-10-

Het was een irritant geluid.
Het piepte hard, veel te hard. Welke idioot kon deze herrie maken?

Vittoria schoot overeind. Het was haar wekker. Gisteravond had ze haar wekker gezet om 7 uur, omdat ze dat een goed idee vond. Nu leek het idee haar minder. Normaal stond ze om 7 uur op maar gisteren was ze zo laat naar bed gegaan dat ze gewoon te moe was. En dan te bedenken dat het over 2 dagen woensdag was.
Ze zuchtte en zette haar wekker uit. Normaal ging ze dan terug liggen en 5 minuten wachten maar Vittoria wist dat ze te moe was en dat ze meteen weer in slaap zou vallen als ze dat zou doen. Dan maar plan B; meteen opstaan. Ze kleedde zich aan, de struggle van wat ze vandaag aan moest had ze gisteren al gehad. Vittoria legde haar kleding altijd de avond ervoor klaar zodat ze s'ochtends meteen kon aankleden zonder eerst drie kwartier voor haar kledingkast te staan.
Nadat ze was aangekleed nam ze een boek uit de boekenkast en samen met pen en papier stopte ze deze in haar tas. Als het café dicht was zou ze moeten leren koken, hoe zou ze dat gaan doen? Ze kon niet eeuwig uit eten gaan. Vittoria deed haar jas aan en een sjaal om. Het begon kouder te worden. Haar wollen muts had ze in haar kast verstopt, die had ze nu nog niet nodig gelukkig.
Ze sloot de deur achter haar dicht en liep naar buiten. De wind was guur, de sjaal was geen overbodige luxe. Haar moeder zei altijd dat Vittoria de koukleum van de familie was omdat ze het altijd koud had. Vittoria was het daar niet mee eens; ze had het niet altijd maar vaak koud. Dat was iets anders. Haar moeder... Vittoria voelde zich een beetje schuldig en zuchtte. Ze liep naar het café, de straten waren verlaten. Er brandde licht bij een winkel die al geopend was. Het was een boekenwinkel die ze nog niet eerder had gezien. Het zag er klein uit en Vittoria keek naar binnen. Misschien hadden ze daar wel kookboeken! Ze liep naar binnen en het was er aangenaam warm. Ze keek een beetje rond, het waren zoveel boeken! "Kan ik u misschien helpen?"
Ze schrok en draaide zich om. Voor haar stond een vrouw van middelbare leeftijd met een vriendelijk gezicht. Ze had blond haar en blauwe ogen. Op haar zwarte vest had ze een broche gespeld in de vorm van een strikje. "Ik ben op zoek naar kookboeken..."
De vrouw lachte en wenkte haar. "Hier links staan de kookboeken.. Wat voor kookboek zoek je? De Aziatische keuken of de Franse keuken of wil je een kookboek dat alleen Italiaans bevat?" Vittoria lachte en antwoordde verlegen: "eigenlijk zoek ik een kookboek met simpele gerechten. Heeft u die ook?" De vrouw draaide zich om en keek haar even aan. "Simpele gerechten?" Vittoria voelde zich bekeken en gek. De vrouw keek haar aan alsof ze net iets heel geks had gezegd. "Maar meisje toch, het leven is veel te leuk voor simpele gerechten!" Vittoria glimlachte zich verontschuldigend en ze kuchte even. Ze voelde zich wat ongemakkelijk. "Ik vind koken niet leuk en ik kan het ook niet." De vrouw keek haar bedenkelijk aan.
"Heb je ooit al dit boek gezien?" Ze hield een boek voor haar neus. Het was vrolijk geïllustreerd en het zag er leuk uit. Vittoria pakte het boek aan en bladerde er even door. Pasta met broccoli en pesto.... Zag er lekker uit. Er stond zelfs in hoe je vlees bakte.
Ze knikte, dit boek wilde ze hebben. Vittoria rekende het boek af en zei gedag. Voordat ze naar buiten liep bleef ze even stilstaan. Het was een poster die haar aandacht trok. Het ging over een kookcursus. Op de poster stond dat het niet uitmaakte of je een beginner was of gevorderde, je moest alleen grote interesse hebben in de Italiaanse keuken. Eronder stond het e-mailadres dat je kon mailen. Ze dacht even na, wat had ze te verliezen? Ze schreef het e-mailadres op en verliet de winkel. Toen ze buiten was draaide ze zich even om. De vrouw in de boekenwinkel keek haar aan. Of nee, de vrouw keek anders.

Ze glimlachte vriendelijk naar haar. Vittoria glimlachte terug en liep vervolgens door naar het café. De wolken waren grijs gekleurd, gevaarlijk grijs. Vittoria was normaal gek op grijs maar dit soort grijs gaf haar geen goed gevoel. Het begon te druppen. Vittoria dacht dat het maar even zou duren, dat het miezerde was niet erg.
Het begon harder te regenen. Vittoria versnelde haar pas. Nog drie straten en dan was ze er. Natuurlijk was ze vergeten een paraplu mee te nemen...
Het begon nog harder te regenen. De regen leek niet te stoppen, het leek eerder meer te regenen. Haar jas was niet waterdicht en de stof was al nat. Het kwam met bakken uit de lucht. Nog een straat....
Vittoria rende, er zat niks anders op. Haar haren waren nat, haar jas was al nat. Ze zag het café... De redding!

Ze vluchtte het café in en toen was het droog. Ze was een en al nat. Een aantal mensen keken op, maar daarna ging hun aandacht ergens anders naar toe. Maar één iemand bleef kijken. Daar stond de persoon, achter de bar. De persoon grijnsde zelfs even.

Het was Luca.