-16-

Ze moest liegen. Ze kon niet vertellen dat ze problemen had met haar moeder en ze kon ook niet vertellen dat het niet echt haar keuze was om alleen te wonen. Ze schudde haar hoofd en haalde even diep adem. Ze keek op. Ze keek recht in de ogen van Luca, het was te zien dat hij bezorgd was. Ze glimlachte even en antwoordde met; "Zelfstandig zijn is lastig...". Het was niet helemaal gelogen want Vittoria zag er ook tegenop om echt zelfstandig te worden. Hij lachte, deels opgelucht en daarna schudde hij zijn hoofd. "Ik kan je wel wat tips geven, ik woon ook soort van zelfstandig in een studenthuis." Ze knikte en keek naar haar schoenen. Nu zou ze het krijgen dacht ze. Niets was minder waar, Luca zei even niks en stil liepen ze naast elkaar. Misschien dat het zo'n idioot antwoord was dat Luca nu erover nadacht hoe hij hier uit zou komen.
Toen ze bij een kruising naderde, trok hij haar aan de mouw. "Hier gaan we links!" Vittoria wist meteen waar ze was; de straat van het boekenwinkeltje!
Ze schudde haar hoofd en hij keek haar aan. "Wat? Is er iets?"
Vittoria gniffelde even en keek Luca aan. "Hier heb ik mijn kookboek gekocht" en ze wees naar het winkeltje. Hij knikte even en trok haar weer aan haar mouw. "Een kookboek heb je dus nu ook niet nodig! Maar heb je al gedacht aan kussens?" Kussens; en of ze daaraan gedacht had! Vittoria knikte en benadrukte dat ze meer dan genoeg kussens had.
Na diep nadenken vroeg Luca: "Enne... Heb je ook genoeg knuffels?" Hij keek haar grijzend aan. Ze vond het maar een rare vraag. Ja, ze was raar en ja, ze was niet echt heel volwassen, maar knuffels? Daar was ze wel een beetje te oud voor en ze snapte zijn vraag niet. Ze zei niks maar keek Luca vragend aan. De grijns was niet weg te halen, daar was ze nu al achter. Luca verduidelijkte met; "Niet knuffels als in stoffen troostfiguren, maar knuffels als in 2 armen om je heen, niks zeggen en troost en steun daar vinden. Dat soort knuffels!" Ze schudde haar hoofd. "Nee, die heb ik niet."

Het duurde welgeteld 2 seconden voordat ze hem door had. Hoe had ze erin kunnen trappen? Hij was....
Ja, wat was hij? Ze besloot de opmerking te negeren en liep door. Luca versnelde zijn pas en keek naar de grond. Ze snapte even niet wat er met die jongen was. Eerst die grijns, dan die vraag en nu naar de grond kijken?
Hij keek weer op en Vittoria zag dat hij rood aanliep. Luca haalde diep adem en net toen ze hem wilde vragen wat hij daarmee bedoelde zei Luca al iets. "Ik bedoelde eigenlijk meer of je een relatie hebt..."
En toen snapte ze het. Als het dat was.... Vittoria lachte. Dat hij dacht dat zij een relatie kon hebben met iemand... Super lief van hem. Welke idioot wilde nu een relatie met haar? Haar moeder zei altijd dat ze moest wachten en dat de ware wel kwam. Maar Vittoria was er al uit: niemand zag haar staan en die idioot zou niet op planeet aarde rondlopen in ieder geval. En als haar moeder gelijk had en er inderdaad een ware was dan had ze nu al medelijden met de persoon die zogenaamd de ware zou zijn. "Nee joh, ik heb geen relatie!"

"Oh..." dat was het enige wat Luca zei. Was hij nu aan het glimlachen? Hemel, straks zou ze toch wel eens zijn voorhoofd moeten voelen, was die jongen wel oké? Net toen ze geloofde van niet leek zijn gezichtsuitdrukking neutraal. Ze liepen wat door en hij trok haar weer aan haar mouw, de volgende winkel in. Net toen ze binnen waren draaide hij zich om. Hij liep verder achteruit en Vittoria zag pretoogjes. Hij haalde adem en vroeg iets waar ze even over na moest denken.

"Mag ik jouw nummer want ik ben die van mij kwijt!"

Vittoria stopte abrupt met lopen. Had ze dat nou goed gehoord? Wilde hij haar nummer? Ze kon haar oren niet geloven. Voor wat? Waarom? Was ze dan interessant? Wat wilde hij? Eindelijk wist Vittoria wat Luca was.

Hij was niet goed snik.