Hoofdstuk 9

Na de training van vandaag blijkt dus dat het nieuwtje het gesprek van de dag is. Ik loop naar het strand. Ik ben best gefrustreerd omdat een heleboel mensen me al hebben gevraagd of het waar is, ik weet dat het wel zo is maar ik moet me er wel elke keer onderuit praten terwijl ze ook aan elkaar kunnen vragen of het waar is. Alsof mensen normaal wel problemen hebben met roddelen. Ik trap tegen een steen en zie dat er een paar jongens al bij het strand staan. Als ik dichterbij kom zie ik dat het een paar jongens van het Engelse team zijn, drie van het Italiaanse team en vijf van ons team. Ik ga op een afstand zitten en kijk maar gewoon, ik durf te wedden dat de andere teams het nieuws ook hebben gezien en heb geen zin in meer vragen. Dan gaat mijn telefoon. Ik kijk en zie dat het Destra me belt. Ik loop een stukje weg zodat ik zeker ben dat niemand me hoort. Als ik op een verlaten stuk strand aan komt met merendeels rotsen en een paar plasjes water neem ik op.

Telefoongesprek Destra en Saïra:
Saïra: Waarom bel je?
Destra: Omdat we hier ook het nieuws kijken.

Ik schiet in de stress, als Destra dat van die jongens heeft gezien ben ik de klos.

Saïra: En dat moet je mij mededelen?
Destra: Wel als het over jou gaat, hoe kan je zoiets nou doen?! Je weet toch dat het geheim moet blijven?!
Saïra: Natuurlijk weet ik dat! Ik los dit wel op!
Destra: Hoe ben je dat van plan?
Saïra: Die jongens waren stomdronken, het is niet alsof een iemand ze zal geloven!
Destra: Ik hoop het maar voor je, hiermee gaan we je niet helpen. Je zorgt er maar voor dat het geheim blijft.

Dan hangt hij op. Ik trap boos tegen een steen voor me en zie in een plas water dat mijn oogkleur is verandert, rood. "Verdomme," mompel ik als ik rustig probeer te worden. Dan trap ik tegen een steen aan waar een barst in komt. Ik blijf er tegenaan trappen tot hij afbrokkelt en word daarna rustig. Dan begint de muziek weer te spelen.



Mijn ogen zijn weer terug verandert naar blauw. Ik loop terug en Celia komt me meteen tegemoet gelopen. Niet weer... "Nog over vanochtend..." begint ze maar ik onderbreek haar. "Sorry, geen tijd, ga trainen!" roep ik als ik naar het voetbalveld loop waar een ander team staat. Er staat een man bij die nogal eng grijnst, misschien hun coach? "Kan je misschien je team en coach hier verzamelen?" vraagt hij. "Waarom zou ik dat doen?" vraag ik als ik mijn armen over elkaar sla en uitdagend een stap naar voren zet. "Wij zijn hier om een wedstrijd te voetballen, wie wint mag verder spelen in dit toernooi," zegt de man, dus hun coach. Ik blijf even met mijn mond open staan maar pak dan mijn telefoon. Ik stuur een bericht in de groepschat:
Noodgeval, iedereen NU naar het voetbalveld!

Het duurt een paar minuten maar dan staat het hele team hier. "Wat was het noodgeval?" vraagt Mark. Is hij blind of zo?! "Hier staat, zoals je waarschijnlijk kan zien, nog een team die onze plek in het FFI willen hebben en daarom een potje willen voetballen," zeg ik als ik naar mijn kamer loop. Ik ben er wel even klaar mee, ze mogen het zich zelf uitzoeken. Ik pak mijn telefoon en ga eens zelf op het nieuws kijken. Er is blijkbaar een update gekomen dat de jongens zeker weten dat ik er ben en dat mensen zich afvragen of ze de waarheid spreken maar dat sommige ook wel geloven dat ze het bij het juiste eind kunnen hebben. "Ik ga dit gewoon zijn gang laten gaan, dan komt het vanzelf goed. Mensen zijn zo naïef," mompel ik. In de demonen-wereld had ik ook problemen waar ik me niet zo makkelijk onderuit praatte. En anders kan ik altijd nog zeggen dat er een stok of zo lag en ik ze daarmee knock-out heb geslagen ter zelfverdediging en dan zeg ik tegen Raimon... dat ik het niet wou vertellen omdat ik geen problemen wou. Ik ga op mijn bed liggen en staar naar het plafond.

Na een tijdje hoor ik blij geschreeuw van buiten komen. Ik kijk uit het raam en zie het team dat vandaag was aangekomen, ook weer vertrekken. Ik loop weer terug naar buiten. "Waarom bleef je niet bij de wedstrijd?" vraagt Camelia. "Ik had wat hoofdpijn, ik heb even geslapen en werd wakker van het geschreeuw," zeg ik als ik naar de, nog steeds schreeuwende, jongens knik. Dan komt Celia aangelopen. "Heb je de nieuwste update van het nieuws al gezien?" vraagt ze. "Nee, hoezo?" lieg ik. Celia laat haar telefoon zien en ik lees het artikel opnieuw. "Pfft... hoe vaak moet ik nog zeggen dat ik het niet was? Ik was in een winkel rond die tijd," zeg ik geïrriteerd. "In welke winkel?" vraagt Celia nieuwsgierig. "Boekenwinkel in de buurt," antwoord ik nonchalant. Ik loop van de meiden weg en kom meteen weer de volgende persoon tegen die me waarschijnlijk vragen wilt stellen, Archer. Ten minste een persoon tegen wie ik eerlijk kan zijn. "Hey, weet jij toevallig waar al die nieuwsberichten over gaan?" vraagt hij. "Als ik het goed heb; een paar jongens die een meisje lastig vielen en die zijn op mysterieuze hun bewustzijn kwijt geraakt waardoor het meisje kon ontkomen," zeg ik. "Je vergeet alleen een detail," merkt Archer op. "Oh ja, dat meisje ben ik en die mysterieuze wijze is... ik weet eigenlijk ook niet wat het is maar als ik met mijn vingers knip kunnen mensen hun bewustzijn verliezen," zeg ik terwijl ik op let dat niemand het hoort. "Ik weet dat dit misschien niet aan mij is om te zeggen maar ik denk dat je voorzichtig moet doen," zegt Archer. "Geen zorgen, ik heb voor alles al lang gezorgd," zeg ik als ik doorloop naar het strand en daar met de jongens ga zwemmen.

Reageer (1)


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen