-6-

Vittoria keek hem verward aan. Had ze iets verkeerds gedaan of gezegd?
"Ik snap het niet, wat is er?" Het was niets meer dan een fluistering, ze wist niet veel meer te zeggen. Vittoria hoopte dat Luca misschien wel een vriend van haar wilde worden in deze nieuwe stad, maar ze had het dus mis.
Allerlei vreemde gedachtes spookten door haar hoofd terwijl Luca afwezig naar de grond staarde.

Hij schraapte zijn keel en ietwat minder somber vertelde hij "Hij woont wel in een andere stad, zou je dat nog oké vinden?" Vittoria schudde haar hoofd en keek hem verbaasd aan. Dit was niks ergs, was dit waar hij zich druk om maakte? "Natuurlijk vind ik dat oké!" riep Vittoria. Oeps, iets te hard. Iedereen in het café leek op te kijken en de opgewarmde toeristen waren ook stil gevallen. Typisch Vittoria, harstikke onhandig en awkward.
Luca lachte en knikte. Hij leek het niet erg te vinden dat Vittoria heel het café had ingelicht. Straks dachten al die toeristen dat ze nog iets af hadden gesproken dat zo bij de afdeling-duistere-zaakjes kon.
Ze lachte, maar Luca werd weer somber. Op een verklaring hoefde ze niet lang te wachten, daar kwam hij zelf mee.
Hij haalde lang adem en dacht ook even na. Zijn bruine ogen keken haar weer aan en Vittoria had heel even het gevoel dat ze door de bank, waar op ze zat, zakte. "Baas heeft net verteld dat hij het café vanaf volgende week woensdag voor iets minder dan een maand sluit omdat ze alles gaan renoveren...... Dus je moet een ander plekje voor zo lang zoeken.."
Vittoria vond dit jammer, ze vond de sfeer hier leuk en Luca.... Wacht, dacht ze nu aan Luca? Sinds wanneer was ze zo obsessief over een jongen?
Vittoria haalde haar schouders wat op en zei; "geeft niks, daar kun jij ook niks aan doen. Vind het wel jammer, maar dan zie ik je over een maand weer, toch?"

Hij knikte en stond op. "Volgens mij is je thee koud, ik kom je wel een nieuwe brengen." Met een knipoog stond hij op en weg was hij. Nadat Vittoria nieuwe thee had gekregen dronk ze die maar op. Natuurlijk was de thee nog heet genoeg en had ze haar tong verbrand. Vittoria was nogal klunsig. Of onhandig, hoe je het ook wilde noemen. Zelfs de simpelste dingen gingen soms nog mis.
Vittoria besloot alvast iets van de brief op te stellen, aangezien ze altijd pen en papier bij haar had. Ze keek even om zich heen, waar moest ze beginnen? De mensen in het café waren allemaal druk in gesprek en het viel haar nu pas op dat ze in haar eentje zat. Misschien was Luca daarom wel bij haar gaan zitten... Vittoria werd er een beetje verdrietig van, ze kende hier verder niemand. Alleen Luca dan, maar die zou ze voor een maand niet zien.

Ze besloot een lange introductie te geven in de eerste brief. Daarna kon ze vragen stellen en de vriend kon dan terug schrijven. Het was niet heel makkelijk, maar uiteindelijk lukte het haar om een wat ordelijke brief te schrijven. Dit na 'maar' 2 kantjes papier, lelijk bekrast en onderstreept, weg te gooien.
Het adres kreeg ze even later toen ze haar avondeten bestelde. Ze had vier uur over een brief gedaan en het begon sneller donkerder te worden s'avonds dus eerder bestellen was wel fijner.

Nadat Vittoria gegeten had vroeg ze de rekening. Luca kon het niet laten om plagerig te vragen of het met de brief gelukt was. Vittoria deed haar jas aan, draaide zich om en stak enkel haar tong uit de mond. Hij begon te lachen, het was een fijne glimlach.
Ze vroeg waar het postkantoor was en noteerde de straat. De brief ging ze onmiddellijk op de post doen, dan had ze dat alvast gedaan. Nog een kijkje erover heen zou haar weer alles laten doorstrepen. De brief kon maar beter weg.
Ze verliet het café en vond het postkantoor dankzij de duidelijke uitleg van Luca. Toen de brief eenmaal gepost was, compleet met postzegel, verliet ze het postkantoor. De koude wind sloeg in haar gezicht maar ze merkte het nauwelijks. De woorden voordat ze deur net uitliep bij het café, die hij overigens heel galant voor haar had open gedaan, hadden nogal een indruk gemaakt.
Ze wilde het niet zo zwaar oppakken, het was waarschijnlijk niets. Hij had er verder niks mee bedoeld, toch? Ze schudde haar hoofd en liep de straten gedachteloos in en uit. Even later stak ze de sleutel in het slot en keek ze rond in haar kamer. De dozen stonden nog waar ze vanmorgen stonden, alles leek stil te hebben gestaan hier. Dat terwijl haar hoofd niet stil te krijgen was. De dag speelde zich een beetje na in haar hoofd. Maar het meeste wat bleef hangen was het zinnetje bij de deur. Ze plofte op bed en deed haar ogen even dicht.

"Welterusten alvast, ik zie je morgen weer he?"