etentje…’ sprak ik verontschuldigend. Het was een goede uitweg.
      Gauw liep ik de trap op naar boven, waar het vrolijke gelach van Harry mij tegemoet kwam vanuit de badkamer. Heel even spiekte ik de ruimte binnen en zag dat mijn broer meer nat dan droog was gebleven tijdens het badderplezier van zijn zoon. Daarna liep ik door naar mijn slaapkamer, waar ik mijn outfit voor vanavond al klaar had gelegd. Nog altijd leek het mij meer gepast om een rok tot over de knie te dragen in het bijzijn van Nathanael zijn andere familieleden, zijn broer werd tenslotte onze koning in een niet al te lange tijd.
      Het bleef apart hoe gemakkelijk ik Buckingham Palace binnenkwam. Mijn hele leven lang waren de sierlijke hekken dicht gebleven wanneer ik langs het paleis liep tijdens mijn vele wandelingen door Londen, maar nu werden zij voor mij geopend bij het laten zien van mijn paspoort.
      ‘Westley!’ Tevreden snelde de prins naar beneden over de trap, terwijl een bediende mijn jas aannam. ‘Zo goed je te zien…’ glimlachte hij.
      Tot mijn schrik drukte Nathanael een kus op mijn lippen toen hij voor mij stond. Het was niet erg, maar…
      ‘Hoi,’ stamelde ik ietwat zacht.
      Nathanael gebaarde een richting op, de gang die wij in moesten. ‘Zullen wij?’ ging hij mij galant voor. ‘Jethro kijkt er naar uit jou beter te leren kennen.’
      Vertwijfeld volgde ik de prins. ‘Omdat jij jouw broer over mij verteld hebt?’ vroeg ik terughoudend.
      De man keek mij nadenkend in het gezicht, alsof hij mij voor het eerst zag. ‘Westley… Gebeurd dit elke keer wanneer wij elkaar weerzien na een ietwat langere tijd?’ vroeg hij voorzichtig.
      Niet-begrijpend keek ik terug. ‘Wij zijn slechts vrienden. Dit zou een vriendelijk diner worden,’ verweerde ik mijzelf verzekerend, al wist ik niet zo goed waarvoor.
      ‘Waarom duw jij mij wederom weg, terwijl toenadering niet eens aan de orde is?’ vroeg de prins door.
      Zwijgend staarde ik naar hoe mijn pumps enkele millimeters wegzakten in het prachtig handgeweven vloerkleed dat de gang voorzag van bedekking. Het was vele malen makkelijker daarvoor geïnteresseerd te zijn, dan om de man aan te hoeven kijken.
      Nathanael raakte zacht mijn ellenboog aan. ‘Wat was jouw favoriete gerecht ook alweer?’ bood hij mij een uitweg aan.
      Dankbaar keek ik op en volgde de man verder door de gang. ‘Fish and chips,’ antwoordde ik met een ietwat geforceerde glimlach. ‘Je zou kunnen zeggen dat ik Engels ben…’
      Verontschuldigend trok de prins een moeilijk gezicht. ‘Vanavond geen fish and chips, ben ik bang,’ lachte hij zacht. ‘Wij kunnen altijd nog wegglippen naar de keuken en de kok lief aankijken.’
      ‘De vorige maaltijden van zowel hier als op Balmoral heb ik ook overleefd, dus ik geloof dat ik in orde zal zijn. Misschien is het maar goed dat ik geen Frans kan lezen, want jullie laten mij vast iets van haggis eten. Beter om onwetend te zijn,’ plaagde ik met een echte glimlach.
      Nathanael lachte hartelijk. ‘Wacht, wat?’ realiseerde hij zich toen hetgeen dat ik gedeeld had. ‘Jij leest geen Frans?’ Schuldig schudde ik mijn hoofd. ‘Geen zorgen. Vanavond geen chique menu, maar gewoon een etentje bij mijn broer. Met een beetje geluk gewoon zoiets als Provençaalse kip met een zomersalade.’
      Met een zucht sloeg ik opnieuw mijn blik neer, mij realiserend dat wij het slechts hadden over avondeten om al het andere te vermijden. ‘Het spijt mij,’ zei ik toen ik de moed verzameld had weer op te kijken.
      Ditmaal wist de prins precies waarvoor ik mijn excuses aanbood. Hij pakte mijn hand vast en gaf mij een verzekerend, zacht kneepje.
      ‘Hè, hè… Daar zijn ze,’ verzuchtte Jethro dramatisch, zodra Nathanael de deur had geopend van de ontvangstkamer. Broederlijk klopte hij zijn jongere broer op zijn schouder, voordat hij gemanierd mijn hand schudde en een kus op eenieder van mijn wangen drukte. ‘Jij ziet er prachtig uit vanavond, lieveling.’
      Lichtelijk verlegen knikte ik dankbaar. ‘Bedankt voor de uitnodiging, Uwe Hoogheid,’ prevelde ik mij onhandig voelend. Waarom had ik zojuist Nathanael niet gevraagd naar de juiste etiquette, daarnet tijdens de lange wandeling door dit grote paleis? ‘Mijn excuses, ik wil liever niet buigen voor iemand anders dan God. Sorry, ik weet nog steeds niet echt de regels en…’
      Jethro legde geruststellend zijn hand op mijn schouder om mij te laten zwijgen. ‘Kalmeer en haal rustig adem. Zolang jij bij Nathanael of mij bent, ben jij onder vrienden.’ Hij keek zijn jongere broer veelzeggend aan. ‘Wat jij op jouw knieën voor hem doet in de slaapkamer, daar bemoei ik mij niet mee,’ grijnsde hij zinspelend.
      ‘Dat is…’ Nathanael zuchtte geërgerd en trok mij weg bij zijn broer. ‘Zo niet nodig,’ mompelde hij en pakte mijn hand vast. Hij nam mij alvast mee naar een aangrenzende kamer dat een klassieke eetkamer bleek te zijn. Keurig stond de mahoniehouten eettafel gedekt voor vier personen. ‘Verwachten wij nog iemand?’ draaide hij zich om naar zijn broer.
      Jethro, die nog steeds zacht lachte om zijn eigen stomme grap of misschien wel de reactie van zijn jongere broer, herstelde zich snel. ‘Dat wilde ik jou zeggen vanmorgen, maar ik kon jou nergens vinden,’ volgde hij ons de eetkamer binnen. Hij gebaarde mij plaats te nemen. ‘Neem plaats, lieverd.’
      Nathanael schoof een eetkamerstoel voor mij naar achteren, zodat ik plaats kon nemen. ‘Ik was uit rijden,’ knoopte hij vervolgens eerst zijn colbert los, voordat hij naast mij kwam zitten.
      ‘Moet ik vragen waar of wie?’ was de kroonprins duidelijk in een uitdagende stemming.
      Verveeld keek de man naast mij naar zijn broer. ‘Ga jij nog vertellen wie wij verwachten?’ vroeg hij ongeduldig.
      Jethro knipoogde naar mij, voordat hij zijn jongere broer serieus aankeek. ‘Mijn nieuwe vriendin,’ antwoordde hij ditmaal oprecht.
      Aan Nathanael zijn gehele houding was te merken dat hij niet wist hoe hij moest reageren op de nieuwe informatie, ondanks dat hij zich niet verried in het gezicht. ‘Jouw nieuwe vriendin,’ herhaalde hij voor zichzelf. ‘En wie is dat, dan? Heb jij haar moeten betalen hier te komen?’
      ‘Grappig dat jij dat zegt,’ negeerde Jethro de cynische humor van zijn jongere broer. ‘Zij is een “dame van lichte zeden”.’
      Meteen zat Nathanael rechterop. ‘Wat?’ ademde hij geschokt uit.
      ‘Ik heb haar ontmoet tijdens het vrijgezellenfeest van York,’ zei de kroonprins doodserieus.
      Nathanael zijn complete houding verstarde, waarop ik mijn hand neerlegde op zijn bovenbeen in de hoop dat hij iets zou ontspannen. ‘Rustig aan. Gun jouw broer dit geluk. Doet het er toe met wie?’ probeerde ik mij zacht in de conversatie te mengen.
      ‘Westley, houd je hierbuiten, alsjeblieft. Jij begrijpt het niet. Zodra Jethro met iemand zoals zijn “nieuwe vriendin” trouwt, krijg ik per direct de titel “prins van Wales” terug,’ sprak de man met op elkaar geklemde kaken.
      Daarop haalde ik mijn schouders op. ‘Dat geeft toch niet?’ vroeg ik lichtelijk onzeker.
      Nathanael lachte humorloos. ‘Jij begrijpt het niet,’ herhaalde hij, mij ditmaal aankijkend. ‘Prins van Wales is de titel voor de troonopvolger via de mannelijke lijn. Het zou mij koning maken op een dag.’
      Jethro hief in onschuld zijn handen op. ‘Jemig, jullie twee!’ verzuchtte hij moeizaam.
      ‘Waar ben jij mee bezig? Is dit vanwege Aimee?’ opende Nathanael zijn defensief.
      De kroonprins keek zijn jongere broer strak aan. ‘Ik maakte maar een grap. Jij begon…’ verweerde hij klein. ‘Alsjeblieft, natuurlijk is zij geen prostituee. Wij hebben elkaar ontmoet tijdens mijn bezoek aan het Charlotte’s Medisch Centrum begin dit jaar. Echt, wees eens niet zo serieus. Ontspan. Misschien moet jij haar er toch eens van overtuigen wel voor jou op de knieën te gaan…’
      ‘Stop het!’ verhief Nathanael aangedaan zijn stem.
      Geschrokken boog ik mijn hoofd om de blikken van de twee broers te ontwijken. Pas toen ik de twee hoorde lachen keek ik verrast op. De broers hadden telepathisch inmiddels het grootste plezier. Zodra een bediende onze wijnglazen vulde werd er door de mannen geproost.
      ‘Waar is die vriendin van jou dan?’ was Nathanael dan nu toch nieuwsgierig, na een slok te hebben gedronken van zijn wijn.
      Jethro keek op zijn horloge. ‘Zij zou hier al moeten zijn. Rond vier uur werd zij met spoed opgeroepen, dus ik had haar alweer terug verwacht,’ mompelde hij uitleggend.
      ‘Wat is haar naam?’ vroeg ik belangstellend.
      De trotse glimlach op het gezicht van de kroonprins was prachtig. ‘Faye,’ vertelde hij met liefde hoorbaar in zijn stem. Hij was echt verliefd en het was vertederend.
      Terwijl Nathanael enkele praktische dingen wilde weten over de nieuwe vriendin van zijn broer, voelde ik hoe ik zelf ook opnieuw kon ontspannen in dit paleis. Het liet mij zacht lachen hoe de man naast mij zijn broer eigenlijk meer een politieverhoor gaf, omdat hij dingen wilde weten zoals waar zij woonde, in plaats van te willen horen hoe de twee elkaar ontmoet hadden in het Charlotte’s Medisch Centrum. Wellicht dat ik het nog te horen zou krijgen wanneer Faye bij ons aan tafel zou schuiven.
      Wij keken allemaal op toen de deur van de eetkamer werd geopend door een bediende en er een vrouw binnenstapte. Jethro stond onmiddellijk op en gaf haar een vlugge kus op haar lippen, voordat hij haar officieel voorstelde als zijn vriendin zodra ook Nathanael en ik waren opgestaan. Hoewel ik mij geen voorstelling zou kunnen maken van de perfecte vriendin voor de kroonprins, simpelweg omdat ik hem niet kende, kon ik wel zeggen dat deze vrouw totaal het tegenovergestelde was van zijn overleden echtgenote. Prinses Aimee was een beeldschoon en modieuze koninklijke geweest, afstandelijk knap. Faye leek mij toegankelijk en ontzettend lief, mooi op een natuurlijke manier. Zij droeg nauwelijks make-up en was iets minder lang dan ik was, simpel gekleed in een donkerblauwe blouse en donkere jeans.
      ‘Zo leuk jou te ontmoeten, Faye,’ gaf Nathanael de vrouw een stevige hand. Hij wees vervolgens naar zijn broer. ‘Vooral ook veel succes toegewenst, met deze randdebiel.’
      Faye keek lachend op naar de kroonprins. ‘Wel, ik zal het nodig hebben,’ plaagde zij verder.
      Jethro klopte met beide handen op de schouders van zijn vriendin. ‘Zo is het wel genoeg…’ glimlachte hij wrang. ‘Misschien had ik jou langer voor mijzelf moeten houden. Ga lekker zitten, schat.’
      Ondanks de woorden van haar vriend gaf Faye mij toch eerst een hand, waarbij zij Nathanael zonder enige schaamte gebaarde naar achteren te stappen, zodat zij mij beter kon zien. ‘En jij bent?’ vroeg zij belangstellend.
      Het gemakzucht waarmee ook Faye zich niet wist te houden aan alle kleine, officiële regels in dit paleis liet mij zo goed voelen. ‘Westley, een vriendin van Nathanael,’ stelde ik mijzelf met een glimlach voor, gebarend naar de man naast mij. Deze keek nog steeds lichtelijk beledigd door de actie van zijn nieuwe, aanstaande schoonzus.
      Door de aanwezigheid van Faye tijdens het diner sprak ik zoveel makkelijker mee in de conversaties. Het was een verademing. Zo durfde ik zelfs mijn mening te geven over bepaalde onderwerpen en te vertellen over burgerlijke gebeurtenissen in mijn eigen leven, zoals een essay over de lichtlaaiende oorlogen elders ter wereld.
      ‘Nate vertrekt eind deze zomer weer naar Oman,’ wees Jethro met zijn vork richting zijn jongere broer.
      Mijn vork liet ik van schrik neerkletteren op mijn bord. ‘Wat?’ vroeg ik zacht.
      De prins ontweek mijn vragende blik en staarde emotieloos zijn broer aan. Hij haalde diep adem, maar deed toen alsof er niets gezegd was en at rustig verder.
      Niet-begrijpend bekeek ik het eten op mijn bord. ‘Ik vertel net hoe ik een essay heb moeten schrijven over de kwestie… Jij bent daar eerder geweest en jij hebt kunnen zien hoe verscheurd het gebied is, dus waarom zou jij jouw leven riskeren door terug te gaan?’ vroeg ik via de artisjokken tegen de man naast mij. ‘Alsjeblieft, doe niet alsof ik niet weet waar ik over praat.’
      ‘Dat doe jij ook niet,’ reageerde Nathanael met op elkaar geklemde kaken. ‘Erover schrijven is iets anders dan het reddeloze volk te hulp schieten. Als jij veilig naar jouw dierbare universiteit wilt blijven gaan, zal iemand de oorlog bij jou vandaan moeten houden, nietwaar? Zolang ik in fysieke staat ben om ons koninkrijk te kunnen verdedigen, zal ik dat doen.’
      Zo beheerst mogelijk legde ik het servet van mijn schoot neer naast mijn bord op de eettafel en schoof mijn stoel naar achteren. ‘Bedankt voor de uitnodiging, Uwe Hoogheid, maar ik heb wel genoeg gehad voor vanavond,’ forceerde ik een glimlach naar de kroonprins. ‘Leuk jou ontmoet te hebben, Faye.’
      Met een snel kloppend hart verliet ik de eetkamer. Zodra ik uit de vertrekken van de kroonprins was, probeerde ik de weg terug te vinden door de oneindig lange gangen. Het deed er ook niet zo erg toe waar ik heen liep, zolang ik Nathanael maar niet meer recht hoefde aan te kijken.
      ‘Westley,’ klonk de dwingende, geërgerde stem van de prins. Met zijn lange benen liep hij rustig even snel als dat ik snel bij hem vandaan wilde lopen. ‘Stop dit, en draai je om naar mij.’
      Geërgerd haalde ik mijn schouders op en maakte een toegevend, verloren gebaar met mijn armen. ‘Waarom?’ draaide ik mij dan toch om naar de man. ‘Vertel mij waarom ik hier ben, Nathan. Pleziert het jou om mij iedere keer te zien spartelen in jouw wereld? Misschien is dat de reden waarom ik terughoudend ben zodra ik jou weer zie.’
      ‘Zoek jij ruzie, Thorphen? Want dan kun je het krijgen,’ waarschuwde Nathanael.
      Nogmaals haalde ik mijn schouders op, er niets om gevend in dat moment. Vervolgens vervolgde ik mijn weg door de gang.
      ‘Jij loopt de verkeerde kant op,’ verzuchtte de prins verveeld. ‘De weg naar de uitgang is deze kant op.’
      Hoewel ik niet wist welke kant “deze kant” was, draaide ik mij dan toch om en liep rakelings langs de prins heen. Zodra hij mijn hand vastpakte om mij tegen te houden, sprongen de tranen in mijn ogen.
      ‘Kijk mij aan,’ gebood Nathanael zacht. ‘Westley, kijk mij aan.’
      Met een zwaar hart keek ik op naar de man. Zo vertrouwd als dat zijn gezicht geworden was stak pijnlijk hard. Dat was precies de reden geweest waarom ik hem niet meer recht aan had willen kijken.
      ‘Goed…’ Zodra hij ervan verzekerd was dat ik voor hem bleef staan, liet Nathanael mijn hand weer los. ‘Ik heb een taak te vervullen, en zolang ik niet trouw zie ik geen betere optie dan ons koninkrijk te verdedigen daar waar de dreiging vandaan komt. Ook al ben jij het daar niet mee eens, hoop ik dat jij mijn keuze zult respecteren,’ gaf hij mij zijn eenvoudige uitleg.
      Vlug veegde ik een verdwaalde traan van mijn wang. ‘Jij zei mij dat jij de krijgsmacht zou verlaten, jij zei dat jij als prins een perfect schietschijf bent voor de vijand en jij zei dat jij onschuldig was…’ somde ik op met een trillende stem.
      Nathanael wilde mijn wang aanraken, maar ik deed een stap naar achteren. ‘Dit heeft niets met dat alles te maken,’ zei hij afstandelijk. ‘Mijn loyaliteit ligt bij mijn land.’
      ‘Doe wat jij moet doen,’ reageerde ik even terughoudend.
      Gereserveerd nam Nathanael zijn politieke houding aan en hij knikte kort. ‘Dat is mijn intentie,’ zei hij vormelijk.
      Verdwaasd schudde ik mijn hoofd. ‘Succes,’ mompelde ik en vervolgde mijn weg, in de hoop zo snel mogelijk weg te komen uit dit paleis.
      ‘Trouw met mij,’ zei Nathanael toen glashelder. ‘Geef mij een reden hier te blijven.’
      Mijn adem ontglipte mij en ik bleef bevroren stilstaan voor een moment, voordat ik mij langzaam omdraaide en argwanend terugliep naar de prins. ‘Want dat is jouw antwoord voor alles? Het klinkt bizar veel als chantage,’ verweet ik hem gekwetst.
      ‘Ik weet hoe ik mij over jou voel, en jij weet dat ook. Op een bepaald level weet jij beter dan hoe jij jezelf nu weergeeft, anders was jij niet naar hier gekomen vanavond,’ was de man zijn beredenering.
      Haperend haalde ik adem. ‘Jij kunt niet serieus zijn…’ fluisterde ik zacht.
      ‘Geef mij een kans om jou te laten zien wat mijn naam ook kan betekenen. Mijn titel brengt ook zoveel bijzondere kansen en uitzonderlijke mogelijkheden met zich mee,’ pleet Nathanael serieus.
      Vol ongeloof schudde ik mijn hoofd. ‘Dus nu is dit een zakendeal?’ vroeg ik niet-begrijpend. ‘Misschien heeft dit iets met mijn jonge leeftijd te maken, maar ik ben nog nooit zo beledigd geweest. Nate, dit is alles behalve romantisch, alles behalve wat ik wil in dit leven. Jij hebt gelijk als jij denkt te weten dat ik gevoelens voor jou heb, maar als jij denkt dat jij mij zo een huwelijk in kunt forceren kun jij het niet meer fout hebben.’
      Heel even betrok het gezicht van de prins. ‘Westley, ik heb mijn plichten. Voordat mijn vader zal kunnen abdiceren en voordat mijn broer zal kunnen hertrouwen in de mening van ons volk, zal ik eerst moeten trouwen voor stabiliteit in ons koninkrijk,’ legde hij mij nogmaals uit. ‘Denk jij niet dat ik het liever anders had gezien?’
      ‘Als jij van mij houdt, betrek mij hier dan niet in,’ verzocht ik zacht.
      Nathanael sloeg vertwijfeld zijn blik neer, voordat hij herpakt weer opkeek. ‘Als jij nu niet van mij houdt, zal jij nooit van mij houden, dus wat is het?’ wilde hij weten.
      Door de oprechtheid in de stem van de prins ontstond er kippenvel op mijn armen en haalde ik moeilijk adem. ‘Wij hebben nog niet eens gekust,’ was mijn ontwijkende, zwakke verweer.
      ‘Wel, dat ligt niet aan mij,’ wees de man mij terecht met een minieme glimlach.
      Schuldig knikte ik. ‘Ik denk dat ik van jou hou, op die manier,’ bekende ik ongemakkelijk.
      ‘Maar?’ drong Nathanael meteen aan.
      Onzeker sloeg ik mijn armen over elkaar en dacht zorgvuldig na over mijn woorden. ‘Maar ik ben pas negentien jaar oud, Nate. Ik wil mijn school afmaken en ik wil midden in de nacht kunnen besluiten een road-trip te maken en ik wil zelf kunnen besluiten of ik kinderen wil en… Al dit klinkt egoïstisch, dat weet ik ook wel, maar dat is precies waarom ik niet geschikt ben als jouw echtgenote. Vraag mij niet jouw vrouw te zijn, alsjeblieft. Nathan, wij wonen niet eens in hetzelfde land momenteel,’ noemde ik op.
      ‘Transfer naar Oxford,’ zei Nathanael simpelweg. ‘Als jij het echt wilt, dan komen wij hier wel uit. Ik herhaal het nog maar eens, ik ben slechts de reserve-prins. Wil jij dat wij hieruit komen samen?’
      Voor een lang moment staarde ik de prins aan. Ik trilde van de emoties en spanning die vurig raasden door mijn lichaam. Zijn helderblauwe ogen keken mij hoopvol aan en ik voelde hoe ik zwichtte. Uiteindelijk knikte ik zacht.