– 14 –

Het eerste punt op de agenda van de prins was het bezoek aan een Europese basisschool hier in Londen. Deze was ook op zaterdagen geopend en als prins vertegenwoordigde Nathanael het belang van een gezond en voedzaam ontbijt voor alle kinderen, waarvoor hij meermalig campagne voerde per jaar. Vandaag was zo’n dag. Zelf zat de prins in de koninklijke auto voor ons, die onder zware beveiliging naar de basisschool werd begeleid, waardoor ik werd ingelicht door Wren. Kennelijk had hij weldegelijk een stem en had hij inderdaad last van een slecht ochtendhumeur.
      Er was ons gezegd niet te veel aandacht te trekken, waarop Wren en ik nog in de auto bleven zitten. Door de geblindeerde ramen keken wij ietwat verveeld naar buiten, naar hoe de prins warm werd ontvangen door de docenten en leerlingen van de basisschool, met de fotografen en journalisten op een veilige afstand. Ik glimlachte bij het zien hoe de kinderen enthousiast waren met het Koninklijke bezoek. Hij was goed met hen, viel mij onmiddellijk op.
      Zodra de prins de school binnen was gelopen, verlieten Wren en ik de auto en volgden enkele ouders het gebouw in. Door grote ramen in de kleuterklassen was keer op keer te zien hoe de lange prins in zijn grijze pak zich eigenzinnig aan de bij elkaar gezette kindertafels wurmde om gezellig bij hen aan het ontbijt te kunnen zitten. Schattig zongen de kinderen een ingestudeerd lied over het thema ontbijt en bij de laatste lage klas kon de prins het zelfs meezingen.
      Daarna bracht de prins nog een kort bezoek aan de hoge klassen, die bij elkaar verzameld luisterde naar zijn toespraak in de aula. Hij benadrukte het belang van de juiste, gevarieerde voeding voor de groei van de jonge kinderlichamen, waaraan hij toevoegde dat dit nodig was voor het volgen van eenieders dromen. Aandoenlijk lachten de kinderen om de grappen die hij verwerkt had in de tekst. Ook al was het nog redelijk vroeg in de ochtend, de man leek compleet in zijn element.
      ‘Waar gaan wij nu heen?’ vroeg ik toen alle koninklijke auto’s weer in een rij optrokken en de Europese basisschool achter zich lieten.
      Voor een moment keek de man tegenover mij in de auto mij niet-begrijpend aan. ‘Naar Schotland,’ antwoordde hij uiterst serieus.
      ‘Hoe bedoel je, “Schotland”?’ vroeg ik verward. ‘Bedoel jij zoiets als een restaurant of een pub? Voor lunch, misschien? Want ik heb niet ontbeten en ik begin nu wel trek te krijgen, eigenlijk.’
      Wren lachte ongelovig. ‘Nate heeft net een hele speech gehouden over het belang van ontbijten…’ mompelde hij met gespeelde afkeuring.
      Zo onschuldig mogelijk haalde ik mijn schouders op. ‘Niet op mijn school,’ verweerde ik simpel.
      Nogmaals keek Wren mij merkwaardig aan, maar hield toen opnieuw zijn mond. Kort staarde hij naar buiten, maar sloot toen vermoeid zijn ogen voor de rest van de autorit.     
      Tot mijn grote verbazing draaiden alle koninklijke auto’s even later een vliegveldterrein op, waar een privévliegtuig klaarstond. Geschrokken keek ik in het lachende gezicht van Wren, die mij zwijgend vertelde, “ik zei het toch”.
      Nog voordat onze chauffeur de autodeur voor mij had kunnen openen was ik al uitgestapt en liep verbolgen naar de volgende koninklijke auto, waar prins Nathanael nog moest uitstappen. Brutaal stapte ik vlug voor de chauffeur die het portier voor zijn prins had willen openen. ‘Wij gaan naar Schotland?’ vroeg ik beschuldigend, zodra ik de autodeur had opengetrokken.
      De prins lachte hartelijk. ‘Dank je, Westley, maar als ik mij niet vergis, was het de bedoeling dat jij met mij zou meelopen vandaag en niet met mijn privéchauffeur,’ stapte hij statig uit de auto.
      Beledigd deed ik een stap naar achteren. ‘Dit is niet grappig,’ reageerde ik serieus.
      ‘Geef je het op?’ vroeg de prins evenzeer ernstig terug.
      Mijn wenkbrauwen schoten in verontwaardiging omhoog. ‘De bedoeling was om “jouw taken over te nemen”. Vergeef mij, maar ik kreeg niet de indruk dat “ontvoering” daar ook onder viel,’ zei ik stellig.
      ‘Werkelijk, Westley? Ontvoering? Dit alles is vrijwillig. Als jij liever hier blijft in Londen, veilig in Engeland, in plaats van met ons mee te gaan naar Inverness in het eveneens veilige Schotland, blijf dan vooral hier,’ verzuchtte de man ietwat ongeduldig, terwijl hij de opengesprongen manchetknoop van zijn linkermouw dichtknoopte. Hij draaide zich om, om zijn colbert te pakken van de achterbank in de auto. ‘En, geef jij het nu al op na één ochtend?’
      Zwijgend bleef ik bedenkelijk stilstaan, waarop prins Nathanael zelfingenomen lachte en mij gebaarde hem te volgen naar de trap van het privévliegtuig. Hij zwierde zijn colbert over zijn schouder en sloeg met gemak twee traptreden over, waardoor hij met zo’n drie stappen aan boord was van het privévliegtuig en hij draaide zich nog even kort om voor een vlugge knipoog in mijn richting. Gehaast door de nonchalance van de prins volgden zijn Persoonlijke Assistent en Privé Secretaris, eveneens zijn schaduw in de vorm van zijn Persoonlijke Veiligheidsofficier.
      ‘Hij is verschrikkelijk, is hij niet?’ mompelde Wren achter mij op de vliegtuigtrap.
      Met een lach draaide ik mij om, waardoor de gure wind mijn losse haren in mijn gezicht waaide. ‘Onverdraaglijk,’ was ik het gespeeld met de vriend eens, mijn haren achter mijn oor vegend.
      Aan boord van het privévliegtuig was het warm. Vriendelijk werd ik begroet door een steward en stewardess, die mij gebaarden verder te lopen naar de zitplaatsen. In de cabine zat de prins in een zithoek met zijn assistent en secretaris en de drie waren druk in gesprek. Zijn veiligheidsofficier zat in de zithoek naast hen, maar ik besloot het gangpad iets verder door te lopen, om daar rustig te gaan zitten in een andere zithoek bij het raam.
      Wren plofte verrassend genoeg ook hier tegenover mij neer in een stoel. Hij trok zijn herenjas uit, maakte zijn stropdas los en gespte direct zijn veiligheidsgordel vast, voordat hij opnieuw zijn ogen sloot. Met een kleine glimlach keek ik van de donkere man voor mij, naar buiten door het raam. De koninklijke auto’s reden weg en de vliegtuigtrap werd naar binnen gehaald.
      Nadat prins Nathanael een korte ontmoeting had met de twee piloten, maakte de crew zich klaar voor vertrek en stegen wij niet veel later op met Inverness als eindbestemming. Zodra het privévliegtuig stabiel door de lucht vloog, mochten wij onze veiligheidsgordels losmaken en werd ons te eten en drinken aangeboden door de steward en stewardess. Dankbaar nam ik een glas sinaasappelsap en een voorverpakte sandwich aan, die ik nuttigde terwijl ik naar beneden keek door het raam. Miniatuur Engeland zag er pittoresk uit vanaf hierboven.
      Geschrokken morste ik sinaasappelsap uit het glas, waarvan ik net een slok had willen nemen, over mijn hand toen de prins zich in de stoel naast mij liet zakken. Hij bood mij onmiddellijk een servet aan dat de stewardess voor mij had neergelegd bij mijn sandwich, waardoor de schade beperkt bleef.
      ‘Sorry daarvoor. Ik wilde jou niet laten schrikken,’ verontschuldigde de prins zich.
      Vlug schudde ik mijn hoofd. ‘Het is oké,’ reageerde ik slechts. Gauw nam ik de slok van het volle glas sinaasappelsap die ik had willen nemen, zodat het sap er minder snel nogmaals overheen kon gaan.
      ‘Hoe bevalt vandaag vooralsnog?’ peilde de man. Vervolgens knikte hij richting zijn beste vriend. ‘Slaapt hij?’
      Niet-wetend haalde ik mijn schouders op. ‘Waarschijnlijk. Hij hoefde in ieder geval geen lunch,’ zei ik en wees naar het flesje water dat Wren als enige had aangenomen van de steward en bij mijn kleine lunch op de tafel stond.
      De prins knikte. ‘Vermaak jij je een beetje?’ vroeg hij toen.
      Bedachtzaam keek ik de man aan. ‘Ik denk het… Wat zijn de plannen voor in Schotland?’ vroeg ik voorzichtig. ‘Alsjeblieft, vertel mij dat wij terug zullen zijn in Londen vanavond.’
      Prins Nathanael lachte zacht. ‘Natuurlijk,’ knikte hij opnieuw. ‘Zo meteen is er een plechtigheid waarbij ik aanwezig moet zijn.’
      Razendsnel gingen mijn gedachten tekeer. ‘Het is de negende,’ realiseerde ik mij toen. ‘De herdenking voor de Slag om Inverness.’
      Nogmaals knikte de prins. ‘Exact. Ik moet mij gaan omkleden zo… Vertel op, heb jij nog enkele lugubere feiten of weetjes over vliegtuigen of vliegtuigrampen?’ vroeg hij toen lacherig.
      Argwanend keek ik de man aan. ‘Nee…’ antwoordde ik langzaam. ‘Is dat de reden waarom ik hier ben? Om jou, jouw entourage en de rest van de crew te vermaken, soms? Want dat zou hoogst ongepast zijn.’ Hij keek mij verward aan. ‘Uwe Hoogheid. Sorry, alweer.’
      ‘Wat doe je?’ verlaagde de prins zijn stem.
      Niet-begrijpend schudde ik mijn hoofd. ‘Sorry,’ herhaalde ik stamelend.
      De prins ging rechterop zitten en leunde naar mij toe, zodat de rest ons gesprek niet kon horen. ‘Jij bent hier vandaag omdat wij vrienden zijn, toch?’ Waren wij dat? Toch knikte ik langzaam onder zijn vragende ogen, die intens op mij waren gericht. Hij reageerde met een glimlach. ‘Geen titels hier tussen ons, oké?’ drong hij mij meer op dan dat hij het mij vroeg. ‘Slechts Nathan of Nathanael.’
      ‘Nathan of Nathanael,’ stemde ik in met toch een ietwat onzekere glimlach.
      Wederom beantwoordde de man mij met een knik. ‘Goed.’ Hij legde zijn handen op de armleuningen van zijn stoel en stond op. ‘Reese vermoord mij als ik mij niet gauw ga omkleden.’ Kort legde hij zijn hand op mijn schouder en glimlachte opnieuw. ‘Zie je zo!’
      Zodra Nathanael zich bij zijn assistente had gevoegd, die al klaar had gestaan met zijn militaire gelegenheidstenue, richtte ik mij op de rest van mijn sandwich. Dat was…
      ‘Wel, dat was ongemakkelijk.’ Opnieuw schrok ik op en keek beschuldigend naar de dus duidelijk niet-slapende Wren. ‘Hoe oud ben jij eigenlijk?’ vroeg hij zich hardop af. Uitdagend opende hij zijn ogen en keek mij observerend aan.
      Om mijzelf een houding te geven rechtte ik mijn schouders. ‘Waarom vraag jij dat?’ wilde ik weten.
      Achteloos haalde Wren zijn schouders op. ‘Ik verveel mij,’ gaf hij een ongeïnteresseerde reden.
      ‘Het gaat jou niets aan,’ besloot ik toen afstandelijk.
      Wren rekte zich uit. ‘Jij zit nog op school, toch?’ probeerde hij provocerend.
      Met een onwennige lach schudde ik mijn hoofd, maar weigerde antwoord te geven. Bedenkelijk keek ik de man weer aan, die mij geamuseerd aanstaarde met zijn bruine ogen. Hij herinnerde mij aan mijn eigen broer, waarschijnlijk even oud en even irritant.
      ‘Vind jij het erg als ik een sigaret opsteek?’ probeerde Wren mij verder uit. Zacht schudde ik mijn hoofd. ‘Wat? Jij gaat mij geen lezing geven over hoe roken slecht voor mij is? Nathan heeft jou verkeerd ingeschat.’
      Het liefste wilde ik vragen wat deze man daarmee precies bedoeld had, maar ik probeerde het te verhullen. ‘Dood gaan wij allemaal,’ mompelde ik daarom slechts zo achteloos mogelijk.
      Terwijl Wren zijn sigaret opstak onder de afkeurende blik van Joseph Lawrence, keek ik weer naar buiten. Het landschap, de infrastructuur en de architectuur veranderde lichtelijk en ik vermoedde dat wij inmiddels al boven Schotland vlogen. Langzaam sloop er een glimlach rond mijn lippen. Vliegen had ik altijd leuk gevonden, maar het besef dat ik op dit moment aan boord was van een privévliegtuig met een Britse prins was nog niet geheel bij mij geland. Dit was duizendmaal beter dan eenzelfde zaterdag op Isle of Man.
      ‘Wel, wel, wel…’ lachte Wren spottend. ‘Uitslover.’
      Nieuwsgierig keek ik op en zag Nathanael nog net geheel in zijn uniform met zijn prestaties weergeven in gekleurde medailles, voordat hij naast zijn beste vriend ging zitten. ‘Alsjeblieft,’ verzuchtte hij verlangend, doelend op Wren zijn sigaret.
      ‘Jij bent gestopt,’ smaalde Wren zelfvoldaan, genietend de sigarettenrook uitblazend. Hij schonk mij een speelse, samenzweerderige knipoog, waarop ik zacht lachte. ‘Dat krijg jij ervan als je perfect wilt zijn, mijn vriend. Zie, ik heb geen problemen met mijn tekortkomingen.’
      Geërgerd ging Nathanael weer rechtop zitten. ‘Oh, jij hebt tekortkomingen,’ mompelde hij dubbelzinnig.
      Wren lachte hartelijk. ‘Ha, dat wens je… Kun jij je Hermione herinneren?’ vroeg hij uitdagend, op zijn onderlip bijtend van plezier. Zijn beste vriend keek direct geschrokken op. ‘Vorig weekend, man.’
      ‘Dat is mijn assistente!’ sprak de prins vol verbijstering. ‘Jij hebt mijn assistente gedaan?’
      Bij de harde woorden van Nathanael keek zijn blijkbaar nieuwe assistente Reese Rivers geschrokken, maar vooral onschuldig op. Gauw gebaarde Wren geruststellend in haar richting over de leuning van zijn stoel, voordat hij zich weer tot zijn beste vriend richtte. ‘Wees niet zo verbaast, Windsor. Zij wilde mij,’ verdedigde hij zichzelf zelfingenomen.
      ‘Laat mij raden. Jij verveelde je?’ vroeg ik uiterst serieus, maar na de serieuze blikken van de mannen lachte ik zacht.
      Nonchalant haalde Wren zijn schouders op. ‘Jij kent mij zo goed, lieveling,’ grijnsde hij spottend. Toch schrok hij op toen zijn beste vriend hem nog steeds donker aanstaarde. ‘Hé, stop dat! Maak jij je geen zorgen, ik heb haar niet meer teruggebeld, of zo…’
      ‘Mia is familie!’ siste Nathanael hier duidelijk nog niet klaar mee.
      Wren haalde uiterst diep en langzaam adem. ‘Goed, goed… Ik begrijp het en het spijt mij. Alsjeblieft, verban mij niet uit het Koninkrijk,’ kon hij duidelijk nog geen seconde serieus zijn.
      Nathanael rilde haast letterlijk na van de nieuwe informatie en pakte het flesje water van zijn vriend, om daaruit een grote slok te drinken. Hij probeerde zichzelf zichtbaar te herstellen, voordat hij zo meteen weer aan het werk moest.
      ‘Zeg, wat ben jij eigenlijk van plan met Mejuffrouw Nog-Maar-Nauwelijks-Legaal, hier,’ wees Wren toen nieuwsgierig naar mij, alsof ik spontaan doof was geworden.
      De man verslikte zich van schrik en proestte het water zo weer spuwend uit. Nog maar net op tijd schoof ik opzij naar het raam, anders had ik de volle lading over mij heen gekregen. Hoestend keek hij zijn beste vriend verafschuwend aan.
      ‘Uwe Hoogheid!’ liet Reese het scheldend klinken. Schuldig stond hij op, zodat hij haar de schade aan zijn uniform kon laten beperken. ‘Oh, u mag zo blij zijn dat het slechts water is. Laat mij de steward vragen of er een föhn aanwezig is.’
      Grijnzend keek Nathanael zijn beste vriend aan. ‘Raad eens wie haar broer is,’ sprak hij nu alsof ik onzichtbaar was. Hij leunde geamuseerd over de rugleuning van de stoel waarop hij zojuist had gezeten. ‘Kom op, raad eens…’ Wren haalde tevergeefs zijn schouders op. ‘Thorphen.’
      ‘Nee! Nee, dat is onmogelijk!’ riep Wren totaal ontzet, waarna hij mij beschuldigend aankeek. ‘Niet Thorphen!’ Nathanael knikte met een lach bevestigend.
      Verveeld rolde ik met mijn ogen. ‘Oh, kom op, jullie twee…’ verzuchtte ik vermoeid. ‘Alsjeblieft, geen herhaling van het kerstbanket. Mijn broer is niet zo erg.’
      ‘Weet zij het?’ vroeg Wren toen geheimzinnig. Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen, voordat hij mij peilend aankeek.
      Nathanael zijn lach verdween. ‘Nooit,’ zei hij stellig.
      ‘Sta eens recht,’ klonk Reese nog altijd aangedaan. Kinderlijk hield de prins zijn handen omhoog, zodat zij gemakkelijk zijn uniform kon droogföhnen. ‘Wat moeten wij toch met u als zelfs fantsoenlijk water drinken een onmogelijke opgave is?’
      Gespeeld overwoog Nathanael zijn opties. ‘Wegvluchten naar een onbewoond eiland?’ opperde hij toen serieus. ‘Dan ga jij wel met mij mee, toch, Reese? Zonder jou zou ik het ook daar niet overleven.’
      ‘Waarom vraagt u Hermione niet? Dan is zij tenminste veilig van uw vriend,’ sneerde Reese beleefd met een blik richting Wren, voordat zij zuinig lachte toen de prins in lachen uitbarstte.
      Nathanael rechtte zijn opnieuw droge uniform. ‘Niets is meer waar,’ mompelde hij, zichzelf in de spiegel naast het toilet bekijkend.
      ‘Zo goed als nieuw,’ complimenteerde Reese, waarna zij de prins toch waarschuwend aankeek.
      Onschuldig hief Nathanael zijn handen op. ‘Geen eten of drinken meer, beloofd,’ glimlachte hij uiterst charmant.
      Reese zuchtte hoopvol, voordat zij weer plaatsnaam naast Joseph. Tevreden haalde Nathanael voorzichtig nog een hand door zijn haar, voordat hij weer bij ons kwam zitten. De steward pakte de föhn weer terug om op te bergen en droogde de tafel en stoel naast mij.
      ‘Ga jij mij vertellen wat Nathan mij nooit wil vertellen?’ vroeg ik toen voorzichtig. ‘Ik zal je vertellen hoe oud ik ben?’
      Wren lachte iets te hard. ‘Nooit,’ viel hij trouw zijn beste vriend bij.
      Nathanael tikte Wren zacht aan. ‘Zij is achttien,’ fluisterde hij absoluut niet zacht.
      Hoewel ik beledigd was, verhulde ik het met een gemaakte glimlach en stak mijn middelvinger naar de twee vrienden op, voordat ik plaatsnam tegenover Joseph en Reese. Nathanael keek nog smekend achterom, maar ik verborg eigenwijs mijn gezicht achter het boek dat pakte uit mijn handtas.
      ‘Dames en heren, wij naderen Inverness,’ begon één van de piloten aan zijn omroep over de speakers. ‘Wij verwachten te landen om twaalf uur vierentwintig. Het is plaatselijk vijf graden en er wordt hier en daar een kleine regenbui verwacht vandaag. Vriendelijk wil ik u verzoeken om uw veiligheidsgordels om te doen.’