-11-

Ze ging zitten in 'haar' hoekje. Daar besteedde niemand aandacht aan een meisje die net een douche had gehad met haar kleren aan. Verschrikkelijk. Ze kreeg de rillingen, het was erg koud. Ze deed haar jas open, dat ging nog wel. Maar toen moest haar jas nog uit.
Het lukte niet. Ze hoorde voetstappen en keek op. "Lukt het niet?" Dat was Luca, hij grijnsde nog steeds. Dat hij hier plezier om had! De gedachte alleen al.... Vittoria werd chagrijnig.

Vittoria was altijd net een open boek. Wat ze voelde was van haar gezicht altijd af te lezen. Haar leraren schrokken altijd daarvan, haar familie wist niet beter. Haar moeder deed het ook. Zij kon niet verbergen wat ze voelde. Het was altijd heel direct, wat fijn was. Maar van de andere kant was het soms ook niet handig. Mensen schrokken dan of wisten niet wat ze moesten doen. Vittoria was ook nog eens koppig, ze bleef vaak het gevoel vasthouden. Wat had ze daar al eens problemen mee gehad...

Luca schrok. Ze keek kwaad. Koel zei ze; "Klaar met lachen?" Vittoria kookte vanbinnen. Dit was pure leedvermaak voor hem en het enige wat hij kon doen was stom lachen. Luca kon beter helpen in de plaats van dit. Luca's lach was weg en hij keek naar zijn voeten. "Sorry... Je hebt gelijk..." zei hij zachtjes. Weer een rilling. Ze had het koud en natuurlijk was haar vest ook nat. Haar vest was een van de warmste die ze had. Die jas zou niet drogen zo, dus ze zou in natte kleren weer naar huis moeten. Luca zag dat ze rilde en liep naar haar toe. "Hier, laat me je helpen..."
De jas ging uit. Haar vest was nat, haar broek was nat. Vittoria deed haar armen over elkaar en rilde weer. "Die vest is ook doorweekt. Ik leg deze wel op de verwarming in de personeelskamer, daar is het altijd heel warm. Geef je vest ook maar."
Vittoria twijfelde heel even, ze kon eigenlijk niet heel de dag in een nat vest rondlopen... Ze gaf haar vest aan Luca en weg was hij. Ze keek hem na, hij zei iets tegen de barjongen en hij knikte. Vervolgens keek de jongen naar haar. Ze sloeg haar ogen neer. Kippenvel op haar armen, ze rilde nog een keer. Even later kwam de jongen van de bar naar haar toe met een kop. Er zat een hete vloeistof in de kop maar wat zag ze niet. Ze rook het wel, het rook naar chocolade. Warme chocolademelk!
Hij zette de kop voor haar neer. "Deze krijg je van het huis" en hij knipoogde. Vittoria voelde dat ze een beetje rood werd, terwijl ze het koud had. "Dank je wel" stamelde ze en ze lachte vriendelijk.
De jongen liep terug en ze pakte de mok op. Haar handen sloeg ze om de mok heen en ze blies. De warme damp verwarmde haar gezicht en even sloot ze haar ogen. Toen ze haar ogen weer open deed kwam Luca naar haar toegelopen. Hij had iets roods in zijn handen. Hij keek verlegen en vertraagde zijn pas. "Je hebt heel koud en ik ehhh.... Ja, nou ik wil natuurlijk niet dat je ziek wordt..." Hij stamelde wat en hij werd rood. Hij was eigenlijk best schattig. Dat ze hem net nog naar hem had gesnauwd... Dat was niet netjes van haar.
Vittoria snapte niet waar hij naar toe wilde gaan. "Kijk, doe deze hoodie maar even aan. Het is misschien een beetje te groot maar wel warm... Oh ja, hij is ook net gewassen..." Vittoria nam de hoodie aan. De opdruk, witte letters, zei zoiets als 'California Est 1965'. Ze keek even naar de grond en zuchte. "Luca het spijt me dat ik net zo deed. Ik bedoelde het niet zo. Sorry!" Hij schudde zijn hoofd. "Nee ik sorry. Het was niet grappig. Trek die hoodie nu maar aan.." Ze glimlachte en keek hem aan. Luca leek er ongemakkelijk van te worden. Ze besteedde er geen aandacht aan, het was waarschijnlijk niets. Even later had ze het al warmer. De hoodie was inderdaad te groot. Luca liep weg en gebaarde dat hij er zo aan kwam. Ze dronk wat van haar warme chocolademelk.

Oeps. Te heet. Vittoria had haar tong weer eens verbrand. Dat deed ze altijd. Met thee, warme chocolademelk, soep... De lijst van de keren was eindeloos. Ze zuchtte, ook dat nog vandaag. Luca kwam niet veel later terug met twee borden. "Ik hoop dat je van ei houdt en dat je mij waardeert als gezelschap.." Vittoria lachte maar keek even naar de twee borden. "Ik heb nog niet ontbeten..." Ze schudde haar hoofd en lachte.
Het ontbijt was lekker en ze had het naar haar zin. Het gesprek met Luca was leuk. Totdat ze de vraag stelde waar hij even na moest denken.

Ze vroeg: "Luca, van wie is die hoodie?" Hij dacht even diep na. Was hij nou aan het blozen? Hij haalde diep adem en antwoordde daarna heel verlegen. Terwijl hij haar vertelde van wie de hoodie was keek hij naar de grond.

"Van mij, het is de warmste hoodie die ik heb. "