CirCles, scène 3.

INT., JOEY’S HUIS, JOEY’S KAMER, OCHTEND.

Jim, onderuit gezakt en dwaas voor zich uit kijkend, zit tegen de kast geleund op zijn mattras. De spullen die hij net gebruikt heeft om zijn heroïne shot te nemen liggen aan zijn voeten op de grond.

Het geluid van een binnen komend sms’je klinkt uit zijn broekzak. Even blijft hij nog voor zich uit staren. Dan haalt hij de telefoon uit zijn zak. Hij opent het bericht:

Afzender: MA

Jim het spijt me, kom alsjeblieft terug naar huis. Ik maak me zorgen.

Jim’s doffe uitdrukking verandert in een vreemde grijns. Opeens barst hij uit in een soort maniakaal gelach. Hij staat op, en net zo snel als de lach kwam verdwijnt hij weer. Jim’s uitdrukking wordt weer dof. Hij kijkt de kamer rond en begint een beetje wankel te lopen. Hij pakt willekeurige spulletjes op en bekijkt deze aandachtig. Dan trekt Joey’s pc zijn aandacht. Hij gaat achter het bureau zitten en pakt de muis vast. Zodra hij dit doet flitst het beeldscherm, dat op slaap stand had gestaan, weer aan en verschijnt er een schaars gekleed model in beeld. Jim grijnst dom. Hij kantelt zijn hoofd een beetje om haar beter te bekijken. Dan klikt hij een muziekbestand open. Chelsea Smile van Bring Me The Horizon begint te spelen. Een spottend lachje verschijnt op Jim’s gezicht. Hij zet het volume helemaal open en begint een vreemde parodie op het headbangen te vertonen. Op dat moment komt Joey binnen stormen.

Joey duwt Jim opzij en zet de muziek uit.

Joey, kijkt Jim geïrriteerd aan maar kalmeert wel. Hij haalt een hand door zijn haar en kijkt om zich heen. Even sluit hij zijn ogen en zegt dan:

Dan ziet hij Jim’s injectienaald liggen.

Joey raapt de spullen op en gooit ze in Jim’s rugzak. Wanneer hij klaar is kijkt hij Jim zwijgend aan. Even blijft het stil.

Joey’s irritatie verdwijnt en maakt plaats voor een bezorgde blik. We blijven even op zijn uitdrukking hangen.