Hs 50: Kyky
Ik zit naast een huilende Marly. "Kop op, je ziet hem nog wel en anders gaan wij gewoon eens naar hem toe," probeer ik haar te troosten. "Maar... w-wat als w-we hem n-niet meer zien?" vraagt Marly stotterend en tussen een paar snikken door. "We gaan Xavier nog wel eens zien," zeg ik. Ik vind het zelf natuurlijk niet geweldig dat we Xavier nog eens zien maar als Marly het zo graag wilt dan ga ik het niet eens proberen om het tegen te houden en wie weet is Xavier toch iets aardiger dan ik nu denk. Mar blijft stil. Ik besluit er maar niet verder op in te gaan. ''Wil je even alleen zijn?" vraag ik haar. Ze knikt. "Oké," zeg ik als ik een boek pak. Het is niet echt alleen zijn maar je kan hier moeilijk een andere plek vinden, aangezien de bus vol zit.
We hebben een tussenstop gemaakt zodat we even onze benen kunnen strekken en ik loop naar Jude. "Hey," zeg ik als ik naast hem kom staan. "Hoi, is er iets?" vraagt hij meteen. Ik ben de hele tijd met mijn gedachten bij Mar omdat ik me zorgen om haar maak en blijkbaar merkt hij dat. "Het is Marly, ze is er echt kapot van dat Xavier met Lina en die Vader mee is... ik maak me zorgen om haar," antwoord ik eerlijk. "Het komt wel goed, je moet je ook in zien dat Marly geen kleuter meer is," zegt Jude. "Ik weet het..." Ik kijk naar de bus waar ik Marly nog altijd achter het raam zie zitten. "Het komt allemaal wel goed," zegt Jude. "Bedankt," mompel ik. Ik wil hem zo graag geloven maar iedere keer als iemand dat zegt gebeurt er wel wat, en toch blijf ik iedere keer bedankt zeggen.
We zitten weer in de bus. Marly staart voor zich uit en blijkt niet eens mee te krijgen wat er allemaal gebeurt. "Marly, wat zullen we dalijk gaan doen als we terug zijn in Tokyo?" vraag ik haar. "Ik ga Xavier bellen," antwoordt ze alleen maar. "We hebben ook boodschappen en zo nodig, ga je dan mee?" probeer ik. "Als je het niet erg vind ga ik gewoon naar huis," antwoordt ze. Ze blijft de hele tijd voor zich uit staren. "Oké, dan zie ik je wel thuis," zeg ik dus maar. Ik begrijp ook nog wel dat het nu geen zin heeft om Marly proberen op te vrolijken, misschien dat het lukt als we terug in Tokyo zijn. Ik kijk om me heen en zie iedereen blij praten. Als alle problemen weg zijn word Marly weer zo verdrietig... ik vraag me op zulk moment wel eens af of het echt goed komt of dat we voor altijd zulke problemen zullen houden...
Reageer (1)
7 jaar geledenik zou dit verhaal vergeten zijn als Amber er niet over was gaan zeuren in de groepsapp
Ik verveelde me dus keek rond op Q, ik dacht eerst dat ik mijn hs al had geschreven, tot ik hem aan tikte '
7 jaar geledenI know the feeling
7 jaar geledenWat bodoel je met: Als ik er niet over was gaan zeuren
7 jaar geledenJe was in Rare Mensjus tegen Kyona aan het roepen dat ze haar hs moest schrijven.
7 jaar geledenHerkenbaar dit, wij zijn ook pas voor het eerst sinds maanden met Determined to find you bezig
7 jaar geledenIk zit zelf in een algemene pauze met activeren nu, ik schrijf wel maar wil wachten tot ik een fatsoenlijke voorraad heb.
7 jaar geledenHet werd wel weer eens tijd om verder te gaan, hè Sam :')
7 jaar geledenEn ja, nu ook, ik weet het, ik weet het, maar school dingen schrijven
Je had afgelopen week vakantie, kom op. Zo komt er nooit iets van
7 jaar geledenJe weet hoe ernstig mijn uitstelgedrag is😅
7 jaar geledenDjeez... Kom op
7 jaar geledenIedereen die co-auteurs heeft kent dit
7 jaar geledenIdd
7 jaar geledenHé, ik ben altijd heel snel met mijn stuk schrijven. Maar dan moet ik weer wachten *verwijtende blik*
7 jaar geledenDat is een hint, CassDe keer dat het maanden duurde was jij aan de beurt! En ja, ik weet het, ik weet het *onschuldige blik*
7 jaar geleden
7 jaar geledenNee, niet waar, het was toen jouw beurt
7 jaar geledenOh god.
7 jaar geledenZo'n ruzie
Ja dat was die ene keer van nog meer maanden, maar die andere keer van maanden niet!😰
7 jaar geledenDuidelijk.
7 jaar geledenZie je, het is duidelijk meer jouw schuld!
7 jaar geleden