OO3 - Uniform
En bedankt voor alle superlieve reacties en kudo's! Jullie zijn lief!
xxx
Met een schurend geluid schoof ik de rolgordijnen uit. Privacy. Ik begon me uit te kleden, waarna ik puzzelend het uniform aantrok. Het paste ten minste, dat was al meegenomen. Eenmaal bij de stropdas aangekomen, bleef ik beduusd staan. Ik had geen idee hoe ik een das moest strikken. Ik probeerde het ene uiteinde over het andere te vlechten, soort van, klungelig om elkaar heen draaiend, maar het eindigde als een grote knoop met twee losse flubbers. Fuck it. Dan maar gewoon om mijn nek hangen, lekker casual.
De rolgordijnen konden weer omhoog, de koffer kon weer dicht -en weer open om die rozijnenkoek eruit te halen- daarna definitief dicht en terug op het bagagerek. Terwijl ik de koffer nog wat verder op het rek duwde, hoorde ik twee meiden praten in het gangpad. De deur van de coupé liet net genoeg door om flarden van het gesprek op te vangen.
‘Als een baby, zeg ik je.’
‘Even dimmen, die freaks zijn geen pretje.’
‘Aansteller. Die freaks houden de criminelen bij ons weg.’
‘Oh ja, en wat doen ze dat goed. Het is niet alsof er een massamoordenaar rondloopt.’
‘Touché.’
Even vergat ik te ademen. Massamoordenaar? Freaks? Als dit ging over Dementors en Sirius Black, dan was het 1993. Ik was zeventienjaar terug in de tijd!? Ik beende terug naar het raam, hopend dat mijn reflectie duidelijk zou zijn. Maar ik zag alleen de regen en de schaduwen op mijn gezicht, mijn ogen, mijn jukbeenderen. Ik had geen idee hoe oud ik was. Zat ik in zijn jaar? Harry’s jaar?
Op dat moment klonk een luid gebonk tegen de deur, waardoor ik geschrokken omdraaide. In het gangpad stond een bruinharige Ravenclawer. Ik zuchtte opgelucht. Ik weet niet waar ik bang voor was, maar dit was een opluchting. De jongen was duidelijk ouderejaars. Hij had lange, knokige vingers en hield zijn gezicht verscholen achter een stuk perkament. Hij drukte de lijst tegen het glas, waarop ik zag dat het namen waren.
‘Werving voor de Toverschaakclub. Interesse?’
‘Eh…’ Ik was even de kluts kwijt.
‘Elke woensdagavond hebben we clubavond. Maandelijkse feestjes. We maken een goede kans dit jaar voor de internationale toverschaakspelen.’
Ik kon niet toverschaken en het klonk ontzettend nerdy, maar zo’n slecht idee was het nog niet. De kans bestond dat ik hier vast zat. Met een hobbyclub kon ik mensen leren kennen, ook al waren het de nerds. ‘Ja, eh, best.’
Direct schoof het perkament opzij en zag ik een verbaasd gezicht. ‘Echt?’
‘Ja, echt.’ Waarom zo verbaasd? Ravenclaw zou genoeg geïnteresseerden moeten hebben.
Hij drukte zijn bril verder op zijn neus en schoof de deur open. ‘Tof. Hier dan je naam.’
Oh fuck. Mijn maag maakte een salto. Mijn naam. Wat was mijn naam?!
De rolgordijnen konden weer omhoog, de koffer kon weer dicht -en weer open om die rozijnenkoek eruit te halen- daarna definitief dicht en terug op het bagagerek. Terwijl ik de koffer nog wat verder op het rek duwde, hoorde ik twee meiden praten in het gangpad. De deur van de coupé liet net genoeg door om flarden van het gesprek op te vangen.
‘Als een baby, zeg ik je.’
‘Even dimmen, die freaks zijn geen pretje.’
‘Aansteller. Die freaks houden de criminelen bij ons weg.’
‘Oh ja, en wat doen ze dat goed. Het is niet alsof er een massamoordenaar rondloopt.’
‘Touché.’
Even vergat ik te ademen. Massamoordenaar? Freaks? Als dit ging over Dementors en Sirius Black, dan was het 1993. Ik was zeventienjaar terug in de tijd!? Ik beende terug naar het raam, hopend dat mijn reflectie duidelijk zou zijn. Maar ik zag alleen de regen en de schaduwen op mijn gezicht, mijn ogen, mijn jukbeenderen. Ik had geen idee hoe oud ik was. Zat ik in zijn jaar? Harry’s jaar?
Op dat moment klonk een luid gebonk tegen de deur, waardoor ik geschrokken omdraaide. In het gangpad stond een bruinharige Ravenclawer. Ik zuchtte opgelucht. Ik weet niet waar ik bang voor was, maar dit was een opluchting. De jongen was duidelijk ouderejaars. Hij had lange, knokige vingers en hield zijn gezicht verscholen achter een stuk perkament. Hij drukte de lijst tegen het glas, waarop ik zag dat het namen waren.
‘Werving voor de Toverschaakclub. Interesse?’
‘Eh…’ Ik was even de kluts kwijt.
‘Elke woensdagavond hebben we clubavond. Maandelijkse feestjes. We maken een goede kans dit jaar voor de internationale toverschaakspelen.’
Ik kon niet toverschaken en het klonk ontzettend nerdy, maar zo’n slecht idee was het nog niet. De kans bestond dat ik hier vast zat. Met een hobbyclub kon ik mensen leren kennen, ook al waren het de nerds. ‘Ja, eh, best.’
Direct schoof het perkament opzij en zag ik een verbaasd gezicht. ‘Echt?’
‘Ja, echt.’ Waarom zo verbaasd? Ravenclaw zou genoeg geïnteresseerden moeten hebben.
Hij drukte zijn bril verder op zijn neus en schoof de deur open. ‘Tof. Hier dan je naam.’
Oh fuck. Mijn maag maakte een salto. Mijn naam. Wat was mijn naam?!
Reageer (2)
Sirius!
6 jaar geledenUh-oh.. :'D
Arm kind, haha Snel door naar het volgende hoofdstuk, ik ben benieuwd hoe ze zich hieruit gaat kunnen kletsen! 
6 jaar geledenDit is net die angst als je je ergens moet voorstellen dat je dan je naam niet meer weet, alleen is het in haar geval de werkelijkheid!
Ja, ik ben daar zelf ook vaak bang voor, haha ^^ Bedankt voor je reactie! xx
6 jaar geleden