-17-

Vittoria lag op bed. Haar voeten deden pijn en ze was uitgeput. Ze had daarbij ook nog eens buikpijn gekregen door Luca.
Hij had haar de hele tijd aan het lachen gemaakt en nu vond ze dat wat minder grappig. Wat hadden ze een lol gehad! En Luca was galant, hij hield alle deuren voor haar open en hij schoof haar stoel aan toen ze ging zitten.
Vittoria was de tel kwijt geraakt van het aantal winkels dat ze bezocht hadden. Eerlijk was eerlijk, Luca had haar alle leuke plekjes laten zien van de stad. Hij was anders dan andere jongens; Luca bleek een passie te hebben voor politiek, geschiedenis en eten.
Vittoria deed haar ogen dicht, de tijd leek zo snel te gaan toen ze samen door de stad liepen. Ineens was het al vijf uur. Ze waren uit eten geweest en daarna waren ze nog samen boodschappen gaan doen. Het was al de bedoeling dat ze afscheid namen voor het boodschappen doen maar Luca besloot dat het beter was als hij daarna met haar meeliep. Vanwege de zware boodschappentas zei hij, maar Vittoria had haar bedenkingen daar bij. Zoveel boodschappen had zij niet nodig en de tas was dus helemaal niet zwaar. Het begon toen al te schemeren, dus ergens vond ze het wel fijn. Nadat ze klaar waren met boodschappen doen was het donker buiten. Toen ze nog twee straten moesten lopen, begon Luca zijn pas te vertragen. Hij had het gezellig gevonden, zo besloot hij.
Voor de deur bleven ze staan. Het afscheid was toch wel een beetje awkward geweest, Vittoria wilde de deur niet echt in zijn gezicht dicht doen maar ze had geen andere keus toen Luca maar bleef kijken.
En daarna? Daarna was ze naar haar kamer gegaan en was ze op bed gaan liggen. Ze opende haar ogen weer, Vittoria moest de boodschappen nog uitladen. Vermoeid hees ze zichzelf omhoog, het bed lag veel te lekker!
Nadat ze met de boodschappen klaar was smeerde ze haar boterhammen voor morgen alvast. Dan moest ze gaan werken en daar was ze nog niet klaar voor eigenlijk. Vittoria zag er tegenop maar was gelijk ook wel benieuwd.
Ze zuchtte, wat voelde ze zich moe. Het liefste had ze nu iemand gehad die haar gewoon even knuffelde. Maar die was er niet, ze was alleen.

Later lag ze in bed, moe en voldaan. De wekker was gezet, ze zou eerder op werk zijn dan ze eigenlijk moest. Voordat ze naar binnen ging had Luca ook nog gevraagd of ze langs kon komen bij het café. Ze had geknikt, het klonk wel een goed idee.
Ze snapte Luca niet. Wie wild er nu met haar omgaan? Ze was hartstikke saai en sommige mensen lieten haar altijd links liggen. Vittoria krulde zich op tot een bolletje. Ze was zo moe en toch dacht ze er weer aan.

'Ze zat in de klas en het er was herrie. Ze stoorde zich altijd aan haar klasgenoten, zij waren nooit serieus en de klas zelf was geen goede combinatie. "Hey, jij bent echt dom hé? Niemand wil jou, dat zie je zelf toch ook wel?" Ze keek op, het was dat vervelend meisje die altijd bij haar afkeek. Niet dat ze daar een geheim van maakte, ze zei altijd tegen Vittoria dat ze groot moest schrijven. Ze was gemeen en brutaal, Vittoria vond haar maar niks. En telkens als de punten in de klas werden voorgelezen zuchtte ze bij het horen van het punt van Vittoria. Vittoria zei daarom altijd dat ze het punt niet wilde horen van de docent want dan zou het niet worden voorgelezen in de klas en kreeg ze geen problemen. Ze keek thuis wel naar haar punten, liever dat dan dat de klas haar punt moest horen. Ze was onzichtbaar, niemand zag haar en ze hield daarvan. Onzichtbaar betekende dat ze geen problemen kreeg en dat niemand haar stoorde. Zo had ze het het liefste. Mensen pakte haar spullen af. Ze scheurde haar schriften, ze kalkten er onzinnige dingen op. Dingen werden afgepakt en die was ze dan voor langere tijd kwijt. Het was zo kinderachtig dat op een gegeven moment niet meer wist wat ze moest doen. Eerst werd ze zo boos en reageerde ze aanvallend, later negeerde ze iedereen. Wat ze het ook deed, het hielp niks.'

Had ze maar wat eerder er iets aangedaan. Dan...
Ze wist niet wat er dan was gebeurd. Er was toch niemand die het voor haar opnam. De rest van de klas was te bang om iets er van te zeggen. Die mensen lachten dan altijd even hard mee, maar diep van binnen wist ze dat ze dat deden omdat ze blij waren dat zij het zelf niet waren. Hoe dan ook, ze werd er verdrietig van. Daarom was ze dus vaak alleen. Niemand die haar stoorde, niemand die haar verdrietig en boos kon maken.

Hoe kon het dan dat Luca anders was? Hoe kon het dat ze het vandaag met hem zo gezellig had gehad?