Hoofdstuk 25

Nouvelle nam het stukje perkament met trillende vingers vast. Het was te donker in de kamer om het te kunnen lezen. Snel fatsoeneerde ze haar kleding en stapte de kamer uit. Ze keek even gedesoriënteerd rond. Waar waren ze ook al weer heen gegaan? Nouvelle probeerde zich de vorige uren opnieuw in te beelden. Maar zodra ze aan Draco dacht, voelde ze een holle leegte. Hij was weg.
Buiten kwam de zon pas net op, dus de meeste leerlingen zouden nog aan het slapen zijn. Nouvelle haastte zich terug naar de leerlingenkamer. Er zaten al een paar leerlingen in hun ochtendjas. Ze snelde door naar de slaapzaal en kroop meteen tussen de lakens. Ze rilde over haar hele lijf, ook al was het helemaal niet koud in de slaapzaal. Trillend tastte ze in de zak van haar gewaad en haalde het stukje perkament eruit. Ze plooide het langzaam open en keek vertederd naar Dracos hoekige, jongensachtige geschrift. Haar hart klopte in haar keel toen ze begon te lezen.


Nouvelle,

Asjeblieft, probeer me niet te schrijven. Kom me ook niet zoeken. Blijf gewoon waar je bent. Ik hoop dat ik de kans krijg om alles uit te leggen. Ik mis je nu al en het spijt me.

Ik houd van je,
Draco

Nouvelle onderdrukte een snik. Ze wist niet goed waarom ze nu eigenlijk huilde. Was het huilen van vreugde, omdat hij zo min of meer zei dat hij terug zou komen en dat hij had geschreven dat hij van haar hield? Of huilde ze juist omdat hij niet met zekerheid kon zeggen of hij terug kwam en ze hem toch doodgraag wilde laten weten dat zij ook van hém hield? En dan had hij haar ook nog verboden om hem proberen te schrijven of ze zoeken. Nouvelles gedachten bleven maar op Draco gericht, en ook met die gedachten viel ze in slaap.
Ongeveer een uur later werd Nouvelle gewekt door Lauren, die ongerust langs haar bed stond. "Gaat het wel? Ben je ziek?" Nouvelle kneep haar ogen stijf dicht. Ze had over Draco gedroomd en dan kwam mevrouw Zeur haar gewoon wekken?! "Volgens mij moet je naar madame Plijster hoor. Je ziet er nogal... bleek uit." Lauren klonk opeens zo ver weg, alsof Nouvelle watjes in haar oren had. Jeetje, nee ze was niet ziek! Ze had gewoon een gebroken hart. En ze wilde nu met rust gelaten worden.
Nouvelle hoorde Lauren de kamer verlaten en ze zuchtte opgelucht. Het was er muisstil. Nouvelle opende het stukje perkament weer en las het telkens opnieuw, ook al kende ze het helemaal vanbuiten. Mis je nu al. Nouvelle zuchtte. Hij had geen idee hoe erg zij hem miste. En ze vroeg zich af of hij op dit moment ook met zijn gedachte bij haar zat. Op één of andere manier troostte dat haar een beetje.
Het volgende moment kwam Lauren weer binnengewandeld. Deze keer had ze één van haar andere vriendinnen bij. "Kom op, laten we haar naar beneden brengen." Nouvelle kreunde en ging maar zelf rechtop zitten. Ze ging zich heus niet laten drágen. "Ik loop zelf wel hoor." Mompelde ze naar de vloer. Lauren en het andere meisje keken elkaar fronsend aan, maar stemden toen toch maar in. Nouvelle trok vlug haar gewaad aan en wandelde sloom naar de ziekenzaal, onder streng toezicht van Lauren en het andere meisje.
Even later lag Nouvelle weer half slapend in een bed. Deze keer niet in haar gezellige slaapzaal, maar de grote witte ruimte die dienst deed als ziekenzaal. Nouvelle hoorde vage stemmen naast haar bed. Aha, Lauren en het andere kind waren er nog steeds. Ze leken te fluisteren. Misschien wilden ze haar niet wakker maken, of... Praatten ze over iets wat Nouvelle niet mocht horen.
"Ik heb gehoord dat Draco de school heeft verlaten!" Het meisje klonk opgewonden en vergat even haar stem de dempen. Lauren siste kort. "Ja, gisterennacht. Ik heb het ook gehoord." Het bleef even stil. "Denk je dat Nouvelle het ook weet?" Nouvelle opende haar ogen een héél klein beetje. Ze zag nog net dat Lauren haar schouders ophaalde. "Wat erg voor haar. Moet iemand het niet vertellen?" Nouvelle kneep haar ogen weer dicht. Hopelijk kwam niemand het haar vertellen. Ze had geen zin om het aan te moeten horen. Dat maakte het alleen nog meer... Echt. Ze snoof diep en rolde zich op haar zij. De twee mesjes hielden hun adem in en keken geschrokken naar het bed. "Ik denk dat we maar eens moeten gaan." De twee stonden op en verlieten de zaal. Nouvelle opende opgelucht haar ogen en draaide zich weer op haar rug. Een tijd lang bleef ze naar het plafond staren. Tot ze opeens een ander bed hoorde kraken. Ze lag hier niet alleen! Nouvelle was zo snel in slaap gevallen dat ze bij het binnenkomen er niet op had gelet of er nog mensen ziek waren. Ze kroop recht en leunde op haar ellebogen. Een paar bedden verder lag... Matthew. Nouvelle hapte naar lucht en piepte iets dat op "Ooh!" leek. Ze herinnerde zich meteen weer het gevecht op de binnenplaats en het bewusteloze lichaam van Matthew dat doot Dracos toedoen slapjes tegen de boom had gelegen. "Matthew?" Ze fluisterde schor. Het leek wel alsof haar stem van heel ver kwam. Natuurlijk hoorde hij haar niet. "Matthew!" Deze keer klonk het al een beetje meer verstaanbaar. "Hé! Psst! Farrow!" Siste Nouvelle zijn kant uit. Waarom reageerde hij nou niet?! Er was toch niets erg met hem hè? Nouvelle kalmeerde zichzelf door maar aan te nemen dat hij gewoon een diepe slaper was. Niks aan de hand. Ze ging weer liggen en sloot haar ogen.
"Nouvelle!" Er klonk een zacht gelfuister door de zaal. Het was alweer donker en de witte lampen gaven maar weinig licht. Had Nouvelle zo lang geslapen? "Nouvelle!" Het gefluister werd steeds luider en dringender. Nouvelle opende haar ogen en wankelde rechtop. "Hèhè, eindelijk." Een paar bedden verder zat Matthew met een dwaze grijns op zijn gezicht. Hij was wakker! En hij deed weer net zo maf als anders. Er was dus echt niks aan de hand geweest. Nouvelle lachte opgelucht. "Wat doe jij hier eigenlijk?" Matthew fronste en rolde op zij zij. Met zijn hoofd op zijn arm keek hij haar doordringend aan. Nouvelle slikte. "Ik voelde me niet zo lekker." Gaf ze toe. De reden daarvoor besloot ze nog maar even voor zichzelf te houden. "Oh." Matthew keek even de zaal rond. "Ik vroeg me af... Ik bedoel... Je hebt geen bezoek gehad vandaag. Waar is Draco?" Nouvelle kon aan zijn stem horen dat hij zich misschien een beetje geneerde voor deze vraag. Nouvelle zuchtte droevig. "Die is..." De holle leegte verpreidde zich weer bliksemsnel door haar hele lichaam. Het bed van Matthew kraakte even en opeens stond hij naast Nouvelles bed. "Ik weet niet hoor. Maar is hij misschien de reden dat je hier ligt? Heeft hij je pijn gedaan?" Hij fronste diep en keek op Nouvelle neer. Geschrokken keek ze hem aan. "Nee!" Riep ze meteen uit. Maar eigenlijk had hij in zekere zin wel gelijk. Hij bedoelde het dan wel anders maar... "Nouja, eigenlijk wel." piepte ze verslagen. Nu had ze één of ander scheldwoord verwacht en een boze, overbeschermde vriend. Maar het bleef gewoon stil en Matthew ging op het bed naast het hare zitten. Nouvelle zuchtte diep en begon een kort verhaal over de vorige nacht. Natuurlijk liet ze het deel van die vreemde kamer wel weg. Aan het eind van haar verhaal zat Matthew al naast haar en sloeg hij opeens zijn armen om hem heen. Nouvelle had niet eens meer de kracht om hem weg te duwen of iets dergelijks. En dus liet ze zich maar in slaap wiegen, in de armen van iemand waarvan ze had gewild dat hij witblond haar had en zo koppig als een ezel was.

Sorry dat het zo lang duurde!
Ik had een drukke periode op school. Hopelijk hebben jullie nog steeds zin om de rest van het verhaal te volgen.
Ik kan wel al verklappen dat het einde erg dichtbij komt!

xx