Hoofdstuk 1

Ik loop met mn hoofd naar beneden gebogen. Ik heb pijn van binnen eerst word ik zo weggetrokken bij mn beste vriendin en dan moet ik ook nog eens nieuwe vrienden maken. Ik zag mezelf al aankomen lopen bij een stel vreemden. 'haai ik ben Samantha en ben verplicht nieuwe vrienden te maken.' Ze zouden me uitlachen. En de rest van mn leven idioot noemen of iets dergelijks. Ik botste tegen iemand op en viel met mn boeken en al op de grond. Ik kijk bang de lucht in. Dit is niet de eerste vandaag die ik omver liep. “O Sorry.. Ik.... Ik was even in gedachten.” Ik klauter mezelf overeind. En ik raap snel mn boeken op. “Geeft niet heeft iedereen wel eens.” De jongen waar ik tegen op liep helpt me met mn boeken oprapen. “Een tas is handiger hoor.” Ik begin te blozen. “Ja die ga ik vanmiddag halen. Ik ben er nog maar net.” Ik neem snel mn boeken over van de lange bruine jongen. “Het spijt me nogmaals.” Ik loop snel naar buiten en ik zie mn moeder gelukkig al staan.
“Hoe was je dag Samantha?” Ik kijk verlegen naar de vloer van de auto. “Ging wel. Was alleen nog een beetje ver weg in mn gedachtes en heb best wat mensen om gelopen.” Ze grinnikt. “Echt wat voor jou meis.” Ze geeft me een kus op mn wang en rijd weg. “Al mensen leren kennen?”
“Ja boze mensen. Die ik omver liep. Ze denken nu al dat ik vloek heb.” Me'n moeder begint uitbundig te lachen en vergeet bijna te sturen. “Wel op blijven mam. Ik ben een idiootje maar jij bent maf.” De rest van de korte weg zegt ze niet meer echt veel. Ik zet van verveling de radio aan en begin te spelen met de zenders. “Sam. 1 Zender graag in plaats duizend door elkaar.” Ik zet hem op 1 zender en laat hem dan maar staan.

Thuis aangekomen loop ik meteen door naar mijn mini slaapkamer die ik moet delen met mn zusje van 7 jaar. Het past altijd net omdat we zn tweetjes in een twee persoonsbed liggen. En dan is de kamer al bijna vol. “Mam ze maken hier wel kleine huisjes.” Ik spring op mn bed en ik ga daar mn huiswerk maken. Ik lees veel zodat ik weet waar we in elke les zijn. En waar we het over hebben. “Ben zo nog even Noëlla halen hé en daarna boodschappen doen.” Ik knik en ze verdwijnt weer. Ik denk terug aan vanmiddag met mn idiote gedrag op school. Ben je derde jaars loop je nog als een eerste jaars overal tegen aan. De mensen weet ik niet meer echt hoe ze eruit zien. Op die laatste na. Hij was zo lang! Ik voelde me echt klein naast hem. En zn lange zwarte haren vond ik er mooi. Meestal is dat niet mijn ding. In iedergeval niet die staart die hij in had gedaan. En hij lachte zo lief.