050 Jasmine

Eens we terug buiten zijn kan ik het me niet meer laten. "Lou, wanneer ga je het mij vertellen?" Louis kijkt me raar aan maar lijkt dan te beseffen wat ik bedoel. "Waarom denk je dat ik je iets verzwijg?" vraagt hij overbodig. De blik in zijn ogen zegt genoeg, hij weet met zekerheid waar het over gaat. "Waarom doe jij nog alsof je het niet weet? Ik weet dat jij het weet en ik ken je al lang genoeg om te weten of er effectief iets is dat je me niet wil zeggen." dien ik hem van antwoord. "Ik wil dat je weet dat ik het doe om je te beschermen, ik wil niet dat je nog meer pijn lijdt dan dat je nu al doet." zucht hij. "Lou, ik weet niet of je het gemerkt hebt, maar ik heb al veel gemaakt. Ik kan wat het ook is ook nog wel aan." moedig ik hem aan. "Ik weet dat je veel aankan. Als ik er nog maar aan terugdenk hoe ik je heb leren kennen. Op al die tijd heb je zoveel meegemaakt. Maar ik ben gewoon bang dat dit de druppel is die je emmer zal doen overlopen." zucht hij. "Zeg het nu maar gewoon, hoe erg kan het zijn?" Ik neem zijn handen en geef een aanmoedigend kneepje. "Weet dat ik het al die tijd niet gezegd heb om je te beschermen en te besparen van nog meer ellende... net omdat het erg is." mompelt hij. Het lijkt alsof hij al zijn moed bij elkaar raapt en zegt dan de zin die heel mijn wereld opnieuw doet instorten. "Die avond dat we je broer en Jack uit elkaar gehaald hebben nadat hij je had geslagen... ik ben toen naar huis gegaan... en ik heb daar Jack aangetroffen die seks had met El." Het blijft even stil. "Zeg iets, Jas... je maakt me bang met die stilte... praat met mij." smeekt hij. ""Ik wou je het eerder vertellen, maar eerst durfde ik niet en als ik het dan wel wou doen dan raadde iedereen het me af..." ratelt hij maar door. "Iedereen? Dus heel de wereld weet het behalve ik!?" roep ik uit. Verslagen en tegelijkertijd boos. "De jongens en je broer zijn de enige die het weten. We geven om je..." antwoordt hij. "Geloof me nou..." fluistert hij. "Ik wil naar huis." mompel ik en sta op. Ik open de tent waar Liam, Harry en Niall liggen te slapen en roep luid dat ze moeten opstaan. "Hoe laat is het?" vraagt één van hen nog half slapend. "Tijd om de leugenaars uit mijn leven te bannen!" roep ik boos en ga naar de andere tent om daar net hetzelfde met Zayn te doen. "Pak jullie spullen, we gaan naar huis!" Ze beginnen verward hun spullen te pakken terwijl Louis nog met me probeert te praten. "Moet jij je spullen ook niet bij elkaar zoeken?" vraag ik en ga naar de tent om mijn spullen ook al bij elkaar te pakken. "Het spijt me, echt waar, Jas, je moet me geloven." fluistert hij terwijl we beide onze spullen inpakken. "Zeg je dat ook om mij te beschermen?" vraag ik sarcastisch. "Nee, omdat het me oprecht spijt." mompelt hij duidelijk gekwetst. Het feit dat hij gekwetst is zou me anders zoveel doen, ik zou er zelf kapot aan gaan, maar nu doet het me helemaal niets.

Eens we in de auto zitten op weg naar huis steekt ik mijn oortjes in met de muziek luid en zonder ik me af in gedachten verzonken. Niet veel later rollen de eerste tranen over mijn gezicht. Laat me even mijn leventje samenvatten: ik denk de prins op het witte paard gevonden te hebben. Die bedriegt me mijn beste vriendin. Ik verzet hemel en aarde met mijn domme kop om hun relatie zo mooi mogelijk te maken. Een jongen haalt me uit dit zeer pijnlijke scenario en helpt me er weer bovenop. Na enige tijd denk ik opnieuw de man van mijn dromen gevonden te hebben die me uiteindelijk verrot slaat en me bedriegt maar alles in mijn schoenen schuift. En de zogenaamde vrienden die ik overhield aan mijn miserabel leventje vonden het niet nodig om me te vertellen dat Jack het deed met Eleanor de avond waarop iedereen te weten kwam dat ik geslagen ben door Jack.
Welcome to the life of Jasmine Stone, the most pathetic girl on the planet!