Part 9.

Als ik de auto uitstap voel ik de stad. Nu ik buiten ben en zoveel andere dingen zie weet ik waar ik ook al weer was. Al is het station onherkenbaar. Het terrein is afgeschermd met hekken, busjes en vele mensen die onderzoek doen.
Ik kijk naar Amy. Ze vindt het moeilijk om weer op deze plek te zijn. Ze heeft het als traumatisch ervaren dat die auto’s zo op ons afkwamen. Ik kan zelf ook moeilijk rustig blijven. Het jeukt als ik eraan denk dat die auto’s vanuit het niets zich tussen de mensen wrongen.
We staan in een kringetje bij elkaar allemaal sluiten we onze ogen en denken aan die verschrikkelijke dag die zo vredig begon.
Ik ril en voel me alleen. Ik mis Nick zo erg.
‘Het komt goed,’zegt Paul kort. Ik hoor aan zijn stem dat hij het zelf ook moeilijk kan geloven. We openen onze ogen en kijken elkaar bemoedigend aan. ‘We doen dit samen. Als een team, voor Nick,’spreekt Paul.
‘Ja,’knikt Denise,’we zullen ons straks opsplitsen en gaan allemaal een kant op. we gaan langs winkels om te vragen of ze hem hebben gezien en hotels in, om te vragen of hij misschien ergens zit. We spreken af om om drie uur bij de ingang van het park te verzamelen.’
Ik zie met pijn in mijn hart hoe we opsplitsen. Allemaal stelletjes en ik ben alleen. Ik ben incompleet..
‘Wacht, ik ga wel met Norah mee,’zegt Danielle liefdevol.
Ik vind het super lief van haar, maar schudt mijn hoofd. ‘Nee, ga jij maar met Kevin. Ik red me wel. Geniet van alle tijd die jullie samen hebben,’snif ik. Ik moet het eruit persen.
Danielle kijkt bezorgd en medelevend. ‘Zeker weten?’
Ik knik. Ik moet Nick vinden.
‘Als het niet gaat, moet je bellen,’zegt Kevin nu.
‘Ik red me wel,’verzeker ik hen. Ik kijk hen na. Als Kevin zijn arm om Danielle heen legt voel ik zo’n steek in mijn hart dat ik even bang ben dat in elkaar zal zakken. Ik adem diep in en echt mijn rug. Ik moet hem vinden, denk ik alleen maar en begin te lopen.

Het is kwart over twee. Mijn benen zijn loom.
Ik heb zoveel mensen een foto laten zien en gevraagd of ze hem hebben geien. Ma twee mensen zeiden ja en stuurden me ergens heen. De ene naar een bloemenzaak, maar daar herkende ze hem niet. En de andere naar een oud vervallen hotelletje, maar daar was hij ook niet. Ook niet onder de schuilnamen die ik kon bedenken.
Het begint weer te regenen. Ik ren snel naar de volgende winkel. Een groot warenhuis
Ik voel me verloren. Ik heb geen idee wat ik moet doen of waar ik nog heen moet. Even denk ik eraan om in het restaurantje op de tweede verdieping te gaan zitten, maar dat voelt niet goed. Alsof ik Nick in de steek laat als ik niet verder zoek.
Ik loop langs nog een paar winkels, maar niemand kan mij zeggen waar Nick is. En ik weet dat ik ook niet teveel mag zeggen, anders maken we het de paparazzi wel erg makkelijk.
Ik dwaal nog wat heen en weer, maar besluit dan naar het park te gaan. Het regent niet hard meer. Het is een zacht dekentje, een gordijn dat zich nu nog over het land veegt.
In het park is het leeg. Veel mensen zijn binnen, waarschijnlijk. Ik vraag me af waar Nick is. En of alles goed met hem is. Of hij aan mij denkt. Of ik hem ooit nog eens weer zie. Of ik hem eens weer in mijn armen zal houden. Ik weet dat ik hem dan nooit meer loslaat. Zo stevig vasthoud dat we samen vallen. Lachend en innig gelukkig.
Ik haal schokkerig adem en knijp mijn ogen kort, maar stevig dicht om de tranen terug te dringen.
Ik loop een beetje slenterend verder. De duiven trippelen voor me uit, hopend op nog wat te eten. Ik ontwijk hen en loop hoofdschuddend verder richting de grote vijver.
Ik loop het gras op en zak aan de rand van de vijver op mijn hurken. Dit doet me aan Nick denken. Eigenlijk doet alles me aan Nick denken omdat ik niets meer herinner zonder Nick. Maar deze vijver doet me denken aan een verborgen vijver in het bos waar we eens met z’n tweeën liepen..

“Het heeft gesneeuwd en is koud. Maar het is prachtig om te zien hoe alles een wit laagje heeft gekregen.
Eindelijk een dag vrij. Eindelijk een dag met z’n tweeën. Het was Nicks idee. Een geweldig idee, natuurlijk.
En hier lopen we dan. Kilometers bij de bewoonde wereld, de chaos, de hectiek, de sleur en verplichtingen vandaan. Heerlijk vrij in het bos. En eindelijk eens met z’n tweeën.
We zitten twee uur rijden van Seattle af. In een prachtig nationaal bos. Alles heeft hier een wit laagje, omdat de temperatuur hier altijd laag is. nu houden de bomen de meeste vlokken wel tegen. Het bos houdt de warme lucht wat langer vast. In de zomer is het juist andersom.
Ik heb mijn arm door die van Nick gestoken en heb een big smile op mijn gezicht. We praten over vervolgen tijden, komende kerst, onuitputtelijke vakanties en vrijheid.
‘Maar dat zou toch geweldig zijn?! Een lange vakantie in de zon van europa, of ergens anders. Maar met ’n tweeën en ver weg. Ver weg van alles,’zegt Nick enthousiast.
Ik glimlach van oor tot oor. Dat zou echt super fijn zijn. Lekker niets en alleen maar tijd voor elkaar,’stem ik toe.
‘Ja! Ok, mijn broers en familie zijn geweldig. Ik hou van hen, Danielle en Amy. Ik ben graag bij mijn vrienden, spreek graag af met Maya en het is altijd gezellig met Demi..’ Nick zwijgt even,’maar hoeveel tijd hebben wij per dag samen? Eigenlijk alleen als we wakker worden en ‘s avonds ons bed induiken. Ik hou van alles en wat ik beleef en doe, maar..’
‘Ik weet wat je bedoelt,’onderbreek ik hem. Hoe kan ik hem ook niet begrijpen? ‘ik heb het ook. Elke dag heeft vierentwintig uur, maar soms lijken het er maar tien. Het is druk en gaat zo snel. Ondanks dat je van alles geniet, ko je tijd tekort.’
Nick stopt en gaat voor me staan. Hij neemt mijn beide handen in de zijne. ‘Jij en ik. Samen, ver weg. Voor altijd samen in een klein paradijs. Stel je dat eens voor, Norah.’ Hij spreekt zachtjes en lief.
‘Geloof je dat dat mogelijk is?’ Mijn stem beeft.
‘Ik weet het zeker.’ Nick strijkt een plukje haar achter mijn oren en gaat dan terug, met zijn vinger langs mijn wang. ‘Ik weet het zeker. Ooit zal het ons beide, voor altijd samen, zijn. Wij twee, vrij en voor elkaar.’ Hij fluistert en betovert me. Heel zachtjes geeft hij me een kus op mijn lippen. Zijn warme adem streelt mijn gezicht als hij terug gaat.
Ik kijk hem in zijn prachtige bruine ogen en fluister: ‘Ik hou van je.’
Nicks linkermondhoek maakt en klein krulletje omhoog van geluk. Hij geeft me weer een tedere kus. ‘Ik nog meer van jou.’
Mijn hart mist een slag. En ik wet dat niemand mij ooit gelukkiger kan maken dan hij.”