Today is where our love begins. Or has it already begun?

Chloë's pov:
In de helft van de film zat ik al bijna op Justin's schoot, omdat het toch soms wel een enge film was. Ik was natuurlijk weer zo dom geweest om een film te pakken die ik nog nooit had gezien, en waar ik dus ook niet van wist of hij eng was.
Niet dat ik het erg vond om zo dicht tegen Justin aan te kruipen, maar ik vond het wel een beetje zielig.
Zijn arm wreef over mijn schouder en rug, en het maakte me opeens niets meer uit dat het misschien een beetje zielig was dat ik zo tegen Justin was aangekropen toen de maffia een of ander hotel binnendrong en in het wilde weg begon te schieten.
Hij scheen het ook niet erg te vinden, dus legde ik mijn hoofd maar tegen zijn schouder.
Aan het einde van de film zaten we te kussen, en misten dus het einde van de film.
Niet dat ik er iets om gaf, dat we iets van de film misten.
'Zullen we maar gaan slapen?'vroeg Justin toen we uitgekust waren.
Ik knikte.
We liepen naar boven, en ik deed mijn pyjama in mijn badkamer aan, terwijl Justin de zijne aandeed in mijn kamer.
Toen ik eindelijk klaar was, nadat Justin zo'n 20 x had gevraagd of ik klaar was, deed ik de deur van mijn kamer open, en Justin zat al op mijn bed.
'Dit is wel een redelijk smal bed,'zei hij twijfelend.
Ik lachte. 'Heb je daar een probleem mee?'
Hij grijnsde nu. 'Nou, nee.'
'Goed,'zei ik, terwijl ik een beetje rood werd. 'Ik ook niet.'
Toen we in mijn bed lagen, dat inderdaad nogal smal was voor ons twee, zuchtte ik gelukkig.
Ik lag dicht tegen Justin, omdat hij anders uit het bed viel. Niet dat ik het erg vond, hoor.
Hij sloeg zijn arm om me heen en zei, 'Weet je, ik ben écht zo blij dat ik zaterdag die fotoshoot mocht doen.'
Ik glimlachte. 'Ik ook. En ik ben ook blij dat ík werd gekozen. Anders hadden we elkaar helemaal nooit ontmoet.'
Hij zuchtte. 'Ik kan niet geloven dat ik je anders nooit had ontmoet. Hoe...' Hij stopte in het midden van zijn zin.
'Hoe, wat?'vroeg ik, nieuwsgierig.
'Niets. Ik ben gewoon héél erg blij dat ik je heb leren kennen.'
'Ja,'stemde ik in. 'Ik ook. Héél érg blij,'zei ik, terwijl ik hem nog wat vaster vastpakte.
'Hellup! Ik stik,'lachte hij.
Ik negeerde dat maar. 'Maar ik ga je zohard missen als je terug weg bent,'zei ik droevig.
'Dat hoeft niet.'
Ik keek hem ongelovig aan. 'Geloof je niet dat ik je mis als je weg bent?'
'Tuurlijk wel! Ik bedoel dat we elkaar niet moeten missen.'
Nu keek ik hem waarschijnlijk nog ongeloviger aan.
'ja, ik bedoel, als nu een van ons met de ander meegaat? Ik heb daarover nagedacht in de auto en op het vliegtuig.'
Ik zuchtte. 'Maar ik moet naar school. En jij moet optreden.'
Hij zuchtte ook. 'Weet ik. Maar ik miste je zo, deze week.' Hij zei het alsof hij een zwakheid opbiechtte, maar ik was hier juist zó blij mee.
'Echt?'vroeg ik op hoge toon.
Hij keek me verbaasd aan. 'Wat dacht je dan?'
Ik werd rood en hij wreef over mijn wang. 'Wat dacht je?' Hij keek me nieuwsgierig aan.
'Nou, eigenlijk, dacht ik dat je me misschien al vergeten was. En dat je misschien een of ander leuk Amerikaans meisje zou ontmoeten.'