Hoofdstuk 12

Lily


Ik sliep nog maar net toen er keiharde muziek klonk. Nu was ik pissig omdat ik hoofdpijn heb en omdat ik niet meer kan slapen. Scorpius schoot me weer te binnen. Wat moet ik dóén? Ik ga het spelletje maar meespelen, misschien dat hij het dan zat wordt. Ik liep boos de slaapzaal uit, waar overigens niemand was omdat iedereen naar het feest was, en ging de trap af. Ik realiseerde me dat ik nog in mijn pyjama stond. Shit happens. Degene die dit feestje georganiseerd had, had een groot probleem. Ik kwam de leerlingenkamer binnen en zag James en Albus dansen. Ik zocht de dj tafel en keek wie erachter stond. Natuurlijk was het Lorcan. Hij vond het leuk om dat soort dingen te doen. 'Hé Lorcan,' zei ik, 'wie heeft dit bedacht?' 'Volgens mij Zacharius Smid. Leuke pyjama trouwens.' Ik glimlachte sarcastisch en ging Zacharius zoeken. Hij stond te dansen met Bami. Dat had ik niet van haar verwacht. Ik tikte Zacharius op zijn schouder. Hij was populair, dus ik deed een beetje flirterig. 'Hé Smid.' Zei ik aantrekkelijk. 'Kan ik je even spreken?' 'Ja, tuurlijk.' Hij bloosde een beetje. Nu was ik nog aardig tegen hem. Ik wou niet boos worden. Daarvoor deed hij te lief. Gelukkig hoefde ik ook niet boos te worden, want toen ik vroeg of hij de georganiseerd had, zei hij dat Spinet het had bedacht. Zelf vond ik Spinet een ongelofelijke bitch, dus ik hoefde me niet schuldig te voelen als ik haar aanviel. Ik wist waar ze meestal zat, dat was bij de haard, en huppelde ernaartoe. Ze was natuurlijk aan het dansen, net zoals de andere mensen hier. 'Hoi. Heb jij dit bedacht?' Vroeg ik. 'Wat heb jij nou weer aan?' En ze lachtte me uit. 'Mijn pyjama. Heb jij dit georganiseerd?' Waarom heb je een pyjama aan? En ja, dit was mijn idee.' 'Ik heb mijn pyjama aan omdat ik zonet wakker werd van de muziek! Had je niet even vantevoren kunnen melden dat je zoiets egoistisch ging doen?!' Zei ik boos. 'Nee, dat kon niet!' Oké, als zij arrogant ging doen, deed ik dat ook. Ik keek haar nog één keer aan, en toen draaide ik me om en liep weg richting de plek waar haar vriendje stond. Gek genoeg had ze die. Waarschijnlijk zou hij mij veel leuker vinden. Spinet had niet door dat ik daarheen liep, dus ze ging een drankje halen, terwijl de woede nog van haar gezicht straalde. Hé mooie jongen.' Zei ik tegen Harmel. (Zo heette hij, Arvinus Harmel). Ik streelde over zijn borstkas en gaf en een speels knipoogje. Ik ging voor hem staan, en een hele tijd praatten we over dit schooljaar en hoe alles zou gaan. Hij zat twee jaar hoger dan ik, maar dat kon me niet schelen. En hem zo te zien ook niet, want hij kwam steeds dichterbij. Hij was tenminste wél aardig. Toen vroeg ik waarom hij eigenlijk nog met Spinet had. 'Ooit vond ik haar leuk. Nu is ze een beetje een klootzak geworden.' Antwoordde hij. Ik zag Spinet richting ons lopen. Toen ze zo dichtbij was dat ze ons kon zien, pakte ik Arvinius bij zijn nek en zijn middel, en zoende hem. Hij zoende terug. Ik deed heel even mijn ogen open, en ik zag dat Spinet boos was weggelopen. Dat kon me niks schelen.