-8-

Vittoria deed haar ogen weer open. Er waren inmiddels al 10 minuten verstreken sinds ze hier binnenkwam en de dozen waren nog steeds niet uitgepakt. Ze stond langzaam op en ging op de grond zitten voor een doos.
De doos was niet heel makkelijk open te krijgen aangezien ze heel creatief was geweest met de tape. Vittoria was nogal bang dat de dozen open zouden gaan, dus toen ze klaar was met haar plakwerk was de doos onmogelijk nog open te krijgen. Het doel was in ieder geval bereikt, maar het was nog een hele opgave om de doos open te krijgen nu. Gelukkig had ze in haar etui altijd een schaar zitten. Tegen de tijd dat ze de doos ontdaan had van alles wat ook maar plakte ging de telefoon.
Het was het bedrijf waar ze gesolliciteerd had. Vittoria slikte en nam op.

Een tijdje later hing ze op. Mevrouw Dijkstra was heel enthousiast geweest over haar. Vittoria en zij hadden afgesproken dat ze over 2 dagen ging beginnen. Vittoria zou dan ook in het weekend moeten werken, maar dat was niet al te vaak. Dat zei mevrouw Dijkstra tenminste. De baan leek haar leuk, het was wel iets voor haar. Misschien dat het in deze stad toch wel goed zou komen.
De doos stond nog voor haar, klaar om ontdaan te worden van alle spullen die erin zaten. Het waren er nog wel wat. Dit waren boeken, ontelbaar veel boeken. Vittoria knikte goedkeurend naar de doos, ze was blij dat ze de boeken had gevonden. De tape op de volgende doos was makkelijker eraf te halen, de tape was toen namelijk op na een aantal stukjes. Er zat kleding in. Eerst de zomerkleding en daarna de winterkleding. Zomerkleding had ze nauwelijks nodig gehad want Vittoria was niet op vakantie geweest. Ze zette de doos bij de kast neer en begon de kleding eruit te halen. Tegen de tijd dat ze klaar was met de kleding zat de kast al aardig vol. De tweede doos met kleding betrof de kleding die ze op de hangertjes hing. Ze was na 9 minuten klaar en keek rond. De boekenkast moest nog gevuld worden met alle boeken. Deze taak zou veel tijd in beslag nemen en Vittoria besloot dit dan ook de volgende dag te doen. De kookboeken haalde ze wel al uit een andere doos en ze zette die in haar kleine keukentje. Het werd wel eens tijd om zelf te leren koken.
Vittoria kwam nooit echt verder dan appelflappen, heel veel taarten en zoet en een gebakken ei. Een tosti, dat lukte haar vaak ook nog wel. Vittoria wist niet waar ze mee moest beginnen. Was dit het dan? Zelfstandig wonen betekende dus niets meer dan zelf dozen uitpakken, eten voor jezelf koken, alles netjes houden en op te ruimen? Het klonk niet zo erg, maar Vittoria had een licht vermoeden dat het wel eens meer dan dit kon zijn.
Enfin, haar leven zat niet meer volledig in dozen en het was een stuk opgeruimder. De dozen die inmiddels leeg waren had ze opgevouwen en onder haar bed geschoven. Ze konden ooit nog van pas komen.
Het boek Letters To Julliet vond ze in haar tas en ze zette deze in haar boekenkast. Nu stond er heel zielig een boek in de boekenkast.
Vittoria kon het niet laten en schoof de drie dozen vol met boeken naar de boekenkast. Dan maar vast beginnen, beter met veel boeken in een boekenkast dan heel zielig een boek alleen in de kast. Ze pakte ieder boek eruit en maakte een verdeling van genre. Geschiedenisboeken bij elkaar, boeken over culturen en landen samen, romans zoals het eenzame boek weer tezamen, boeken over talen bij elkaar en als laatste had ze ook nog boeken over mode verzameld. Elk genre kreeg minstens een plank en al snel kwam ze tot de ontdekking dat er nog ruimte was voor andere boeken. Bofte Vittoria even, ze was nog een boekenwinkel in het straatje van het postkantoor tegen gekomen....

Vittoria startte haar laptop op en beantwoordde haar mails. Verder dan de irritante reclamemails had ze niks binnengekregen.
Misschien was zelfstandig leven wel gewoon heel eenzaam, zo alleen. Daar was ze goed in. Sterker nog, ze was er heel goed in. Te goed. Haar leraren vonden haar altijd maar raar. Maar na de derde klas van de middelbare school wilde ze niks anders. Dit voelde niet heel anders, Vittoria had het gevoel bij niemand te horen. Ze vond het nu nog steeds fijn.

Zo alleen zijn.