Hs 49: Marly

Ik hou mezelf stil tegenover Xavier en staar naar Kyky En Jude. "Wat zijn die 2 toch schattig samen," mompel ik. Ik kijk snel weer weg zodra ze me opmerken. "We gaan naar huis," zegt Kyky als tegen me. Jude is opeens nergens meer te bekennen, waarschijnlijk al naar de bus gegaan. Als ik op kijk zie ik dat Xavier ook al weg is. Ik kijk om me heen. "Kom je zo naar de bus?" vraagt Kyky dan. "Ja, ik kom zo," mompel ik als ik Xavier heb gevonden. Hij staat met coach Lina te praten. Ik loop ernaartoe. "Kyky zegt dat we gaan, kom je ook mee?" vraag ik aan hem. Hij kijkt me bijna verontschuldigend aan wat me zorgen baart. "Eigenlijk niet," zegt hij dan. Ik heb het gevoel alsof er een vuist in mijn maag landt. "Maar hoezo niet?!" vraag ik verbaasd. "Ik ga met Lina en Vader mee," antwoordt hij. "Maar..." begin ik maar Xavier onderbreekt me. "We houden wel gewoon contact, over de app of we bellen vast nog wel eens. Maar ik ga niet met Raimon mee." "Nou... Oké dan... Doei..." mompel ik. "Doei," zegt Xavier als hij me een knuffel geeft. Ik doe moeite om mijn tranen in te houden als hij me weer loslaat. "Mar! We gaan!" roept Mark dan vanuit de bus. Ik kan niks meer zeggen zonder dat ik nu heel hard begin te huilen dus loop ik maar naar de bus.

Ik zit nu al een uur lang in stilte in de bus. Iedereen praat blij met elkaar omdat we hebben gewonnen van Genesis, ik ben dus blijkbaar de enige die niet blij is. "Wat is er?" vraagt Kyky dan, die voor me zit. "Xavier... hij wou niet mee, hij is meegegaan met Lina en Vader," mompel ik als er een paar tranen over mijn wangen lopen. Die paar tranen veranderen al snel in een waterval en ik zit schokschouderend op de stoel. Opeens zijn alle ogen op mij gericht maar het kan me niet echt meer schelen, ik had gewoon zo graag gewild dat Xavier mee kwam naar Tokyo, mee kwam naar huis.