O12 - Speech
AAAAAH 100 ABO’S!! WHAAT?!!
(tenzij iemand nu denk ha-ha-toch-maar-geen-abo en we weer op 99 komen)
MAAR ALSNOG. BEDANKT JONGENS!!
DIT IS AWESOME! Nog nooit zoveel gehad!!!
Jullie zijn truly amazing en ik ben echt blij dat jullie de tijd nemen om te volgen, te lezen, en zelfs om toffe comments neer te zetten!! ^^ So, so, SO Much appreciated!
xx
En PS: Ik ben zo blij dat jullie mijn sorteerlied leuk vonden! ._. Die heb ik inderdaad zelf geschreven, gezien er geen 3e jaar sorteerlied is. Het was risky, dus ik ben echt happy en opgelucht dat jullie er positief op reageerden!! ^^
Hoelang ik ook naar het tikken van Malfoy’s vingers had kunnen kijken, McGonagall was klaar met de ceremonie en verkondigde iets wat belangwekkender was.
‘Voor het feestmaal begint,’ maande ze de zaal tot stilte, ‘zal het schoolhoofd nog wat meedelen.’
Dumbledore. Tot nu toe had ik alleen naar de oppertafel gekeken met vage motivatie voor Lupin, verder onoplettend en ongeconcentreerd. Maar dit keer had ik focus. Mijn hart bonsde in mijn keel om de grootste tovenaar aller tijden in eigen persoon te zien. Ik was niet in de positie om te discussiëren of die titel hem toebehoorde, maar voor mij zou hij het zijn, voorgoed, en nooit zou ik vergeten hoe hij aan zijn einde kwam.
Dumbledore liep naar voren op een moment dat nogal wreed was gekozen door het toeval. Juist nu was het plafond een lucht met weggetrokken wolken, een glasheldere sterrenhemel. De eerste keer dat ik hem zag, dit moment, was hij in het gezelschap van honderden, duizenden lichtpuntjes in een donkere ether, wat precies het soort gezelschap was waarin ik hem voor het allerlaatst zou zien.
Dumbledore zag eruit zoals ik had gehoopt; als iemand die het vertrouwen in de wereld kon herstellen. Zijn lange, witte baard en haren waren gebonden met een grijsblauw lint, dezelfde tint als zijn gewaad. Hij zag er fysiek fragiel uit, oud en mager, maar één blik in zijn felblauwe ogen liet me al voelen dat hij mentaal en instinctief sterker was dan alle mensen in de zaal.
‘Welkom!’ Dumbledore suste het geluid met een simpel handgebaar. ‘Welkom voor een nieuw schooljaar op Hogwarts.’
Ik glimlachte bij het horen van zijn stem. Ik had verschillende versies van hem in mijn hoofd gehad, en dit was de zachte, kalme die ik altijd als favoriet had beschouwd.
‘Ik heb een paar mededelingen en één daarvan is nogal ernstig. Het lijkt me beter om die meteen te doen, voor iedereen beneveld raakt door dit uitmuntende feestmaal…’ Hij schraapte zijn keel, zichtbaar betreurend dat hij het volgende niet had kunnen voorkomen. ‘Zoals jullie ongetwijfeld weten, omdat ze de Hogwarts Express al hebben doorzocht, verblijven enkele Dementors van Azkaban op ons schoolterrein, in opdracht van het Ministerie van Toverku-'
‘-Vermil,’ siste Tracey.
Ik keek op, ietwat geïrriteerd. ‘Ja?’ Hopelijk was het niets, ik wilde Dumbledore’s speech horen.
‘Welke keuzevakken hadden we ook alweer?’
‘Keuzevakken?’ Oh, shit, dat was ook zo. Aan het eind van het tweede jaar moesten leerlingen keuzevakken kiezen. Ik had geen idee wat Vermillion had genomen, ik had het niet gebruikt in mijn verhaal. Als ze maar geen Voorspellend Rekenen had gekozen: ik was afschuwelijk in vakken met getallen. En geen Oude Runen: ik was nog afschuwelijker in vakken met saaie onderwerpen.
Tracey kwam dichterbij, bang dat Dumbledore haar gefluister zou horen. ‘We hebben dezelfde gekozen.’
Ik haalde mijn schouders op, hopend dat ze het met rust liet. ‘Weet ik niet meer.’
‘Shit. Man, ik wil mijn rooster weten.’
De jongen naast me mengde zich in ons gesprek, alweer. ‘Anders ik wel.’ Waarom gooide hij zichzelf steeds in onze gesprekken?! Ik wilde verdorie de speech horen.
Ik keek even opzij om hem in te schatten, maar werd verbluft door zijn uiterlijk: damn. Hij zag eruit als de personificatie van Tiramisu: zijn ogen waren hazelnoot, zijn huid zongebruind karamel en zijn haar was cacaobruin. Hij was ouder dan ik, ongetwijfeld laatstejaars, en zijn knappe gelaatstrekken lagen mijlenver uit mijn datingleague. Hoewel, misschien ook niet. Ik had Vermillion beschreven als ‘ongevraagd aantrekkelijk’, wie weet gold dat hier ook.
‘Foei,’ Daphne boog voorover. Ik dacht even dat ze mijn gekwijl bedoelde, maar ze praatte tegen hem. ‘Serieus, Derrick? Je weet het niet?’ Dit was de Derrick die met Flint had gepraat?
Hij bleef onverschillig. ‘En? Het rooster verandert elk jaar.’
‘Je bent twee keer blijven zitten. Je zou je keuzevakken moeten weten inmiddels.’ Twee keer blijven zitten? Geen wonder dat hij er zo oud uitzag.
‘Ik doelde op mijn rooster, niet de keuzevakken.’
‘Ah,’ Daphne knikte. ‘Ik dacht al, zelfs voor iemand met jouw IQ is dat…’
Derrick lachte onbekommerd. ‘En bedankt.’
Nu ik erover nadacht, keek hij inderdaad ook niet zo snugger. Die lege blik in zijn ogen was als een open raam naar de ongevulde ruimtes van zijn hoofd. Hot zonder hersenen, wat een verrassing.
‘Nou,’ hoorde ik Dumbledore concluderen, ‘dat waren alle belangrijke mededelingen. Laat het feestmaal beginnen!’
‘Ah godver,’ gromde ik. ‘Door jullie heb ik alles gemist.’
‘Lekker belangrijk,’ spotte Derrick. ‘Zelfde gedoe elk jaar. Verboden bos, derde verdieping, was je onderbroek.’
Ik keek hem vreemd aan. ‘Zei hij dat?’
‘Nee, dat was gratis advies van mij.’
‘Oh.’
Ik zag de tafel gevuld raken met talloze gerechten en werd direct vervoerd door de vertrouwde geur van gekruide kippenpootjes. Yes, er was kip! Ik leunde voorover om te kijken waar de geur vandaan kwam, maar kreeg bijna een hartverzakking toen ik zag dat de schaal voor Crabbe stond. Als er iemand was die een hele kippenschuur kon verzwelgen in twee seconden, dan was hij het wel. Ik wilde hun aandacht niet trekken voor de veiligheid van mijn dekmantel, maar dit was een noodgeval. Mijn kip was in gevaar.
.
‘Voor het feestmaal begint,’ maande ze de zaal tot stilte, ‘zal het schoolhoofd nog wat meedelen.’
Dumbledore. Tot nu toe had ik alleen naar de oppertafel gekeken met vage motivatie voor Lupin, verder onoplettend en ongeconcentreerd. Maar dit keer had ik focus. Mijn hart bonsde in mijn keel om de grootste tovenaar aller tijden in eigen persoon te zien. Ik was niet in de positie om te discussiëren of die titel hem toebehoorde, maar voor mij zou hij het zijn, voorgoed, en nooit zou ik vergeten hoe hij aan zijn einde kwam.
Dumbledore liep naar voren op een moment dat nogal wreed was gekozen door het toeval. Juist nu was het plafond een lucht met weggetrokken wolken, een glasheldere sterrenhemel. De eerste keer dat ik hem zag, dit moment, was hij in het gezelschap van honderden, duizenden lichtpuntjes in een donkere ether, wat precies het soort gezelschap was waarin ik hem voor het allerlaatst zou zien.
Dumbledore zag eruit zoals ik had gehoopt; als iemand die het vertrouwen in de wereld kon herstellen. Zijn lange, witte baard en haren waren gebonden met een grijsblauw lint, dezelfde tint als zijn gewaad. Hij zag er fysiek fragiel uit, oud en mager, maar één blik in zijn felblauwe ogen liet me al voelen dat hij mentaal en instinctief sterker was dan alle mensen in de zaal.
‘Welkom!’ Dumbledore suste het geluid met een simpel handgebaar. ‘Welkom voor een nieuw schooljaar op Hogwarts.’
Ik glimlachte bij het horen van zijn stem. Ik had verschillende versies van hem in mijn hoofd gehad, en dit was de zachte, kalme die ik altijd als favoriet had beschouwd.
‘Ik heb een paar mededelingen en één daarvan is nogal ernstig. Het lijkt me beter om die meteen te doen, voor iedereen beneveld raakt door dit uitmuntende feestmaal…’ Hij schraapte zijn keel, zichtbaar betreurend dat hij het volgende niet had kunnen voorkomen. ‘Zoals jullie ongetwijfeld weten, omdat ze de Hogwarts Express al hebben doorzocht, verblijven enkele Dementors van Azkaban op ons schoolterrein, in opdracht van het Ministerie van Toverku-'
‘-Vermil,’ siste Tracey.
Ik keek op, ietwat geïrriteerd. ‘Ja?’ Hopelijk was het niets, ik wilde Dumbledore’s speech horen.
‘Welke keuzevakken hadden we ook alweer?’
‘Keuzevakken?’ Oh, shit, dat was ook zo. Aan het eind van het tweede jaar moesten leerlingen keuzevakken kiezen. Ik had geen idee wat Vermillion had genomen, ik had het niet gebruikt in mijn verhaal. Als ze maar geen Voorspellend Rekenen had gekozen: ik was afschuwelijk in vakken met getallen. En geen Oude Runen: ik was nog afschuwelijker in vakken met saaie onderwerpen.
Tracey kwam dichterbij, bang dat Dumbledore haar gefluister zou horen. ‘We hebben dezelfde gekozen.’
Ik haalde mijn schouders op, hopend dat ze het met rust liet. ‘Weet ik niet meer.’
‘Shit. Man, ik wil mijn rooster weten.’
De jongen naast me mengde zich in ons gesprek, alweer. ‘Anders ik wel.’ Waarom gooide hij zichzelf steeds in onze gesprekken?! Ik wilde verdorie de speech horen.
Ik keek even opzij om hem in te schatten, maar werd verbluft door zijn uiterlijk: damn. Hij zag eruit als de personificatie van Tiramisu: zijn ogen waren hazelnoot, zijn huid zongebruind karamel en zijn haar was cacaobruin. Hij was ouder dan ik, ongetwijfeld laatstejaars, en zijn knappe gelaatstrekken lagen mijlenver uit mijn datingleague. Hoewel, misschien ook niet. Ik had Vermillion beschreven als ‘ongevraagd aantrekkelijk’, wie weet gold dat hier ook.
‘Foei,’ Daphne boog voorover. Ik dacht even dat ze mijn gekwijl bedoelde, maar ze praatte tegen hem. ‘Serieus, Derrick? Je weet het niet?’ Dit was de Derrick die met Flint had gepraat?
Hij bleef onverschillig. ‘En? Het rooster verandert elk jaar.’
‘Je bent twee keer blijven zitten. Je zou je keuzevakken moeten weten inmiddels.’ Twee keer blijven zitten? Geen wonder dat hij er zo oud uitzag.
‘Ik doelde op mijn rooster, niet de keuzevakken.’
‘Ah,’ Daphne knikte. ‘Ik dacht al, zelfs voor iemand met jouw IQ is dat…’
Derrick lachte onbekommerd. ‘En bedankt.’
Nu ik erover nadacht, keek hij inderdaad ook niet zo snugger. Die lege blik in zijn ogen was als een open raam naar de ongevulde ruimtes van zijn hoofd. Hot zonder hersenen, wat een verrassing.
‘Nou,’ hoorde ik Dumbledore concluderen, ‘dat waren alle belangrijke mededelingen. Laat het feestmaal beginnen!’
‘Ah godver,’ gromde ik. ‘Door jullie heb ik alles gemist.’
‘Lekker belangrijk,’ spotte Derrick. ‘Zelfde gedoe elk jaar. Verboden bos, derde verdieping, was je onderbroek.’
Ik keek hem vreemd aan. ‘Zei hij dat?’
‘Nee, dat was gratis advies van mij.’
‘Oh.’
Ik zag de tafel gevuld raken met talloze gerechten en werd direct vervoerd door de vertrouwde geur van gekruide kippenpootjes. Yes, er was kip! Ik leunde voorover om te kijken waar de geur vandaan kwam, maar kreeg bijna een hartverzakking toen ik zag dat de schaal voor Crabbe stond. Als er iemand was die een hele kippenschuur kon verzwelgen in twee seconden, dan was hij het wel. Ik wilde hun aandacht niet trekken voor de veiligheid van mijn dekmantel, maar dit was een noodgeval. Mijn kip was in gevaar.
.
Reageer (17)
Mijn kip was in gevaar (': hahaha
7 jaar geleden#KipMatters! Bedankt voor je reactie en het lezen!! ^^ Xx
7 jaar geledensnel verder!
7 jaar geledenKomt voor elkaar!!! ^^ Xxx
7 jaar geleden