Chapter #5.

# Riley

Chocolade ijs heelt alle wonden. Dat is wat mijn mama me altijd heeft geleerd. Zolang er maar chocolade in zit is het goed. Daarom ligt de tafel nu heel vol met chocolade repen, mocht het ijs niet helpen. Met elke hap verdwijnt er een heel klein beetje verdriet, maar het is niet genoeg. Niet genoeg om de tranen te stoppen. Ik moet hier weg, naar het kamp. Alleen begint het kamp pas volgende week en ben ik gedoemd om nog een hele week hier verdrietig te zitten. Ik ben ondertussen misschien wel 1 kilo bijgekomen en heb in geen dagen meer gedanst.
’Riley?!’ Mijn moeders stem klinkt door de gang. Maar in plaats van te antwoorden, neem ik nog een grote hap chocolade ijs. ’Riley toch.’ Ze schud haar hoofd en komt naast me zitten. ’Wat als we nu eens gingen winkelen? Dan kan je nieuwe kleren kopen en misschien ook nieuwe dansschoenen?’ ‘Ik heb niets nodig.’ ‘Jawel. Jij hebt een douche nodig en een ontspannende dag shoppen, met mijn creditcard.’ Oké misschien is het wel ernstig. Ze haalt die kaart alleen maar boven voor noodgevallen. Want ook al verdient ze wel veel, toch zijn we nu niet bepaald rijk, mijn mama is nog altijd een alleenstaande moeder. ’Rep je kont!’ Ze trekt de beker ijs uit mijn handen en voor ik het weet, zijn ook alle repen chocolade van de salontafel verdwenen. Ze trekt me aan mijn pols recht en duwt me dan richting de trap.

/’n week later/

’Komaan schiet op!’ Ik spring onrustig van het ene been op het andere terwijl mijn mama op haar duizendste gemak de deur sluit. ’Rustig, we zijn al een kwartier te vroeg’ Haar stem klinkt doodkalm, terwijl ik hier bijna dood ga. ’Maar dat is voor de files!!!’ ‘Om 10 uur ’s morgens?’ Mijn gezicht betrekt. ’Stap nu maar gewoon in de auto’ is mijn antwoord.
Zenuwachtig tik ik met mijn nagels op het dashbord. Telkens als mijn mama haar hoofd omdraait kijk ik haar met een engelengezicht aan om vervolgens weer door te gaan met mijn zenuwtrek. ’Weet je we kunnen nog altijd terug draaien’ Meteen trek ik mijn hand terug en om toch maar iets te doen te hebben, begin ik een willekeurig liedje te neuriën. ’Ga je me dat ook al verbieden?’ vraag ik wanneer ze weer naar mij kijkt. ’Nee, ik zet gewoon de radio op’ lacht ze.
Eindelijk rijden we de parking op waar de bus al staat te wachten. De bus die me naar hét kamp brengt. ’Bedankt mam. Ik red het wel vanaf hier’ zeg ik en ik haast mij de auto uit. Ik loop naar de kofferbak waar ik mijn twee overbeladen koffers uithaal.
Uit alle hoeken komen verschillende meisjes die al evenveel koffers met zich meesleuren. Sommige vallen elkaar in de armen, andere groeten elkaar met een korte knik. Ik daarentegen neem afscheid van mijn mama die toch is uitgestapt en nadat ik mijn koffers in de kofferruimte van de bus heb geschoven, stap ik de bus op. Ik loop naar achteren en ga op de voorlaatste bank zitten. Na wat in mijn tas te hebben gerommeld, vind ik mijn ipod, ik prop de oortjes in mijn oren en wacht tot de bus in beweging komt.
Opeens begint er een liefdesliedje te spelen en meteen moet ik aan Jake denken. Ik druk snel op volgende, maar de tranen in mijn ogen blijven.’Kan ik hier zitten?’ hoor ik vaag door de muziek uit. Ik veeg snel de tranen weg en kijk glimlachend op. ’Tuurlijk’ knik ik. Ik glimlach eens naar het meisje en kijk dan uit het raam.

Yes I made one Jinse, now I ask you to do the same