-15-

De wekker ging, maar Vittoria was al heel lang wakker. Ze kon niet slapen, stiekem was ze best zenuwachtig. Haar kleren had ze zoals elke keer s'avonds klaar gelegd. Ze stond op en keek in de spiegel. Vreselijk, dat was het enige woord wat ze kon verzinnen toen ze zichzelf zag. Haar evenbeeld tegenover haar zag er nogal moe uit en haar haar stond recht overeind. Ze zuchtte en durfde niet langer in de spiegel te kijken. Ze kleedde zich maar aan en pakte haar make-up. Na een kwartiertje was ze eindelijk klaar met haar gezicht. Nu het haar nog. Dat duurde langer, Vittoria kon er niet veel meer verder aan doen en gaf het na 20 minuten op. Een clipje erin was genoeg. Ketting en armbanden om en klaar. Haar tas was al ingepakt en haar jas hing al bij de deur. Ze was ruim een kwartier te vroeg en even later was ze bij het café aangekomen. Ze bestelde ontbijt en 5 minuten later kwam Luca aanlopen. Zijn haar zat nonchalant en hij had 'gewone' kleren aan. Hij had een blauwe vest aan met weer een tekst erop en een wit-blauw gestreept shirt. Vittoria hield van streepjes. Vooral wit en blauw met een blauwe of grijze vest, dat was haar standaard outfit als ze het moeilijk vond om iets te kiezen. Luca zag haar en begon wild met zijn armen te zwaaien. Ze begon spontaan te lachen, hij was echt wel gek. Misschien nog wel gekker dan zij, dit zou Vittoria nooit doen in het openbaar en vooral niet als ze daar werkte.
"GOEDEMORGEN!!!" riep Luca luid en enkele mensen in het café keken verstoord op. Welke gek zat er zo vrolijk te doen en dan ook nog zo vroeg?

Luca dus. Hij bestelde ook ontbijt en even later zaten ze samen te ontbijten. "Hoe smaakt het?" vroeg een jongen aan Luca en Vittoria. Luca had net een stukje ontbijt in zijn mond gestopt en hij stak daarom maar zijn duim op. Vittoria glimlachte en knikte naar de jongen. De jongen draaide zich om en even dacht Vittoria dat ze het verkeerd had gezien. Knipoogte die jongen nou net naar Luca? Ze besloot er verder geen aandacht aan te besteden maar toch vond ze het raar. Ze hadden niks en er was ook niks aan de hand dus wat was er te knipogen?

Nadat ze beide klaar waren en afgerekend hadden vertrokken ze. Ze volgde Luca want zij kende de weg niet. Ze liepen door de straten en Luca bleef maar praten over de stad en de geschiedenis ervan. Ze vond het wel interessant en knap van Luca dat hij zoveel wist. Ze moest lachen om hem, hij wist het grappig en boeiend over te brengen.
"Nou ja, dus die Spanjaarden die waren hier niet alleen maar om Paella te maken maar ook om te laten zien aan die chica's dat ze sterk waren. En het waren niet alleen charmante hartendieven want ze plunderde dus ook als echte meedogenloze dieven. Dus de mensen in deze stad die waren helemaal klaar met die gladde Spanjaarden. Niet dat die Spanjaarden zich scheerde, ik bedoel eigenlijk gewoon dat ze goede praatjes konden maken. En toen moesten die soldaten die eigenlijk allemaal huurlingen waren vechten maar ze kregen geen money. Dus toen ze moesten vechten van de koning van Spanje zeiden ze allemaal mañana mañana zoals ze dat dus nu doen. En toen kon Willie (Willem van Oranje) dus met zijn soldaten de Spanjaarden overmeesteren. Cool he?"

Vittoria moest lachen en knikte maar. Ze wist de geschiedenis wel een beetje van de stad, maar zo had ze het nog niet gehoord. Ondertussen waren ze in een winkelstraat. Deze straat had ze wel al een keer gezien. Hij pakte zonder waarschuwing haar jas vast bij haar pols en trok haar mee naar een winkel met allemaal kookgerei. Vittoria schrok een beetje maar liet zich maar mee sleuren. Hij liet haar los, zei; "Voor het verbeteren van je kookskills!" en hij klapte in zijn handjes.
Hij was zo enthousiast dat ze lachte. Ze gingen naar binnen en Vittoria keek rond. Het was een grote winkel en ze hadden er veel. Ze had zo'n gevoel dat hij deze winkel expres had uitgekozen. Ze keken rond en Vittoria deed de spullen die ze nog niet had in haar mandje. Even later rekende ze af en Luca had ook iets. Het was een kurk voor de wijnfles met een hartje erop. "Deze is voor mijn moeder, zo blijft de wijn goed want mijn moeder houdt van wijn'' legde hij uit.

Ze knikte, wat lief van Luca dat hij ook aan zijn moeder dacht... Haar moeder....

"Hey, hallllooooooooooo aarde aan Vittoria", Luca zat met zijn hand voor haar ogen te zwaaien. Ze schrok en keek op. Ze was weer even weg met haar gedachtes. Luca keek even bezorgd en draaide zich om. Hij pakte haar jas nu zachtjes vast en nam haar mee uit de winkel. Hij huppelde onderweg terwijl ze niks tegen elkaar zeiden. Vittoria wist even niet wat ze moest zeggen. Maar hij huppelde en het zag er zo raar uit. Nu wist ze het zeker, hij was zo gek dat hij nog wel eens gekker dan haar kon zijn. Eindelijk iemand die haar humor begreep.

"Waar denk je aan?"