-14- Dagboek

Ik weet voor het eerst niet hoe je zoiets begint. "Lief dagboek, vandaag ben ik niet zo lief geweest..." Zoiets?

In feite kwam het gewoon dat het regende en ik dus helemaal nat was. Komt Luca dus mij uitlachen. Ik heb hem afgesnauwd. Daarna bied hij ook nog zijn excuses aan. Ben ik zo'n heks?
Later luister ik hem ook nog af. Ik heb geen idee waar het over ging, maar het was geen vrolijk gesprek. Dat was wel duidelijk zo. Kom ik ook nog ertussen. En dat pikt hij ook zomaar. Hij vroeg zoiets van; "Wat moet ik nu doen?" en toen antwoordde ik dus met; het lichaam verstoppen en een alibi verzinnen. Ik ben echt slecht. Vertel mij wat. Maar het gekste is ook nog dat hij begint te lachen. Zo hard dat hij begon te huilen. Is er iets mis met mij, hem of is er iets mis met ons beide?
Daarna kon Luca het ook niet laten om mijn boodschappenlijstje pijn te doen, met mij erbij. Hij begon over het brood, als voorzorgsmaatregelen. Het was wel gênant, want welke 19 jarige kan nog niet koken?
Het werd daarna aardig druk in het café dus Luca moest daarna ook nog aan de slag. De rest van de tijd in het café heb ik maar zitten lezen. Uiteindelijk heb ik maar iets besteld en ik ben eerder naar huis gegaan. Mijn vest en jas kreeg ik terug, ze waren zo warm! Lekker! Maar ik had het wel een beetje te warm.

We hebben morgen afgesproken. In de stad natuurlijk, hij zou me rondleiden. Ik ben wel benieuwd wat hij allemaal te vertellen heeft.

Dan nog iets, wanneer ben je nu volwassen? Voordat ik naar het café ging ben ik bij een boekenwinkeltje binnen gelopen. Ik heb daar een kookboek gekocht met simpele gerechten, ik ga mezelf leren koken. Ik voel me niet echt volwassen. Zo zie ik er ook niet uit. Mensen schatten mij altijd jonger dan dat ik eigenlijk ben. Ik vind dat irritant, mensen denken altijd dat ik 16 ben. Maar eigenlijk ben ik dus gewoon 3 jaar ouder.
Mijn moeder kwam een aantal maanden geleden met het gekke idee dat ik voor mezelf moest kunnen zorgen. Zij en papa hadden een mooi huisje gevonden en ik zag mezelf daar ook nog in wonen. Tot mama iets zei over de indeling van het huis. Die avond werd het duidelijk dat ik niet eens mee zou verhuizen. Ze stelde me de keuze: ik ging op mezelf wonen en zij zou helpen met iets vinden of ik kon het helemaal zelf doen. Ik was eigenlijk best wel boos weet je. Was ik daar dan zo tot last? Waarom heeft ze dat dan nooit gezegd? Ik voelde me klein en verdrietig. Later boos, dit was een rotstreek.

En nu? Nu alle dozen zijn uitgepakt en verdwenen begin ik me meer bewust te worden van de situatie. Nu ben ik alleen en op mezelf, zoals mijn moeder het wilde. Maar of dit mijn keuze was....

Er zijn een paar dingen die ik heb gekozen. Het idee om in een andere stad te wonen, dat was mijn idee. Mijn moeder was het daar niet mee eens, maar ik wilde ergens anders wonen. Dan maar helemaal zelfstandig. Ik dacht dat er bij een nieuw begin ook een nieuwe stad hoorde. Ik dwaal er rond, vind er werk en wat gezelschap. Maar tegelijkertijd ben ik er ook zo alleen, omdat het zo nieuw is. Ik geloof dat je niet alles kunt krijgen en dat het oké is om uit je 'comfortzone' te zijn.
Wat ook mijn idee was, is de keuze van wonen. Mijn moeder weet maar half waar ik woon en ik heb geen foto's gestuurd. Eigenlijk heb ik niks meer gestuurd na de dag dat ik echt daadwerkelijk vertrok. Het enigste wat ik nog stuurde was: "De sleutels liggen op tafel". Mijn moeder stuurde een paar dingen terug en haar laatste bericht was de vraag hoe het met me ging. Dat was 2 dagen geleden en ik had nog niks geantwoord.

Ik mis mijn moeder wel, maar eerlijk gezegd heb ik geen idee hoe ik met haar praten. Als ik iets had dan kwam ik naar haar. Als alles nog gewoon was tussen ons dan had ik haar vertelt van Luca. Maar dat is het niet, dus stuur ik maar niks naar haar. Ik hoop dat ze het gezellig heeft in haar huis.

Ik probeer me dus te vermannen en anders te denken. Hoe het ook is gekomen, ik ben hier nu. Ik ben hier nu in mijn kamer, in deze stad. Het heeft geen zin om terug te kijken. Ik kijk liever vooruit. Zoals morgen met Luca. Zoals het leren koken morgen. En het beginnen met werk overmorgen.

Ik heb genoeg dingen om naar uit te kijken, in de plaats van terug te krijgen.