OO2 - Hutkoffer
En super bedankt voor de kudo's! Leuk!
Op de achtergrond klonk het geluid van treinwielen over de rails, al snel begeleid door korte tikjes tegen het raam; het begon zachtjes te regenen. Ik stond rechtop in de coupé, starend naar de hutkoffer boven de zitplaats. Was dit mijn koffer? Dat kon toch niet anders? Er zat niemand anders in de coupé en er lag geen andere koffer. Toch was ik bang hem eraf te pakken. Wat als er wél iemand anders had gezeten en even de benen was gaan strekken. Dan zou diegene binnenkomen terwijl ik met mijn handen in zijn spullen zat te wroeten. Nee, onwaarschijnlijk.
Ik zuchtte. Moest ik wachten in mijn eigen kleding? Straf riskeren voor het niet dragen van het uniform? Damn it. Ik had eigenlijk geen keus. Het was of betrapt worden met iemands koffer of lekker awkward de enige op het perron zijn zonder uniform. Ik greep naar de leren hendels en trok ze naar me toe. Loodzwaar, heerlijk. Met trillende armpjes hield ik hem tegen, terwijl ik het gewicht langzaam op me af liet komen. Wat had ik in godsnaam allemaal mee? Een stenencollectie?
Zodra hij op de grond plofte, trok ik de gespen los. Dit was het moment van de waarheid. Ik tilde de bovenkant omhoog en herkende direct het zwarte katjespatroon van mijn pyjama. Mijn pyjama. Dit was mijn hutkoffer. Ik gooide hem verder open, voorzichtig zijn hoefde niet meer.
Woelend tussen de spullen zag ik nog een pyjama voorbij komen, wat kousen, broeken, boeken, rozijnenkoeken, en tot slot, keurig opgevouwen in de hoek, mijn schooluniform. Zenuwachtig tilde ik de rok omhoog. Ik lachte schaapachtig toen ik de opgerolde stropdas zag liggen; glanzende strepen zilver en groen. Slytherin. Ik had het kunnen weten.
Ik zuchtte. Moest ik wachten in mijn eigen kleding? Straf riskeren voor het niet dragen van het uniform? Damn it. Ik had eigenlijk geen keus. Het was of betrapt worden met iemands koffer of lekker awkward de enige op het perron zijn zonder uniform. Ik greep naar de leren hendels en trok ze naar me toe. Loodzwaar, heerlijk. Met trillende armpjes hield ik hem tegen, terwijl ik het gewicht langzaam op me af liet komen. Wat had ik in godsnaam allemaal mee? Een stenencollectie?
Zodra hij op de grond plofte, trok ik de gespen los. Dit was het moment van de waarheid. Ik tilde de bovenkant omhoog en herkende direct het zwarte katjespatroon van mijn pyjama. Mijn pyjama. Dit was mijn hutkoffer. Ik gooide hem verder open, voorzichtig zijn hoefde niet meer.
Woelend tussen de spullen zag ik nog een pyjama voorbij komen, wat kousen, broeken, boeken, rozijnenkoeken, en tot slot, keurig opgevouwen in de hoek, mijn schooluniform. Zenuwachtig tilde ik de rok omhoog. Ik lachte schaapachtig toen ik de opgerolde stropdas zag liggen; glanzende strepen zilver en groen. Slytherin. Ik had het kunnen weten.
Reageer (6)
Vind dit nu al zo'n leuk verhaal!
7 jaar geledenAAH. LIEF. Bedankt!! xxx
7 jaar geleden