-19- Luca

Luca was niet heel speciaal. Tenminste, zo voelde hij zich. Het meisje dat hij leuk vond was nu wat verder weg. Hij wilde haar vertellen dat ze speciaal was, maar als hij zich niet zo voelde dan was het raar om iemand zo te noemen.
Ze was schattig en had sproetjes. Ze was niet zo heel lang, maar er zat veel pit in. Ook passie, dat vooral. Hij mocht haar heel erg.
En ze was al een keer boos op hem geworden. Maar wat had ze een humor. En zij lachte om hem, gek genoeg. Hij wilde haar van alles vertellen maar deed dit niet. En nu ging het café dicht voor een langere tijd. Zij ging werken en weg was het contact. Dit kon niet zo.

Zijn moeder zag het. Hij deed anders, was minder zichzelf. Hij keek in een keer uit om te gaan werken, zo liet hij haar weten. Zijn vader schudde zijn hoofd, het zou toch wel overwaaien. Net zoals de wind die opstak. Hij liep naar het café, dit was misschien wel een laatste keer. Misschien dat de wind hem iets wilde vertellen. Dat hij moest opschieten. Dat kon niet, hij was te vroeg vertrokken, iets wat hij normaal niet heel deed. Maar voor haar ging hij graag zijn bed wat eerder uit. Het kon toch niet zo blijven doorgaan? Straks ging ze hem nog vergeten. Hij zou haar in ieder geval niet vergeten.
Er moest iets gebeuren en hij wist al wat.
Nu nog de uitvoering.