1.1 Goodbye

'Yasmine!' riep mijn moeder naar boven.
'Ja?' schreeuwde ik terug.
'Kun je even naar beneden komen' En voor dat ik ook maar antwoord kon geven hoorde ik een deur dicht klappen. Zuchtend stond ik op. Dan moest ik zeker maar naar beneden komen. Ik legde mijn boek aan de kant en liet mezelf van mijn bed af rollen. Met een zachte 'bof' kwam in neer op de grond. Ik kwam moeizaam overeind en strompelde de trap af naar beneden. Ik ging de woonkamer binnen en liep meteen door naar de keuken. Daar zag ik mijn vader en moeder zitten. Met een net iets te grote glimlach op hun gezicht. Wantrouwig ging ik op één van de stoelen, die bij de keukentafel stonden, zitten. Ik zei niks, en mijn ouders ook niet. Ze waren alleen maar aan het glimlachen. Het was niet een erg fijne stilte, en het irriteerde me dat ik niet wist wat er aan de hand was.
'Kan ik weer naar boven, of komt er nog wat belangrijks? Iets zinvols of iets anders?' vroeg ik geërgerd na een tijdje stilte. Mijn ouders keken elkaar aan en mijn moeder gaf mijn vader een knikje - natuurlijk hadden ze beide nog steeds die vreselijke grijns nog op hun gezicht.
'Yasmine, weet je nog dat we het een tijdje geleden hadden over een verrassing?' begon mijn vader enthousiast. Ik dacht even diep na. Oh-ja! Ze hadden een verrassing, ik zou binnenkort wel zien wat het was hadden ze gezegd. Alles moest eerst geregeld worden, wat ze daar dan ook maar mee bedoelden. Ik had van alles gegokt en ik verwachtte dat ik een auto kreeg.
'Ik krijg mijn auto eindelijk?!' zei ik blij. Mijn vader en moeder keken mij aan en grinnikten.
'Nee, je krijgt geen auto' zei mijn moeder. Ik werd toch wel een beetje nieuwsgierig wat het dan wel was.
'Wil je weten wat de verrassing is?' vroeg mijn vader in de hoop de spanning op te bouwen.
Ik knikte langzaam, als ik niet mijn auto kreeg, wilde ik dan wel weten wat het dan was?
'We gaan verhuizen!' riep mijn vader uit. Pats, een klap in mijn gezicht. Hoe konden ze mij dit aan doen?!
'Waarneer' vroeg ik overdonderd.
'Morgen!' zei mijn moeder vrolijk terwijl bijna aan het stuiteren was op haar stoel. Mijn verbijsterde gezicht viel op, maar mijn vader zag het vast weer eens aan voor een vragend gezicht...
'We weten allemaal dat je het hier maar niks vind' zei mijn vader. Dat was inderdaad wat ik eerst elke dag zei. Maar nu, inmiddels had ik vrienden gevonden, en ik was aan de omgeving gewend. Ik verdwaalde niet meer. En ik begon het hier eindelijk wel leuk te vinden.
'Laten we maar meteen gaan pakken!' zei mijn moeder, 'we moeten morgen al vroeg weg, dan hebben de nieuwe bewoners alle tijd om hun huis in te richten' Nu werd ik kwaad, nee wacht, ik was kwaad! Dit konden ze niet menen, ze regelden gewoon een hele verhuizing achter mijn rug om!
'Waarneer moet ik dan in afscheid nemen van mijn vrienden?!' riep ik kwaad uit.
'Vrienden?' vroeg mijn moeder nu verbijsterd, 'heb jij vrienden?' Alweer een klap in mijn gezicht. Dit waren twee klappen teveel! Ik was ongelofelijk kwaad. Dit konden ze niet maken! Ook al waren ze mijn ouders.
'Jullie geven helemaal niks om mij hé?! Is dat het, willen jullie van me af?! Want weet je ik ga met plezier weg!' riep ik boos in hun gezicht.
'Rustig liefje, we willen alleen het beste voor je' probeerde mijn vader mij te kalmeren.
'Het beste?' herhaalde ik spottend.
Mislukte poging van mijn vader. Ik werd alleen maar kwader. En zonder dat ik er heel veel erg in had was ik mijn ouders vol aan het schelden. Midden in mijn scheld partij liep ik de keuken uit op weg naar mijn kamer.
'Verwacht maar niet dat ik mee ga!' riep ik boos naar beneden toen ik boven aan de trap stond. Ik stormde mijn kamer in gooide deur met een klap dicht en deed hem op slot. Ik startte mijn laptop op en ging iedereen maar een afscheidsmail sturen. Ik vond het laf dat ik het zo moest doen. Maar waar ging ik eigenlijk heen? Onee wacht, ik ging niet mee!