051 Jasmine

"Ik ga naar mijn kamer. Laat me gerust voor... even denken... oh ja, de rest van mijn leven! Als ik het geld had dan zou ik nu een appartement of huis zoeken en maken dat ik hier weg kan!" roep ik tegen Dylan van zodra ik thuis kom en sleur mijn koffer naar mijn kamer.

Hier zijn we dan, weer helemaal terug bij af. Geen vriendje, geen vriendinnen, geen vrienden en wat mij betreft zelfs geen broer meer. Zolang ik Dylan nog had, dan voelde het tenminste of ik zou er nog wel bovenop komen. Maar nu, zo helemaal alleen, ik weet niet of ik dat aankan.
Ik barst alweer in tranen uit en laat me op bed vallen. Hoe kom ik dit alles ooit door?

Dagen, weken en maanden passeren. De enige momenten dat ik uit mijn kamer kom is om me te wassen, naar het toilet te gaan en om te werken, maar ook als ik zeker ben dat Dylan niet thuis is. Eten komt hij op een plateau voor mijn deur zetten. Hij klopt dan eens, zegt dat er eten is en verdwijnt terug naar zijn kamer of naar beneden. De jongens komen af en toe ook langs. Louis is elke dag van de partij, dan komt hij even voor mijn deur zitten en vertelt over hoe zijn dag geweest is. Dan probeert hij wat aan mij te vragen maar ik antwoord nooit.
Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik me stilaan begin zorgen te maken over Louis. Ik hoor met de dagen zijn stem steeds veranderen. In het begin klonk hij heel ongelukkig, daarna leek het beter te gaan, maar nu klinkt hij bijna hopeloos en doodop.
Ik probeer het uit mijn hoofd te zetten, maar dan kom ik met een idee op de proppen. ik vertik het om rechtstreeks met hem te praten, maar dat wil niet zeggen dat ik internet niet mag gebruiken om zeker te zijn dat alles wel goed gaat met hem.

Van drugs of overmatig alcoholgebruik lijkt geen sprake, maar wel dat hij er zeer moe uitziet en dat hij liefdesverdriet zou hebben. In alle interviews ontkent hij liefdesverdriet te hebben maar laat hij wel weten dat hij een ruzie heeft gehad met een zeer goede vriendin waardoor hun vriendschap niets meer voorstelt en dat kan hij maar moeilijk aanvaarden. Wat doe ik hem aan? Maar anderzijds kan ik ook zeggen, wat heeft hij mij aangedaan?