Charpter twenty tree

‘’Waar is mijn microfoon?’’ vroeg Bill voor de honderdste keer aan een mede werker die langs liep, die zoals iedereen zijn schouders optrok. ‘’Bill doe rustig, hij ligt waarschijnlijk gewoon nog in een doos ergens.’’ Zuchtte ik, wat een stress kip, na duizenden keren optreden zou dit toch wel verminderd moeten zijn? ‘’Maar straks vinden we hem niet, of is hij gestolen en verkocht op ebay. OF NOG ERGER: kabouters moesten zo nodig weer eens wat stelen!’’ zei hij dramatisch. Ik liep naar Tom toe en vroeg waar zijn micro meestal lag. Hij wees naar een tafel waar de make-up stond en een dicht koffertje. ‘’Is dit hem?’’ vroeg ik toen ik het koffertje open maakte en zijn geliefde microfoon eruit haalde. ‘’JE BENT GEWELDIG!’’ hij rende naar me toe en vloog me om mijn nek. Zachtjes sloeg ik met de microfoon op zijn schouder als teken dat ik aan het sterven was. ‘’Sorry.’’ Zei hij schuldig terwijl hij de microfoon weer in het doosje deed en op de tafel legde. ‘’Als je het waagt weer weg te lopen!’’ zei hij streng tegen het koffertje. Ik lachte, wat was het soms een blij klein kind. Toen we van David te horen kregen dat het voorprogramma was afgelopen en hun aan de buurt waren begon Bill angstige geluidjes te maken. Na een tiental minuten stonden ze op het podium en waren zo goed als altijd.

‘’Geweldig!’’ Riep ik naar ze en gaf ze alle maak een handdoek en een flesje drinken, ja volgens David moest ik iets doen als tegen prestatie dat ik mee mocht. Bill omhelsde me blij, zweet druppeltjes liepen over hun gezichten van inspanning en adrenaline. Blij ging iedereen terug naar de kleedkamers en ruste wat uit voordat ze de tourbus weer ingingen. Blij sprong Bill door de kamer, hij was opgelucht dat de show erop zat. ‘’Kom je mee?’’ vroeg Tom toen ik ontdekte dat ik nog de enige in de kamer was. Snel liep ik achter hun aan naar buiten de tourbus in. Na nog wat nagekletst te hebben gingen Bill en ik alvast naar bed, de wallen onder zijn ogen werden steeds groter en hij viel zowat in slaap. ‘’Welterusten.’’ Hij gaf me nog een klein kusje op mijn voorhoofd en viel zowel meteen in slaap. Ik bedacht me dat mijn moeder nog niets van zich had laten horen en besloot maar een sms’je te sturen. Ik taste in het donker naast me op het schapje, zonder Bill wakker te maken. Ik schreef of het goed met haar ging en dat het hier geweldig was en verzond het. Ik kreeg niets terug, waarschijnlijk zou ze al wel slapen. Ik besloot ook om maar eens naar dromenland te vertrekken en sloot mijn ogen en kroop dicht tegen Bill aan.