O14 - Groen
110 abo's!!!!!
Homies, (Take me home.. homies, get it?) we hebben een nieuw record!! YEAH!
Bedankt allemaal!! We stonden maandag ook nog eens met 96 kudo's in de week top like holy cow ._.
Echt even een dikke thanks aan iedereen die is begonnen met volgen, en OF COURSE iedereen die al abo was ^^
Ik kan niet vaak genoeg zeggen en benadrukken HOEVEEL ik houd van jullie reacties / kudo's / en lezerschap!!!
Iedere keer weer voelt het supertof als ik zie dat jullie het waarderen! Superbedankt!!
xxx
Een paar minuten na het diner stond ik met Tracey en Daphne voor een vochtige muur, diep in de kerkers.
Tracey schraapte haar keel en salueerde haar hand tegen haar krullen als een soldaat. ‘Juttemus!’
Daphne reageerde minzaam: ‘Juttemus? Echt?’
‘Yep.’
Ik had geen idee wat we aan het doen waren, tot ik een rechthoekige breuk in het steen zag verschijnen. Natuurlijk, dit was de deur! Schrapend en gonzend trokken de massieve stenen zichzelf naar achteren, waarna de deur verdween in de zijmuren. Daphne liep direct door de opening de gang in en maakte afkeurende klikgeluiden met haar tong.
‘Onze wachtwoorden gaan achteruit.’
‘Mwah,’ Tracey liet me voorgaan, waarna de deur zich net zo lawaaierig weer sloot. ‘Ik kan ergere bedenken.’
‘Ik kan betere bedenken.’
Zodra ik de leerlingenkamer van Slytherin binnenstapte werd ik overspoeld door sensatie. Het was immens veel groter dan ik verwachtte en veel indrukwekkender. De muren waren van donker ruwsteen en gingen over in metershoge ramen die onderwater uitzicht boden op de dieptes van het Grote Meer. De smaragdgroene gloed viel over het meubilair en de muren, waardoor ik me waande in de tinten van een gezonken scheepswrak.
De aangename, mysterieuze sfeer werd nog meer versterkt door het interieur: victoriaanse meubels in donkergroen en zwart leer. Er waren majestueuze buffetkasten vol oude boeken, ronde tafels, lage sofa’s, fauteuils en statige, houten stoelen. Alles was gemaakt van donker, rijkelijk versierd houtsnijwerk en leren bekleding met diep verzonken knopen.
De kamer werd overheerst door donkere tinten, niets week af van de harmonie: de vazen, gordijnen, beelden, boeken, schedels en zelfs de torenhoge wandkleden die de avonturen uitbeeldden van middeleeuwse Slytherins. Het was adembenemend.
‘Weet je wat,’ suggereerde Daphne’s stem. ‘Eigenlijk moeten we nog één keer douchen zonder slippers. Nu het nog kan, voor Millicent heeft gedoucht. Voetjes op de stenen.’
‘Prima,’ keurde Tracey, ‘maar na vanavond echt niet meer. Ik heb geen zin om- hey, ze hebben onze stoelen eindelijk laten staan!’
Tracey gebaarde naar drie fauteuils dichtbij de ramen, opgesteld in een halve cirkel richting de haard.
‘Natuurlijk. Wat dacht jij dan,’ snoof Daphne. ‘Dat de elven ze gingen verschuiven om zelf te zitten? Voor een stoelendans?’
Zodra we bij de pilaar stonden, gingen de meiden allebei in een buitenste stoel zitten. We hadden duidelijk onze eigen, vaste plekken en de mijne was in het midden. Het verbaasde me hoe de keuze van de stoelen een weerglans was van hun persoonlijkheid.
Zo was Daphne’s plek de stoel bij de pilaar, haar voorkant schuin naar de ingang gedraaid, zicht gevend op nagenoeg de hele kamer. Ze wilde duidelijk de wetenschap over het komen en gaan van mensen, wat ze uitspookten en met wie. Daphne’s stoel gaf overzicht en controle.
‘Het kan toch,’ vervolgde Tracey, ‘voor een grote schoonmaak of iets. Vorig jaar stonden ze ook weer daarachter, begin September.’
Tracey’s stoel stond weggedraaid van de ingang, uitkijkend op Daphne en de ramen. Zij wilde juist geen mensen zien en kunnen staren naar de oneindigheid van het Grote Meer, met hier en daar wat voorbijkomende wezens. Tracey’s stoel gaf rust en een ontsnapping aan de realiteit.
‘Ze zijn leeg, dat is het belangrijkste.’ Daphne leunde naar een bijzettafeltje en pakte een stapel tijdschriften. Ze bladerde tot ze vond wat ze zocht, kennelijk een puzzelblad, waarna ze de rest klakkeloos terug kwakte op een ander tafeltje. ‘Gemma heeft de eerstejaars eindelijk gewaarschuwd dat dit onze stoelen zijn.’
Ik ging voorzichtig zitten in mijn eigen fauteuil en voelde op slag het comfort van opgevulde stoffering. Waarom hadden ze dat niet in de koetsen? Dit zat zacht, en laag, het was heerlijk! Het leer was gevoerd met intense zachtheid, zelfs de vleugels van de rugleuning waren lekker verend. Ik sloot mijn ogen, wegzakkend in ontspanning. Die vleugels bleken niet alleen fijn om mijn hoofd tegenaan te leggen, ze vingen ook de gloed van de haard op, ervoor zorgend dat de warmte bij mijn torso bleef dralen. Hier kon ik uren blijven zitten.
‘En de tweedejaars weten het al,’ pronkte Tracey’s stem.
Daphne lachte vermakelijk: ‘Ha! En de ouderejaars! Dankzij Draco.’
‘Draco?’ Ik opende mijn ogen weer. Wat had hij hiermee te maken? Nu ik om me heen keek, snapte ik mijn positionering ook niet meer. Wat was eigenlijk het uitzicht van deze stoel? Waarom zat ik zo? Rechts blokkeerde Daphne mijn zicht, links Tracey, en recht voor me zag ik alleen de haard die te ver weg was om marshmallows te kunnen roosteren. Mijn stoel bood me de aanblik van sidekicks en brandend hout? Wat zei dat over me?
‘Hmm nee, niet Draco, ’ mompelde Tracey, merkbaar met iets in haar mond. Daphne hoorde het ook en gebaarde inhalig dat ze ons ook moest geven. ‘Eigenlijk was het Derrick.’ Tracey keek ons om de beurt aan. ‘Wat?’
‘Wat denk je zelf…’ Daphne trok haar wenkbrauwen op, waarna Tracey in haar zakken rommelde en ons allebei een zuurtje gaf. Nice, citrus, dat was altijd goed. ‘En hoezo Derrick? Draco zei dat het Vermil’s stoel was.’
‘Klopt, maar… ’ Tracey trok haar benen op de stoel en nestelde zich als een baby tussen de leuningen. ‘Derrick gooide die prutsers eruit.’
‘Ha!’ Daphne keek spottend weg. ‘Alsof Draco dat had gekund, die stoelen zijn loodwaar met iemand erin.’
‘Valt wel mee.’
‘Nou, doe je best. Gooi me eruit.’
‘Dat kan niet.’ Tracey wees naar de pilaar achter Daphne, ‘die paal zit in de weg.’
‘Oké, gooi Vermil eruit.’
Ik beet per ongeluk op het snoepje en voelde mijn gezicht samentrekken door de afschuwelijk zure vloeistof die eruit kwam. Waarom was het zo zuur?! Dit was niet normaal, zat er een beheksing op? Kon je zelfs zuurtjes hier niet vertrouwen?
Daphne wiebelde haar wenkbrauwen naar me, terwijl Tracey achter mijn stoel ging staan. Ik hoorde Tracey’s schoenen herhaaldelijk over de vloer glijden met knarsende, inspannende geluiden: ze was het aan het proberen. Ik hield de stoelpoten in het vizier, maar er kwam geen beweging in. Beetje jammer.
Tracey bleef zich hijgend verzetten tegen haar ongelijk . ‘Volgens mij zit… deze… vastgelijmd.’
Daphne richtte haar blik weer op haar puzzels en lachte smalend. ‘Ik zei het toch.’
Uiteindelijk gaf Tracey zich gewonnen. Buiten adem liet ze zich terugvallen in haar stoel, knikkend naar Daphne. ‘Ze zijn echt zwaar, je hebt gelijk. Dit was Draco ook niet gelukt.’
‘Nee, hij-’ Ineens schoten Daphne’s ogen naar de plek achter mijn stoel. ‘Als je het over de duivel hebt...’
Nog voor ik kon kijken hoorde ik de voetstappen achter mijn stoel opdoemen. Mijn rugleuning begon te kraken door het leunen van iemands armen op de bovenkant, waarna ik een zwoele, prikkelende sluier van aftershave inademde.
‘Dames,’ groette Draco’s stem , ‘goedenavond.’
.
Tracey schraapte haar keel en salueerde haar hand tegen haar krullen als een soldaat. ‘Juttemus!’
Daphne reageerde minzaam: ‘Juttemus? Echt?’
‘Yep.’
Ik had geen idee wat we aan het doen waren, tot ik een rechthoekige breuk in het steen zag verschijnen. Natuurlijk, dit was de deur! Schrapend en gonzend trokken de massieve stenen zichzelf naar achteren, waarna de deur verdween in de zijmuren. Daphne liep direct door de opening de gang in en maakte afkeurende klikgeluiden met haar tong.
‘Onze wachtwoorden gaan achteruit.’
‘Mwah,’ Tracey liet me voorgaan, waarna de deur zich net zo lawaaierig weer sloot. ‘Ik kan ergere bedenken.’
‘Ik kan betere bedenken.’
Zodra ik de leerlingenkamer van Slytherin binnenstapte werd ik overspoeld door sensatie. Het was immens veel groter dan ik verwachtte en veel indrukwekkender. De muren waren van donker ruwsteen en gingen over in metershoge ramen die onderwater uitzicht boden op de dieptes van het Grote Meer. De smaragdgroene gloed viel over het meubilair en de muren, waardoor ik me waande in de tinten van een gezonken scheepswrak.
De aangename, mysterieuze sfeer werd nog meer versterkt door het interieur: victoriaanse meubels in donkergroen en zwart leer. Er waren majestueuze buffetkasten vol oude boeken, ronde tafels, lage sofa’s, fauteuils en statige, houten stoelen. Alles was gemaakt van donker, rijkelijk versierd houtsnijwerk en leren bekleding met diep verzonken knopen.
De kamer werd overheerst door donkere tinten, niets week af van de harmonie: de vazen, gordijnen, beelden, boeken, schedels en zelfs de torenhoge wandkleden die de avonturen uitbeeldden van middeleeuwse Slytherins. Het was adembenemend.
‘Weet je wat,’ suggereerde Daphne’s stem. ‘Eigenlijk moeten we nog één keer douchen zonder slippers. Nu het nog kan, voor Millicent heeft gedoucht. Voetjes op de stenen.’
‘Prima,’ keurde Tracey, ‘maar na vanavond echt niet meer. Ik heb geen zin om- hey, ze hebben onze stoelen eindelijk laten staan!’
Tracey gebaarde naar drie fauteuils dichtbij de ramen, opgesteld in een halve cirkel richting de haard.
‘Natuurlijk. Wat dacht jij dan,’ snoof Daphne. ‘Dat de elven ze gingen verschuiven om zelf te zitten? Voor een stoelendans?’
Zodra we bij de pilaar stonden, gingen de meiden allebei in een buitenste stoel zitten. We hadden duidelijk onze eigen, vaste plekken en de mijne was in het midden. Het verbaasde me hoe de keuze van de stoelen een weerglans was van hun persoonlijkheid.
Zo was Daphne’s plek de stoel bij de pilaar, haar voorkant schuin naar de ingang gedraaid, zicht gevend op nagenoeg de hele kamer. Ze wilde duidelijk de wetenschap over het komen en gaan van mensen, wat ze uitspookten en met wie. Daphne’s stoel gaf overzicht en controle.
‘Het kan toch,’ vervolgde Tracey, ‘voor een grote schoonmaak of iets. Vorig jaar stonden ze ook weer daarachter, begin September.’
Tracey’s stoel stond weggedraaid van de ingang, uitkijkend op Daphne en de ramen. Zij wilde juist geen mensen zien en kunnen staren naar de oneindigheid van het Grote Meer, met hier en daar wat voorbijkomende wezens. Tracey’s stoel gaf rust en een ontsnapping aan de realiteit.
‘Ze zijn leeg, dat is het belangrijkste.’ Daphne leunde naar een bijzettafeltje en pakte een stapel tijdschriften. Ze bladerde tot ze vond wat ze zocht, kennelijk een puzzelblad, waarna ze de rest klakkeloos terug kwakte op een ander tafeltje. ‘Gemma heeft de eerstejaars eindelijk gewaarschuwd dat dit onze stoelen zijn.’
Ik ging voorzichtig zitten in mijn eigen fauteuil en voelde op slag het comfort van opgevulde stoffering. Waarom hadden ze dat niet in de koetsen? Dit zat zacht, en laag, het was heerlijk! Het leer was gevoerd met intense zachtheid, zelfs de vleugels van de rugleuning waren lekker verend. Ik sloot mijn ogen, wegzakkend in ontspanning. Die vleugels bleken niet alleen fijn om mijn hoofd tegenaan te leggen, ze vingen ook de gloed van de haard op, ervoor zorgend dat de warmte bij mijn torso bleef dralen. Hier kon ik uren blijven zitten.
‘En de tweedejaars weten het al,’ pronkte Tracey’s stem.
Daphne lachte vermakelijk: ‘Ha! En de ouderejaars! Dankzij Draco.’
‘Draco?’ Ik opende mijn ogen weer. Wat had hij hiermee te maken? Nu ik om me heen keek, snapte ik mijn positionering ook niet meer. Wat was eigenlijk het uitzicht van deze stoel? Waarom zat ik zo? Rechts blokkeerde Daphne mijn zicht, links Tracey, en recht voor me zag ik alleen de haard die te ver weg was om marshmallows te kunnen roosteren. Mijn stoel bood me de aanblik van sidekicks en brandend hout? Wat zei dat over me?
‘Hmm nee, niet Draco, ’ mompelde Tracey, merkbaar met iets in haar mond. Daphne hoorde het ook en gebaarde inhalig dat ze ons ook moest geven. ‘Eigenlijk was het Derrick.’ Tracey keek ons om de beurt aan. ‘Wat?’
‘Wat denk je zelf…’ Daphne trok haar wenkbrauwen op, waarna Tracey in haar zakken rommelde en ons allebei een zuurtje gaf. Nice, citrus, dat was altijd goed. ‘En hoezo Derrick? Draco zei dat het Vermil’s stoel was.’
‘Klopt, maar… ’ Tracey trok haar benen op de stoel en nestelde zich als een baby tussen de leuningen. ‘Derrick gooide die prutsers eruit.’
‘Ha!’ Daphne keek spottend weg. ‘Alsof Draco dat had gekund, die stoelen zijn loodwaar met iemand erin.’
‘Valt wel mee.’
‘Nou, doe je best. Gooi me eruit.’
‘Dat kan niet.’ Tracey wees naar de pilaar achter Daphne, ‘die paal zit in de weg.’
‘Oké, gooi Vermil eruit.’
Ik beet per ongeluk op het snoepje en voelde mijn gezicht samentrekken door de afschuwelijk zure vloeistof die eruit kwam. Waarom was het zo zuur?! Dit was niet normaal, zat er een beheksing op? Kon je zelfs zuurtjes hier niet vertrouwen?
Daphne wiebelde haar wenkbrauwen naar me, terwijl Tracey achter mijn stoel ging staan. Ik hoorde Tracey’s schoenen herhaaldelijk over de vloer glijden met knarsende, inspannende geluiden: ze was het aan het proberen. Ik hield de stoelpoten in het vizier, maar er kwam geen beweging in. Beetje jammer.
Tracey bleef zich hijgend verzetten tegen haar ongelijk . ‘Volgens mij zit… deze… vastgelijmd.’
Daphne richtte haar blik weer op haar puzzels en lachte smalend. ‘Ik zei het toch.’
Uiteindelijk gaf Tracey zich gewonnen. Buiten adem liet ze zich terugvallen in haar stoel, knikkend naar Daphne. ‘Ze zijn echt zwaar, je hebt gelijk. Dit was Draco ook niet gelukt.’
‘Nee, hij-’ Ineens schoten Daphne’s ogen naar de plek achter mijn stoel. ‘Als je het over de duivel hebt...’
Nog voor ik kon kijken hoorde ik de voetstappen achter mijn stoel opdoemen. Mijn rugleuning begon te kraken door het leunen van iemands armen op de bovenkant, waarna ik een zwoele, prikkelende sluier van aftershave inademde.
‘Dames,’ groette Draco’s stem , ‘goedenavond.’
.
Reageer (20)
AAAAAAAAAAAAH! Snel verder!
7 jaar geledenjaaaa dracoooo<3
7 jaar geledensnel verder:)
Ik heb dat ook altijd met zuurtjes! Leuk hoofdstuk!
7 jaar geledenSnel verder
7 jaar geledenMmmmm Draco's aftershave.... snel verder!
7 jaar geleden