– 16 –

Verward wachtte ik op mijn beste vriendin bij mijn locker, met mijn schoolboeken voor het volgende schoolvak al in mijn armen geklemd. ‘Jij gaat met Nolan Johansson naar het feest?’ vroeg ik lichtelijk afkeurend, na de twee samen met grote glimlachen te hebben zien praten.
      Maisie keek mij hoopvol aan. ‘Ja, dat klopt, maar jij gaat toch wel met Waylon dansen de hele avond. Dan kan ik net zo goed ook zelf een leuke date hebben, toch?’ verbrak zij onze belofte om samen als vriendinnen naar het Valentijnschoolfeest te gaan.
      ‘Waylon gaat met Rosalie naar het feest,’ reageerde ik met een zucht.
      Nu was ook Maisie verward. ‘Zij gaat toch met Trey?’ vroeg zij niet-begrijpend.
      ‘Voor zo ver ik weet wel, maar nu Treyziah vastzit voor “diefstal” en Waylon zijn beste vriend is, gaat hij in zijn plaats met Rosenberg naar het feest,’ verduidelijkte ik. Gauw schonk ik mijn beste vriendin een geruststellende glimlach. ‘Het is oké. Vergeet het.’
      Het speet Maisie zichtbaar en zij beet nerveus op haar onderip. ‘Oh… Echt, het spijt mij,’ verontschuldigde zij zich, maar bedacht zich plotseling iets. ‘Vraag anders Nathanael.’
      Cynisch keek ik mijn beste vriendin aan. ‘Erg grappig,’ mompelde ik, terwijl ik begon te lopen richting het volgende klaslokaal.
      ‘Ik ben serieus,’ vervolgde Maisie, die zich naast mij haastte.
      Met een moeilijke glimlach keek ik mijn klasgenoot aan. ‘Alsjeblieft, wees dat niet. Ik ben heel blij voor jou dat je een date hebt voor donderdag, oprecht,’ zei ik haar gemeend. ‘Hoe dan ook, stop met de prins-opmerkingen.’
      Natuurlijk liet Maisie het niet gaan. ‘De prins had alle aandacht voor jou op die foto’s van het kerstbanket,’ ging zij onverstoorbaar verder, zoals altijd wel te verwachten was. ‘Hij zou jou doen.’
      ‘Pardon?’ vroeg ik geschrokken.
      Maisie keek mij lacherig aan. ‘Nathanael dacht daar echt niet aan zijn zogenaamde vriendin, hoor. Dat was een sluwe jager die doelgericht bezig was zijn prooi te vangen. Waarom denk jij anders dat hij zoveel aandacht aan jou schenkt? Hij wil jou doen,’ sprak zij erg ordinair.
      ‘Stop het! De prins was niet bezig mij te willen… Hij was daar niet mee bezig, dus hou erover op. Genoeg met die drama. Laten wij het gehele koningshuis gewoon weer vergeten zoals voorheen,’ besloot ik terplekke. ‘Bovendien heeft de prins iets beters te doen dan ordinaire schoolfeesten te bezoeken.’
      Daarop haalde Maisie luchtig haar schouders op. ‘Als hij wist dat hij er iets voor terug zou krijgen, hetgeen waar hij op hoopt, dan komt de prins heus wel. Ik weet het zeker. Geloof mij maar,’ grijnsde zij veelzeggend.
      ‘Ik geloof je niet,’ was het enige dat ik mijn beste vriendin nog te zeggen had.


‘Ik zou hem doen,’ besloot Ophelia, toen Maisie de prins weer opbracht tijdens het jurken passen. ‘Allen al voor zijn knappe kop, en dan heb ik het nog niet eens over zijn lichaam en titels.’
      Verveeld door dit onderwerp liet ik mijn schouders hangen en stopte met de kledingkast door te zoeken naar leuke jurken. ‘Ja, maar ik ben niet zoals jij,’ verzuchtte ik.
      ‘Zeg dat tegen hem en je bent binnen,’ lachte Maisie speels. Vragend keek ik haar aan via de spiegel, waarin zij zichzelf bekeek in de zoveelste jurk. ‘Wat? Het werkt in al die oude films en series.’ Met een lach dramatiseerde zij haar stemgeluid. ‘Lief, aandoenlijk meisje zegt compleet onschuldig dat zij niet is zoals de rest en de bijzonder knappe man valt voor haar…’
      Ongelovig schudde ik mijn hoofd. ‘Ik ben niet onschuldig,’ lachte ik met een hoop nadruk.
      Lachend viel Ophelia mij bij. ‘Oh, daar zijn wij van op de hoogte. De prins nog niet,’ knipoogde zij veelzeggend. ‘Ik zou het wel weten.’
      ‘Herinneren jullie ons vijfde jaar nog, toen ik…’ begon ik terugdenkend.
      Maisie draaide zich weg van de spiegel. ‘Alsjeblieft, herinner ons niet!’ smeekte zij gespeeld. Toen herstelde zij zichzelf en nam plaats op de rand van haar bed. ‘Ik heb een paar van jullie brieven gelezen en ik denk echt dat hij jou leuk vindt, Wes.’
      Na de betekentis van Maisie keek ook Ophelia mij doordringend aan. ‘Waarom nodigde hij jou anders voor een derde keer uit hem te komen zien?’ was zij het met haar eens.
      ‘Stel, en dit is puur hypothetisch, de prins zou mij om andere redenen hebben uitgenodigd afgelopen weekend, dan nog… Dan nog is het belachelijk. Zelfs al zou het slechts lichamelijke lust zijn, dat is belachelijk,’ durfde ik voor het eerst hardop na te denken.
      Maisie glimlachte hoopvol. ‘Wat als het meer is?’ opperde zij voorzichtig.
      ‘Oh, stop het, Mais. Ik weet dat jij het al helemaal voor jou kan zien hoe ik prinses zou worden, maar ik pleeg nog liever zelfmoord,’ gruwelde ik bij het idee alleen al. ‘Afgelopen weekend heb ik één dag mogen zien hoe het leven van hen is, en het is verschrikkelijk.’
      Afkeurend schudde Ophelia haar hoofd. ‘Dat is geen prinsessenuitspraak,’ wees zij mij terecht.
      Tevergeefs hief ik mijn handen op. ‘Omdat ik geen prinses ben,’ sprak ik ter verduidelijking duidelijk articulerend.
      ‘Prins Nathanael is nog steeds zo ontzettend knap. Alsjeblieft, doe hem voor mij,’ smeekte Maisie opnieuw. Ik twijfelde er dit keer aan of het wederom gespeeld was. ‘Serieus, hoe vaak krijg je nu de kans?’
      Dit gesprek wilde ik absoluut niet blijven voeren. ‘Nee,’ sprak ik niet-begrijpend. ‘Bovendien zou jij de condooms doorprikken, in de hoop dat ik de volgende erfgename zal dragen… Gewoon nee. Vergeet het en hou erover op.’
      Maisie haalde diep adem. ‘Prima, ik hou erover op. Pheli, ik denk dat ik deze jurk van jou ga stelen,’ liet zij het onderwerp oprecht gaan en kwam terug op de jurken voor het schoolfeest.
      Toch kon ik nu zelf de gedachten aan de prins niet meer verdringen. De woorden van mijn vriendinnen gonsden nog dagen rond in mijn hoofd. Zelfs toen Landon Grynders een dag voor het Valentijnschoolfeest mij zelfverzekerd vroeg zijn date te zijn, kon ik Nathanael niet vergeten. Mijn leven leek veranderd nog voordat ik naar de hogeschool zou gaan en ik wist niet zo goed of ik blij was met deze veranderingen.


Van het ene feest in het andere. Nog nooit waren de laatste schoolweken van het jaar zo snel gegaan. Daar stonden wij dan in de grote, vrolijk versierde aula van de school, keurig voor de laatste keer in ons schooluniform in een nette rij om onze diploma’s in ontvangst te nemen met de trotse blikken van onze families op ons gericht vanuit de zaal.
      ‘Westley Thorphen,’ noemde hoofddirectrice Chandler mijn naam om naar voren te stappen. Met een glimlach overhandigde zij mij mijn diploma, onder het applaus van mijn andere jaargenoten en vanuit de zaal. ‘Gefeliciteerd.’
      Na een handtekening te hebben mogen zetten onder mijn diploma gaf ik al mijn docenten één voor één een hand, die in een rij op het podium stonden. Daarna viel ik in de open armen van Maisie voor een knuffel, die al aan de andere kant naast het podium stond. Zacht juichten wij om ons slagen, terwijl de laatste leerlingen nog hun diploma mochten ontvangen.
      Zodra iedere geslaagde leerling haar of zijn diploma had verkregen werd er met alle familie een toast uitgebracht. Glimlachend ging ik met mijn glas nog in mijn hand op zoek naar mijn ouders. Tot mijn grote genoegen zag ik dat zelfs mijn broer voor de gelegenheid was gekomen en ik knuffelde hem onmiddellijk in dankbaarheid.
      ‘Ik ben zo trots op jou,’ fluisterde Fiyero teder bij mijn oor.
      Met een stralende glimlach keek ik op. ‘Dat betekent veel voor mij,’ bedankte ik.
      ‘Oh, mijn Westley!’ sprak mijn vader verrukt. Ook hij nam mij in een warme omhelzing.
      Statig als altijd wachtte mijn moeder geduldig op haar beurt. Zij sloeg haar prachtige donkere haar naar achteren over haar schouder en drukte twee kussen op mijn wangen, voordat zij mij knuffelde. ‘Mijn kleine schat, zo volwassen nu,’ glimlachte zij trots, voordat zij mij op armlengte bekeek. ‘Sorry, lippenstift.’ Gauw wreef zij met haar duimen over mijn wangen. ‘Wat ben je toch mooi, lieverd.’
      ‘Dank je, mam,’ zei ik en gaf haar nog een kus op haar wang.
      Een intens dankbaar, geliefd en warm gevoel nestelde zich diep in mij en tegelijkertijd realiseerde ik mij ineens dat dit echt mijn allerlaatste dag was hier op Middleton Spencer College. Tranen vormden zich in mijn ogen, terwijl ik mijn lieve familie aankeek. Fiyero merkte het als eerste op en sloeg beschermend zijn arm om mij heen, maar ik bleef klein glimlachen. Ik was gelukkig, maar het was tegelijkertijd eveneens een triest moment.
      ‘Als jullie mij even willen excuseren?’ vroeg ik zacht, voordat ik de aula verliet. Mijn vader knikte en keek mij na.
      De afgelopen week had ik geweten dat mijn laatste schooldagen hier gedaan waren, maar het besef was nog niet tot mij doorgedrongen. Nu deze was ingeslagen wandelde ik door de verlaten schoolgangen. Het bracht mij naar de gang waar vooral de jongens les kregen.
      Prachtig hing daar het schilderij van Van Gogh, Een Paar Schoenen. Het hing tussen een geschiedenislokaal en studeerkamer. Vaak was ik niet in deze gang geweest en zeker in dat moment voelde het als veel te weinig. De donkere kleuren en eenvoud waren magisch en het voelde op een fijne vertrouwd, bijna alsof het al een herinnering was.
      Verder richting de bibliotheek gelopen vond ik mijn eigen favoriete schilderij. Het had lichte kleuren, maar het bevatte dezelfde magische eenvoud. Kon ik het maar met mij meenemen.
      ‘Mejuffrouw Thorphen.’ Het klonk als een bevestiging. Vragend draaide ik mij om. ‘Ja, ik dacht al te zien dat jij het was.’
      Glimlachend knikte ik. ‘Ja, ik eh… Wel, ik ga deze ekster in het bijzonder missen,’ verklaarde ik eerlijk mijn aanwezigheid in deze verlaten schoolgang.
      Alsof voor het eerst keek mevrouw Chandler om zich heen en naar het schilderij. ‘Er hangen prachtige kunstwerken in deze school,’ bevestigde zij trots. ‘Onze dank is groot aan Koning George VII.’
      ‘Moge hij in vrede rusten,’ mompelde ik, voordat ik mij weer naar het schilderij draaide.
      Verrassend genoeg liep de hoofddirectrice niet door, maar kwam zij naast mij staan. ‘Zo te horen heb jij uiteindelijk enig respect voor ons koningshuis gekregen,’ sprak zij goedkeurend. ‘Sinds februari heb jij geen vrij meer gevraagd om de prins te mogen zien. Mag ik zo vrij zijn om te vragen hoe het contact is tussen jou en Nathanael?’
      Lichtelijk ongemakkelijk dacht ik na over mijn antwoord. ‘Wij schrijven zo nu en dan. Om eerlijk te zijn ben ik degene die het contact ietwat afhoud,’ bekende ik eerlijk. ‘Ik durf hem niet te zeggen dat ik gekozen heb voor de Oranje Universiteit van Amsterdam, laat staan mijn ouders…’
      ‘Werkelijk?’ glimlachte mevrouw Chandler trots. ‘Dat is een uitstekende keuze!’
      Zacht knikte ik, maar schudde vervolgens mijn hoofd. ‘Het is ook nog eens in de Nederlanden. Ik betwijfel of mijn ouders het ook zo’n uitstekende keuze zullen vinden,’ mompelde ik onzeker en nerveus. ‘Ook ik twijfel nog, maar ik heb mijn acceptatie al bevestigd.’
      Geruststellend legde mevrouw Chandler haar hand op mijn schouder. ‘Jij hebt een prima universiteit uitgekozen, zelfs één van de beste van ons koninkrijk. Uiteindelijk zal jij daar de tijd doorbrengen en niet jouw ouders. Ik weet zeker dat jij het daar geweldig zult doen,’ had zij alle vertrouwen in mij.
      ‘Het is geen Cambridge of Oxford, overigens,’ dacht ik hardop na. ‘Mijn moeder heeft altijd gehoopt dat ik naar Oxford zou gaan…’
      De vrouw haalde haar schouders op. ‘Jouw moeders dromen zijn niet de jouwe en dat is prima,’ knikte zij beslist.
      Beschermend sloeg ik mijn armen over elkaar. ‘Niets is meer waar…’ mompelde ik met een kleine lach.
      ‘Nathanael zal jouw keuze respecteren,’ zei mevrouw Chandler vervolgens. ‘Hij zal zelfs bewondering hebben voor jouw dapperheid, dat weet ik zeker.’
      Lipbijtend sloeg ik mijn blik neer. ‘Nathanael is… Hij is iets totaal anders,’ dacht ik hardop na.
      ‘Totaal anders dan wat?’ vroeg de vrouw om verduidelijking.
      Vertwijfeld haalde ik mijn schouders op. ‘Totaal anders dan ik verwacht had. Als ik hem niet zou mogen, dan zou ik het niet zo moeilijk vinden om hem mijn “baldadige keuze” te vertellen. Ik weet dat en juist dat maakt het zo ingewikkeld,’ kwam ik hardop tot mijn eigen conclusie.
      ‘Zoals ik jou al eens eerder verteld heb, Nathanael is niet voor niets mijn oud-lievelings-leerling,’ glimlachte de hoofddirectrice.
      Glimlachend keek ik de vrouw aan. ‘Ik begin te begrijpen waarom, mevrouw Chandler,’ zei ik haar vertrouwelijk.
      Na nog een laatste glimlach te hebben uitgewisseld liep mevrouw Chandler dan toch door naar haar kantoor en liet zij mij in stilte achter bij mijn favoriete schilderij hier op deze kostschool. De verwarring die door mijn lichaam raasde was groot.
      Vanzelfsprekend was ik blij en trots mijn diploma te hebben behaald, maar mijn tijd hier zat erop en ik zou dit eiland en met name deze school gaan missen, evenals al mijn vrienden die ik hier had gemaakt. Ik kon alleen maar hopen hen als vriend te behouden in mijn verdere leven. Tegelijkertijd was ik zo enthousiast om aan mijn nieuwe opleiding te beginnen in Amsterdam, maar ik evengoed bang het mijn ouders te vertellen. Ook wist ik niet of ik contact met de prins moest behouden, misschien wel zelfs wel omdat ik naar Amsterdam zou gaan.
      Niets was meer zeker en de onzekerheid was zowel vermoeiend als inspirerend. Dit alles weerklonk in mijn muziek die ik eindelijk mocht gaan ontwikkelen op de Oranje Universiteit van Amsterdam.