Kleurrijk bad

Ik verdrink in kleuren die ik nooit zal zien. Het doet me pijn. Samen met mijn longen die lijden aan een tekort aan zuurstof, lijdt mijn hart. Mijn hele borstkas brandt. Ik denk bij mezelf, het is nog niet te laat. Je hoeft dit niet te doen. Een leven in zwart en wit is na alles toch beter dan helemaal niks. Ik weet niet wat het was. Ik denk dat als je zo dicht bij de dood staat, het instinct van overleving gewoon overneemt. Maar ik herinnerde mezelf aan de kwelling. Aan dé droom. Ik dacht een laatste keer aan dé droom en het was gedaan.