OO4 - Boek
Dankzij jullie heb ik steeds zin om lekker door te schrijven!
xxx
De Ravenclawer hield me een ganzenveer voor en wachtte af. Toen hij zag hoe mijn wangen rood gloeiden, glimlachte hij vriendelijk. ‘Ah, ik snap het al.’ Hij begon op te sommen als een standaard procedure. ‘Slytherin, schaken, je wil niet dat ze je naam op de lijst zien staan. Prima.’ Vervolgens maakte hij een rechtsomkeert en bleef nog even in het gangpad staan. ‘Woensdagavond, zeven uur, buiten de zaal. Zien we je daar.’
‘Ja,’ hakkelde ik. ‘Ja, prima.’
Hij trok de schuifdeur dicht, waarop ik neerplofte op de bank. Ik hoorde zijn stem nog net roepen naar de volgende coupé, voor zijn geluid uitdoofde. Dat was op het nippertje. Maar mijn naam. Hoe kwam ik achter mijn naam?
Ik keek naar de hutkoffer op het rek. Hoeveel tijd was er nog tot de trein stopte? Kribbig stond ik op: daar gaan we weer. Wat moest ik anders? Geïrriteerd pakte ik de hendels vast, dit was al de tweede keer dat ik dat rotding omlaag moest zien te krijgen.
Nadat ik de halve koffer overhoop had gegooid, kreeg ik een ingeving. Schoolboeken. Ik zette altijd mijn naam in de kaft. Enthousiast ging ik voor de hutkoffer op de vloer zitten en pakte het eerste beste boek dat ik tegenkwam.
“Geschiedenis van de Toverkunst, door Bathilda Bagshot.”
Ik sloeg het open, zoekend naar een naam. In een groot handschrift stond de naam in de hoek gekrabbeld. “Amyned Davies”. Ik fronste. Dit handschrift leek niet op het mijne. Het kwam me niet bekend voor en de naam al helemaal niet. Amyned? Heette ik echt Amyned Davies? Ik wist niet eens hoe ik dat moest uitspreken. Hoe kon ik me voorstellen aan mensen, als ik mijn eigen naam verkeerd uitsprak? Het opschrijven? Een lading visitekaartjes maken en die geven?
Hoe heet je?
-Moment. Even uit mijn zak pakken. Hier, dit is mijn naam.
Hoe spreek je dit uit?
-Geen idee. Maak er wat leuks van.
Voor de zekerheid pakte ik het boek eronder, een editie voor Toverdranken. Ik zag geen naam op de eerste pagina, waardoor ik de achterkant en omslag bekeek. In een heel ander handschrift zag ik een naam die ik amper kon ontcijferen. Toen ik de letters herkende, voelde ik een opwelling van kwaadheid: “Katie Bell”.
Goddomme! Deze boeken waren tweedehands! Ik smeet het boek van me af. Nu wist ik nog niets! Vlug krabbelde ik voorover en pakte het boek weer terug, hopend dat ik het niet vernield had. Na het checken op scheuren, stopte ik hem terug in de hutkoffer, samen met de andere spullen. Terneergeslagen leunde ik tegen de bank. Ik ademde diep in en staarde naar de overhoop gehaalde koffer. Eigenlijk wist ik nu wel iets: mijn familie kon zich geen nieuwe boeken veroorloven.
‘Ja,’ hakkelde ik. ‘Ja, prima.’
Hij trok de schuifdeur dicht, waarop ik neerplofte op de bank. Ik hoorde zijn stem nog net roepen naar de volgende coupé, voor zijn geluid uitdoofde. Dat was op het nippertje. Maar mijn naam. Hoe kwam ik achter mijn naam?
Ik keek naar de hutkoffer op het rek. Hoeveel tijd was er nog tot de trein stopte? Kribbig stond ik op: daar gaan we weer. Wat moest ik anders? Geïrriteerd pakte ik de hendels vast, dit was al de tweede keer dat ik dat rotding omlaag moest zien te krijgen.
Nadat ik de halve koffer overhoop had gegooid, kreeg ik een ingeving. Schoolboeken. Ik zette altijd mijn naam in de kaft. Enthousiast ging ik voor de hutkoffer op de vloer zitten en pakte het eerste beste boek dat ik tegenkwam.
“Geschiedenis van de Toverkunst, door Bathilda Bagshot.”
Ik sloeg het open, zoekend naar een naam. In een groot handschrift stond de naam in de hoek gekrabbeld. “Amyned Davies”. Ik fronste. Dit handschrift leek niet op het mijne. Het kwam me niet bekend voor en de naam al helemaal niet. Amyned? Heette ik echt Amyned Davies? Ik wist niet eens hoe ik dat moest uitspreken. Hoe kon ik me voorstellen aan mensen, als ik mijn eigen naam verkeerd uitsprak? Het opschrijven? Een lading visitekaartjes maken en die geven?
Hoe heet je?
-Moment. Even uit mijn zak pakken. Hier, dit is mijn naam.
Hoe spreek je dit uit?
-Geen idee. Maak er wat leuks van.
Voor de zekerheid pakte ik het boek eronder, een editie voor Toverdranken. Ik zag geen naam op de eerste pagina, waardoor ik de achterkant en omslag bekeek. In een heel ander handschrift zag ik een naam die ik amper kon ontcijferen. Toen ik de letters herkende, voelde ik een opwelling van kwaadheid: “Katie Bell”.
Goddomme! Deze boeken waren tweedehands! Ik smeet het boek van me af. Nu wist ik nog niets! Vlug krabbelde ik voorover en pakte het boek weer terug, hopend dat ik het niet vernield had. Na het checken op scheuren, stopte ik hem terug in de hutkoffer, samen met de andere spullen. Terneergeslagen leunde ik tegen de bank. Ik ademde diep in en staarde naar de overhoop gehaalde koffer. Eigenlijk wist ik nu wel iets: mijn familie kon zich geen nieuwe boeken veroorloven.
Reageer (6)
Snel verder
7 jaar geledenKomt er zo aan! Thanks! xx
7 jaar geleden