OO9 - Grote Zaal
Succes aan iedereen die vandaag al aan school moest beginnen!
Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: BEDANKT VOOR JULLIE FEEDBACK! De comments, de kudo's, de abo's, het überhaupt volgen van het verhaal!
Nu de herfst in zich komt, maken jullie mijn dagen weer een stukje zonniger ^^
Thanks a lot!!
xx
Mijn naam was Vermillion. Ik had de naam gekregen die ik ooit zelf had gegeven aan mijn eigen creatie. Was ik haar? Had ik haar talenten, haar trekjes, haar verleden en valkuilen? Of alleen haar naam?
Ik had Vermillion op mezelf gebaseerd, waardoor er amper verschil in persoonlijkheid zou zijn, maar alles daarbuiten was onbekend terrein. Ik wist hoe Vermillion was met magie, maar hoe was ik? Was ik een gevaar voor mijn omgeving? Enigszins verward liep ik verder, waar het overweldigende uitzicht mijn gepeins in rook liet opgaan.
De Grote Zaal was fantastisch. De zaal droeg een zware, middeleeuwse sfeer van kalksteen, hoge vensters van gebrandschilderd glas en kerkelijke bogen. Tussen de ramen hingen afwisselend beeldhouwwerken van slangen, dassen, adelaars en leeuwen als jagerstrofeeën aan de wand. Tussen de tanden van elk dier hing een grove schakelketting die een vlammende vuurschaal hooghield.
Ik zag de muren overgaan in donkergrijze lucht, waar de stormhemel flakkerde met onweer, en de maan af en toe tevoorschijn kwam door een opening van wolken. Naar het midden van de zaal werd het zicht vergezeld door duizenden zwevende kaarsen, waardoor de grens tussen hemel en aarde verdween. Er waren geen woorden voor, anders dan betoverend.
Ik richtte mijn ogen weer voor me, uitkijkend over de uitgestrekte tafels van de afdelingen en de hoger liggende tafel van de professors. Het viel me op dat overal enthousiaste geluiden vandaan kwamen, ondanks de omstandigheden. Iedereen was gemoedelijk, groette elkaar, en zo nu en dan klonk er zelfs joviaal gelach.
Ineens scheidde ik een stem af van de anderen, een bekende meisjesstem, die mijn naam leek te roepen.
‘Vermil! Hier!’
Ik speurde snel de tafels rond, zoekend naar de kleuren van de gewaden. Slytherin zat links. Mijn ogen gleden over de gezichten aan tafel, tot ik het gezicht zag dat naar me riep. ‘Vermillion, blinde kip!’
Ze was een vriendelijk ogend meisje met asblonde krullen die reikten tot aan haar kaaklijn. Ze had een ondeugende glimlach en leunde gretig over de tafel, gebarend dat ik moest komen. Was het een vriendin? Instinctief zwaaide ik terug, opgetogen glimlachend. Wat maakte het ook uit. We leken bevriend en de plekken naast haar waren vrij, die kans op een aangename zitplaats liet ik niet voorbij gaan.
Zodra ik naar haar toe liep, trommelde ze met haar hand op de lege plek naast haar. ‘Ik heb je plekje voor je vrijgehouden.’
Voorzichtig zette ik mijn benen tussen de bank en tafel, wat lastiger was dan ik hoopte, waarna ik me naast haar zetelde. Meteen voelde ik haar warme armen om me heen en drukte ze zich tegen me aan. ‘Hey!’
Ik veegde de kriebelende krullen uit mijn gezicht en omhelsde haar terug. Het omarmen van een vreemde voelde ongemakkelijk, ondanks het feit dat ze mij wel kende.
‘Hey Vermil,’ klonk een andere meisjesstem. Ik drukte met mijn vingers de krullen plat om eromheen te kijken en zag een brunette tegenover ons aan tafel zitten. Ze grijnsde zelfverzekerd en maakte een onopvallende zwaaibeweging.
‘Jij ook hey,’ grijnsde ik terug. Ik had geen idee wat er gaande was, wie ze waren, en hoe ze waren, maar ik was al lang blij dat ik vrienden had.
‘Oh, Daphne,’ schoot Krullie weer overeind, wat gelukkig het eind betekende van onze knuffel. ‘Dat moet ik je nog vertellen.’ Daphne? Die bruinharige was Daphne Greengrass?
Daphne negeerde het enthousiasme van Krullie en keek me streng aan met haar doordringende, groene ogen. ‘Waar was je? We zochten je in de trein.’ Ze wendde haar blik af om een voorbijganger te groeten, waarna ze zich weer op mij richtte. Ze eiste een verklaring.
Snel ging ik in gedachten door alle excuses die ik ooit had gebruikt. ‘Ik zat op de wc?’
Krullie vertrok haar gezicht. ‘De hele reis?’
‘Ja, ik… had iets verkeerds gegeten. Zat er nogal lang.’
‘Ugh,’ Daphne keek naar haar nagels. ‘Ik heb zo’n hekel aan treintoiletten. Smerig.’
Krullie daarentegen, wreef troostend over mijn rug. ‘Gaat het weer beter?’ Nou, het was wel duidelijk wie de zorgzame van het stel was.
‘Ja, dank je. Ik denk alleen niet… dat we hetzelfde kunnen zeggen van dat arme treintoilet.’
Daphne trok een vies gezicht, maar Krullie begon hartelijk te lachen. ‘Haha, je bent geen steek veranderd!’ Na een korte stilte vervolgde ze, ‘Blij om weer hier te zijn?’
Ik gnuifde, mijn grijns onderdrukkend. ‘Oh... je hebt geen idee.’
.
Ik had Vermillion op mezelf gebaseerd, waardoor er amper verschil in persoonlijkheid zou zijn, maar alles daarbuiten was onbekend terrein. Ik wist hoe Vermillion was met magie, maar hoe was ik? Was ik een gevaar voor mijn omgeving? Enigszins verward liep ik verder, waar het overweldigende uitzicht mijn gepeins in rook liet opgaan.
De Grote Zaal was fantastisch. De zaal droeg een zware, middeleeuwse sfeer van kalksteen, hoge vensters van gebrandschilderd glas en kerkelijke bogen. Tussen de ramen hingen afwisselend beeldhouwwerken van slangen, dassen, adelaars en leeuwen als jagerstrofeeën aan de wand. Tussen de tanden van elk dier hing een grove schakelketting die een vlammende vuurschaal hooghield.
Ik zag de muren overgaan in donkergrijze lucht, waar de stormhemel flakkerde met onweer, en de maan af en toe tevoorschijn kwam door een opening van wolken. Naar het midden van de zaal werd het zicht vergezeld door duizenden zwevende kaarsen, waardoor de grens tussen hemel en aarde verdween. Er waren geen woorden voor, anders dan betoverend.
Ik richtte mijn ogen weer voor me, uitkijkend over de uitgestrekte tafels van de afdelingen en de hoger liggende tafel van de professors. Het viel me op dat overal enthousiaste geluiden vandaan kwamen, ondanks de omstandigheden. Iedereen was gemoedelijk, groette elkaar, en zo nu en dan klonk er zelfs joviaal gelach.
Ineens scheidde ik een stem af van de anderen, een bekende meisjesstem, die mijn naam leek te roepen.
‘Vermil! Hier!’
Ik speurde snel de tafels rond, zoekend naar de kleuren van de gewaden. Slytherin zat links. Mijn ogen gleden over de gezichten aan tafel, tot ik het gezicht zag dat naar me riep. ‘Vermillion, blinde kip!’
Ze was een vriendelijk ogend meisje met asblonde krullen die reikten tot aan haar kaaklijn. Ze had een ondeugende glimlach en leunde gretig over de tafel, gebarend dat ik moest komen. Was het een vriendin? Instinctief zwaaide ik terug, opgetogen glimlachend. Wat maakte het ook uit. We leken bevriend en de plekken naast haar waren vrij, die kans op een aangename zitplaats liet ik niet voorbij gaan.
Zodra ik naar haar toe liep, trommelde ze met haar hand op de lege plek naast haar. ‘Ik heb je plekje voor je vrijgehouden.’
Voorzichtig zette ik mijn benen tussen de bank en tafel, wat lastiger was dan ik hoopte, waarna ik me naast haar zetelde. Meteen voelde ik haar warme armen om me heen en drukte ze zich tegen me aan. ‘Hey!’
Ik veegde de kriebelende krullen uit mijn gezicht en omhelsde haar terug. Het omarmen van een vreemde voelde ongemakkelijk, ondanks het feit dat ze mij wel kende.
‘Hey Vermil,’ klonk een andere meisjesstem. Ik drukte met mijn vingers de krullen plat om eromheen te kijken en zag een brunette tegenover ons aan tafel zitten. Ze grijnsde zelfverzekerd en maakte een onopvallende zwaaibeweging.
‘Jij ook hey,’ grijnsde ik terug. Ik had geen idee wat er gaande was, wie ze waren, en hoe ze waren, maar ik was al lang blij dat ik vrienden had.
‘Oh, Daphne,’ schoot Krullie weer overeind, wat gelukkig het eind betekende van onze knuffel. ‘Dat moet ik je nog vertellen.’ Daphne? Die bruinharige was Daphne Greengrass?
Daphne negeerde het enthousiasme van Krullie en keek me streng aan met haar doordringende, groene ogen. ‘Waar was je? We zochten je in de trein.’ Ze wendde haar blik af om een voorbijganger te groeten, waarna ze zich weer op mij richtte. Ze eiste een verklaring.
Snel ging ik in gedachten door alle excuses die ik ooit had gebruikt. ‘Ik zat op de wc?’
Krullie vertrok haar gezicht. ‘De hele reis?’
‘Ja, ik… had iets verkeerds gegeten. Zat er nogal lang.’
‘Ugh,’ Daphne keek naar haar nagels. ‘Ik heb zo’n hekel aan treintoiletten. Smerig.’
Krullie daarentegen, wreef troostend over mijn rug. ‘Gaat het weer beter?’ Nou, het was wel duidelijk wie de zorgzame van het stel was.
‘Ja, dank je. Ik denk alleen niet… dat we hetzelfde kunnen zeggen van dat arme treintoilet.’
Daphne trok een vies gezicht, maar Krullie begon hartelijk te lachen. ‘Haha, je bent geen steek veranderd!’ Na een korte stilte vervolgde ze, ‘Blij om weer hier te zijn?’
Ik gnuifde, mijn grijns onderdrukkend. ‘Oh... je hebt geen idee.’
.
Reageer (9)
Krullie en Daphne! Het superteam van Vermillion!
7 jaar geleden#TeamVermillion, yeah! Thanks voor het volgen en je enthousiasme! ^^
7 jaar geledenMooie beschrijving van de grote zaal ^^
7 jaar geledenEn I like de meiden ^^
Bedankt voor je compliment!! Much appreciated! En fijn dat je de meiden leuk vindt ^^ Bedankt voor het volgen van het verhaal! ^^
7 jaar geledenYay nieuw hoofdstukje!
en haha Krullie (':
7 jaar geledenJaa, en wéér een nieuwe hierna! ^^ En Krullie, tja, als je haar naam niet weet, dan maar zo ^^ Bedankt voor het lezen! ^^
7 jaar geledenSnel verder
7 jaar geledenBijna elke dag een hoofdstukje! Bedankt voor je enthousiasme ^^ xx
7 jaar geledenIk merk het haha! en noproblem
7 jaar geleden