30/09/2017 | Over dromen van samen oud worden

Dunne potloodlijnen in de lucht tekenen nauwelijks zichtbare bergen tegen een hemel vol pastel roze penseelvegen. Een kunstenaar die niet kan beslissen welke gevoelens hij moet selecteren uit de warboel binnenin tekent in zwart onweer een bijna ondeugende of misplaatste zon. Het denken maakt de twijfels zoveel groter. Maar als een illusie zweeft ze boven die inktzwarte zee met haar onmeetbare dieptes en ze daalt maar vecht als hoop tegen alles wat wanthoop is.

En zij komt buiten, plaatst haar voeten in het met dauw bedekte gras. Want hij schildert 's morgens bij het ontweken van de dag. Zij kijkt over hem en zijn schilderij heen en ziet niet het verdwijnen met het verschijnen van de zon. Maar ze weet dat hij het verschil niet meer ziet want hij kiest ervoor de tijd te negeren. Alsof het niet bestaat en niet langer in onze nek ademt. Zwaar en oneindig. Maar zij koos voor hem en zijn warboel binnenin die langzaam op haar over overslaat. En toch, met al wat zij weet zou ze die keuze steeds opnieuw maken waar de stilte en veranderingen hen ook voeren, ergens zullen ze elkaar steeds weer kruisen al moest ze daarvoor het lot verdraaien.

Nog één penseelveeg en het is klaar. En waar zij ontwaakte, zal hij gaan slapen en als hij op zijn beurt weer ontwaakt, zal zijn warboel verandert zijn voor luttele seconden zal er een rust zijn die groter is dan dag en nacht totdat hij uit bed stapt en de wereld opnieuw betreedt. Hij staat op, zij gaat zitten. En als hij in de stilte verdwijnt, draait zij het achtergelaten schilderij om en laat de zon bij het doven van al zijn stemmen opnieuw opkomen.