OO5 - Perron
Wow! 50 abo's! Bedankt!!!!! En we staan in de top!
Erg bedankt voor jullie support! Superleuk!!!!
xxx
Tegen de tijd dat de trein op het perron aankwam, had ik godzijdank mijn koffer dicht gekregen. Het ruimtelijke verschil tussen amateuristisch opgevouwen en gewelddadig erin gepropt was verbluffend.
Ik zette mijn koffer op zijn zijwieltjes en wilde het gangpad op, maar veranderde van gedachte toen ik de drukte zag. Het pad stond vol met drammende leerlingen. Ik begreep het niet. Het was niet alsof de trein toedeloe riep na twee minuten en snel wegreed met de mensen er nog in. Vanwaar de haast?
Zodra ik de schuifdeur opentrok, werd het antwoord duidelijk. Iedereen praatte door elkaar heen, maar elk gesprek ging over Dementors en moordenaars. Geen wonder dat ze eruit wilden.
Ik bleef staan tot de mensenmassa was geslonken, waarna ik de koffer door de gang rolde tot ik een uitgang tegenkwam. Op het perron stond al een afdelingsgenoot klaar, sneu in de regen, waarschijnlijk de klassenoudste. De jongen reikte zijn handen naar me uit, aanbiedend te helpen met de bagage.
Wankelend bij het afstapje gaf ik mijn koffer aan. ‘Bedankt.’
‘Graag gedaan.’
Ik stapte het perron op en voelde de koude regen tegen mijn gezicht. Wat een rotweer. De wind suisde langs mijn oren, het geluid van de leerlingen en de trein onderdrukkend. Met een bekneld gevoel draaide ik me om naar de Hogwarts Express. Ik wilde alles in me opnemen, die trein bewonderen, het perron bekijken, de mensen. Maar het zou teveel opvallen. Ik moest me inmengen, niet de toerist uithangen.
Mijn getreuzel bleek zichtbaar, want de klassenoudste gaf me een zetje. ‘Ik zou doorlopen als ik jou was.’
‘Sorry. Ik was even afgeleid.’
‘Nou, hup. Voor je eindigt in een koets vol Hufflepufs.’
Ik glimlachte flauwtjes en pakte mijn koffer. ‘Stel je voor.’
Voordat ik me aansloot bij de lopende leerlingen, wierp ik een laatste blik op de trein. Hoe vaak had ik hier al van gedroomd? Gefantaseerd over de reis? En nu ik eindelijk op het perron was, had ik geen tijd om ervan te genieten? Het stak. Joost mocht weten of ik de Express ooit nog zou terugzien.
Ik begon mensen te volgen op automatische piloot, maar keek op bij de splitsing. Alle leerlingen sloegen links af, waardoor ik aan die kant niks kon zien. De rechterweg daarentegen was verlaten. Er stond een lichtspoor van straatlantaarns die leidden naar een schilderachtig dorpje. Sprakeloos bleef ik staan, starend naar de regen die neersloeg op de daken van Hogsmeade.
Ik zette mijn koffer op zijn zijwieltjes en wilde het gangpad op, maar veranderde van gedachte toen ik de drukte zag. Het pad stond vol met drammende leerlingen. Ik begreep het niet. Het was niet alsof de trein toedeloe riep na twee minuten en snel wegreed met de mensen er nog in. Vanwaar de haast?
Zodra ik de schuifdeur opentrok, werd het antwoord duidelijk. Iedereen praatte door elkaar heen, maar elk gesprek ging over Dementors en moordenaars. Geen wonder dat ze eruit wilden.
Ik bleef staan tot de mensenmassa was geslonken, waarna ik de koffer door de gang rolde tot ik een uitgang tegenkwam. Op het perron stond al een afdelingsgenoot klaar, sneu in de regen, waarschijnlijk de klassenoudste. De jongen reikte zijn handen naar me uit, aanbiedend te helpen met de bagage.
Wankelend bij het afstapje gaf ik mijn koffer aan. ‘Bedankt.’
‘Graag gedaan.’
Ik stapte het perron op en voelde de koude regen tegen mijn gezicht. Wat een rotweer. De wind suisde langs mijn oren, het geluid van de leerlingen en de trein onderdrukkend. Met een bekneld gevoel draaide ik me om naar de Hogwarts Express. Ik wilde alles in me opnemen, die trein bewonderen, het perron bekijken, de mensen. Maar het zou teveel opvallen. Ik moest me inmengen, niet de toerist uithangen.
Mijn getreuzel bleek zichtbaar, want de klassenoudste gaf me een zetje. ‘Ik zou doorlopen als ik jou was.’
‘Sorry. Ik was even afgeleid.’
‘Nou, hup. Voor je eindigt in een koets vol Hufflepufs.’
Ik glimlachte flauwtjes en pakte mijn koffer. ‘Stel je voor.’
Voordat ik me aansloot bij de lopende leerlingen, wierp ik een laatste blik op de trein. Hoe vaak had ik hier al van gedroomd? Gefantaseerd over de reis? En nu ik eindelijk op het perron was, had ik geen tijd om ervan te genieten? Het stak. Joost mocht weten of ik de Express ooit nog zou terugzien.
Ik begon mensen te volgen op automatische piloot, maar keek op bij de splitsing. Alle leerlingen sloegen links af, waardoor ik aan die kant niks kon zien. De rechterweg daarentegen was verlaten. Er stond een lichtspoor van straatlantaarns die leidden naar een schilderachtig dorpje. Sprakeloos bleef ik staan, starend naar de regen die neersloeg op de daken van Hogsmeade.
Reageer (6)
Leuke eerste hoofdstukken! Abo erbij :o)
7 jaar geledenBedankt voor je abo!! En voor je compliment! Hihi xx
7 jaar geleden