-12-

Vittoria keek op. Luca bloosde hevig en vond zijn schoenen interessanter. Ze wist even niet meer wat ze moest zeggen. Ze vond het wel lief, want wie geeft een hoodie aan een min of meer vreemde? Het was niet zo eng, Luca zou er verder toch niks mee bedoelen. Hij was niet geïnteresseerd in haar, althans niet op die manier. Daar was ze zeker van. Hij bedoelde er dus niks mee en dat blozen was omdat hij het heet had gekregen. Heel verklaarbaar allemaal.

"Wat lief van je! Hij is echt heel warm. Ik hoop niet dat je de hoodie binnen nu en wanneer mijn vest droog is nodig hebt..." Luca keek op en schudde 'nee' heel snel.
"Ik zal je vest wel in de gaten houden. Als ie lekker warm is krijg je m terug. De verwarming staat er best wel hoog aan dus als het goed is moet ie wel snel droog zijn." Luca grijnsde en voegde er daarna nog aan toe: "Die hoodie staat je anders wel echt goed!"
Vittoria keek hem even ongelovig aan. Yeah right, in zijn dromen dat ze er in die hoodie goed uitzag! Die jongen was echt ongelofelijk. Een goede acteur. Maar ze mocht Luca wel. Hij had humor en een goed hart. Luca zat haar ondertussen dromerig aan te kijken. Vittoria besloot Luca wat te plagen. "Je hebt je ontbijt al op... Moet jij nu niet weer terug aan het werk?" Ze grijnsde naar Luca, daar had hij niet op terug. Terwijl Luca besefte dat hij een koekje van eigen deeg had gekregen keek hij Vittoria wazig aan. Die jongen zat duidelijk niet met zijn gedachtes op aarde.
Er kwam niet echt beweging dus Vittoria tikte op zijn hand. Hij begon te glimlachen en leek in een keer weer bij zijn positieven te zijn. Misschien was Luca dus toch geen buitenaards wezen.......

Hij knikte, mompelde gehaast iets in de trant van; "kom zo terug" en weg was hij. Het bleef toch wel een vreemde jongen. Hij was de hoek nog net niet gepasseerd toen hij in keer stopte met lopen. Langzaam draaide hij zich om terwijl hij wat bedenkelijk keek. Wat langzamer liep hij terug naar Vittoria. "Heb jij morgen iets te doen en hoe goed ken jij de stad?" Vittoria keek hem even aan.
"Ik heb morgen niks te doen en nee ik ken deze stad niet heel goed. Waarom vraag je dit?" Luca begon te glimlachen. Hij was net een klein kind dat een koekje uit de koekjestrommel had gepakt zonder dit aan zijn moeder te vragen. Hij haalde diep adem en zei: "Zou je het leuk vinden om met mij door de stad te wandelen voor een paar uurtjes? Ik kan je veel dingen laten zien enzo... Het zou een hele eer voor mij zijn!" Vittoria dacht even na. Dit was wat ze wilde, maar nu was hij wel weer tijd kwijt aan haar. Was dit wel verstandig? Ze kende hem nog niet zo heel lang!

Luca had haar zijn hoodie gegeven, hij had dan goede bedoelingen. "Weet je het zeker? Als het niet te veel moeite is..." Luca schudde nee en vroeg waar ze dat in hemelsnaam vandaan had. Vittoria haalde haar schouders maar op en dacht nog even na. Ze stemde in. "Hier afspreken? En hoe laat?"

Ze spraken af. Luca was ondertussen al weg en Vittoria ging achterover leunen. Ze pakte het kookboek uit haar tas en begon een menu op te stellen. Morgen ging ze boodschappen doen en koken. Misschien was het handig om ook broodjes te kopen met wat beleg, mocht het mis gaan. Ze zocht een gerecht uit en stelde het boodschappenlijstje samen. Toen ze alles opgeschreven had kwam Luca nog langs. "Lust je nog iets?" Vittoria schudde haar hoofd, ze had het intussen warm genoeg gekregen.

Of dat nou kwam door de hoodie of door de gedachte dat ze zelf moest koken morgen wist ze niet.
Misschien kwam het wel door de afspraak die ze morgen had staan. Of dat ze moest beginnen met werken woensdag.
Vittoria besloot naar de wc te gaan omdat ze het zo warm had. Op haar weg heen kwam ze langs de bar. Luca was druk aan het bellen. Hij zwaaide nogal wild met zijn armen en hij was op gedempte toon aan het praten. Ze vond het fascinerend. Het was wel duidelijk dat niet veel mensen dit mochten horen. Hij haalde zijn hand door zijn haren. Nu zaten zijn haren in de war. De idioot toch... Vittoria lachte zachtjes. Af en toe was die jongen een warhoofd. Luca was niet in staat om te lachen. Het leek in ieder geval een heel serieus telefoongesprek.
Luca vloekte.

"Verdorie man, wat moet ik nu doen?"