Fun people leave

We wandelen terug richting mijn huis, eenmaal thuis aangekomen open ik de deur en roep eerst naar moeder om te voorkomen dat ze een vreemde jongen thuis ziet en daarna als hij weg is vragen zal stellen. Er komt geen reactie, dus Pieter kan naar binnen gaan. 'Ik ga even wat halen, zet je maar neer hoor,' zeg ik tegen hem, en Pieter gaat zitten in de zetel. 'Wat ga je halen?' vraagt hij al roepend terwijl ik de trap opga en mijn kamer inwandel. 'Geld!' roep ik en ga weer naar beneden, 'Ik zei toch dat je me niet hoeft terug te betalen?' zei Pieter, 'Hoeveel moet ik je?' drong ik aan. Hij denkt even na en na een minuut heeft hij beslist, 'Je moet me niks geven van geld, geef me gewoon een knuffel' zei hij serieus, hij staat recht met zijn armen open. 'Dat kan ik niet weigeren', dacht ik en ging naar hem en we gaven elkaar een knuffel, deze keer wat langer.
Op het einde van de knuffel reikte ik mijn hand uit, 'Hier heb geld omdat je aardig bent voor mij'. Sprakeloos en aarzelend neemt hij het geld aan 'Dat kan ik niet doen' zegt Pieter. 'Neem het toch maar aan' zeg ik glimlachend.
En ik zit met een zucht in de zetel en Pieter komt erbij zitten, Ik sta weer in een flits recht, 'Ik ben zo onbeleefd!' begin ik opeens 'Wat is er nu weer?' zegt pieter met rollende ogen. 'Ik heb je niks te drinken aangeboden, wat moet je hebben?' vraag ik aan hem. Pieter zucht diep, 'Ik moet niks hebben om te drinken, ontspan jezelf!' Mijn plaat blijft hangen 'Maar..maar...'
Pieter lacht, 'Niets te maren' Ik begin weer te herhalen. 'Zitten jij!' beveelt Pieter met een knipoog.

Ik sta nog altijd recht voor hem maar hij trekt me in de zetel en we beginnen te lachen, voor ik het weet begint hij me te porren en te kietelen. Ik begin een wraakactie, als hij me port en kietelt dan ik hem ook! 'Kan jij daartegen?' vroeg ik tegen Pieter, en hij knikt lachend zijn hoofd, ik trok grote ogen en zei 'Uh-ow', ik probeer weg te rennen maar hij houdt mijn hand vast, ik kan niet weg. Hij trekt me naar hem toe en ik kijk hem aan, hij voelt zo warm aan. Ik vraag aan hem om een beetje dichter te komen met zijn gezicht, ik pak zijn hoofd vast en wil iets in zijn oor zeggen... 'vertel het maar' zegt hij. Ik vraag 'Ik weet niet hoe ik moet beginnen, maar... hoe laat is het?' Pieter begint heel hard te lachen en pinkt een traantje weg en kijkt ondertussen hoe laat het is.
'Het is half zes, ik moet door' zegt hij en doet zijn jas aan. Ik doe hetzelfde, en we gaan de deur uit. De korte tocht word in stilte afgelegt, we komen in het station aan en kijken naar het TV-tje van de treinuren. Pieter heeft nog 10 minuten voor zijn trein vertrekt en we gaan al naar zijn perron. We zien dat er bijna geen mensen op het perron staan maar dat de trein er al staat, ik begin plots te huilen. 'Wat is er Ann?' vraagt Pieter bezorgd, 'Niks' snotter ik. Hij houdt mijn hoofd vast en veegt mijn tranen weg, 'Kom, zeg het nu maar' en geeft me een knuffel. 'Je gaat weg', snotter ik. 'Maar meisje toch, ik ga niet voor eeuwig weg hoor' en knuffelt me nog harder 'Kijk me aan Ann' en ik kijk hem aan en hij geeft een lief kusje op mijn voorhoofd. Hij wuift me uit en gaat op de trein zitten waarop de trein vertrekt...